اخبار و مقالات مرتبط با علم و دانش ، فن آوري هاي نوين

[zirnevis]

محققان آمريکايي استفاده از نيروي آب براي توليد برق در اين کشور را مقرون به صرفه اعلام کردند.

به گزارش ايسنا به نقل از خبرگزاري آسوشيتدپرس، محققان صنعت برق در آمريکا استفاده از جزر و مد دريا را براي توليد برق از نظر اقتصادي بسيار مفيد دانستند.

تحقيقات کارشناسان اين صنعت در آمريکا بيانگر اين امر است که هزينه استفاده از نيروي آب براي توليد برق همانند هزينه استفاده از نيروي باد و حتي کمتر از آن نيز است.

بنابر اين گزارش کارشناسان صنعت برق در آمريكا اعلام کردند که حتي استفاده از نيروي آب مي‌تواند قابل رقابت با سوخت گاز نيروگاه‌ها باشد.

مطالعات کارشناسان بر اين نکته تاکيد دارد که توليد برق از نيروي آب در هر کيلووات ساعت 4.2 تا 6.5 سنت هزينه براي مشترکان به همراه خواهد داشت.

 

[zirnevis]

در كشور های صنعتی افزایش شدید قیمت نفت باعث شده است كه تعداد زیادی از رانندگان برای آمد و رفت خود به سوی خودروهای با سوخت بیودیزل و نیز خودرو های هیبریدی متمایل شوند ولی درباره هواپیماهایی كه حجم عظیمی سوخت مصرف می كنند، چه می توان كرد
در آمریكا، دولت و موسسات تحقیقاتی در جست وجوی راه هایی برای استفاده از سوخت های جایگزین در موتور های جت هستند ولی ممكن است مسائل ایمنی این كار سال ها به طول بینجامد.
برای این كار دانشمندان با موانع بی شماری مواجه هستند كه در این بین می توان به مشكلات تولید، انتقال و نیز بهره برداری از آن تحت شرایط سختی مثل سرمای شدید اشاره داشت. در شرایط كنونی نیز متخصصان معتقدند كه سوخت های جایگزین برای موتورهای جت گران تر از سوخت های معمول تمام خواهد شد.
آقای بیلی گلاور رئیس بخش عملكرد زیست محیطی شركت بوئینگ می گوید: «توسعه یك سوخت برای اتومبیل ها بسیار راحت تر از كاری است كه برای هواپیماها انجام می شود.»
با این وجود بالا رفتن قیمت های نفت باعث می شود كه هیجان محققین بیشتر شده و امید داشته باشند كه تلاش های آنان به نحوی جبران خواهد شد. البته محققین شركت بوئینگ می گویند كه نگرانی های واقعی آنان چیزی فراتر از افزایش قیمت سوخت هواپیما است.
آقای گلاور می گوید: «ما به سوخت های جایگزین علاقه مند هستیم چون می خواهیم مطمئن شویم كه برای آینده نیز سوخت داریم.»
امروزه در اكثر هواپیماهای تجاری از سوختی استفاده می شود كه شبیه نفت سفید سبك است. این سوخت از بنزین خودروها سنگین تر است ولی نه به مقدار سوخت دیزل و قادر است كه بعضی شرایط سخت مثل شرایط هوای سرد را تحمل كند. یكی از سوخت های جایگزین مورد نظر محققین، سوخت بیودیزل است كه از دانه های سویا، ذرت و دیگر محصولات كشاورزی به دست می آید و امروزه در بعضی از خودروها و تراكتور ها به كار می رود.
یك مشكل بزرگ این نوع سوخت آن است كه بیودیزل نسبت به سوخت های معمول در دمای بالاتری یخ می زند كه این موضوع در هوای سرد ارتفاع ۳۵هزار پایی مسئله ساز خواهد شد. دانشمندان در حال تحقیق بر روی روش های محافظت سوخت از یخ زدگی هستند ولی حتی اگر این مشكل نیز حل شود تامین این سوخت مسئله بزرگی است. چون تمامی زمین های كشاورزی آمریكا برای تولید آن مقدار از محصولات كشاورزی كه قادر به سیر نمودن مردم و نیز تولید سوخت باشد، كافی نیست.
«رابرت دان» یك مهندس شیمی در وزارت كشاورزی آمریكا است و بر روی تولید بیودیزل برای سوخت هواپیما تحقیق می كند. او می گوید: «شك دارد كه خطوط هوایی پیش از ارزان تر شدن این سوخت، به آن علاقه ای نشان دهند.» او می افزاید: «در حال حاضر چالش اصلی دقیقا همان مسائل اقتصادی است و حتی اگر قیمت نفت از این هم بالاتر رود، هنوز بیودیزل دارای عیب غیر اقتصادی بودن است و تولید آن هزینه ای بیش از سوخت های كنونی دارد.» آقای گلاور تصور می كند كه محتمل آن باشد كه خطوط هوایی از مخلوطی از بیودیزل و سوخت های معمول استفاده كنند.
یكی دیگر از گزینه ها كه برای چندین دهه مورد توجه بوده است همانا استفاده از هیدروژن است. «جرالد براون» یك مهندس ارشد تحقیقات در مركز تحقیقاتی گلن سازمان ناسا در كلیولند ایالت اوهایو است و عقیده دارد برای جایگزینی هیدروژن مایع به جای سوخت های كنونی به كمی اصلاحات نیاز است. مشكل ترین قسمت این كار ذخیره سازی آن در هواپیما است. هیدروژن مایع در دمای منهای ۴۲۴ درجه فارنهایت ذخیره سازی می شود و نسبت به سوخت های كنونی به فضای بیشتری نیاز دارد از این رو هواپیما ها بایستی برای قرار دادن مخازن هیدروژن، طراحی مجدد شوند.
به علاوه چون هیدروژن در تلفیق با عناصر دیگری وجود دارد بنابراین تولید آن هزینه بر و انرژی بر است. به دلیل فاجعه هیندنبرگ در ۱۹۳۷، نگرانی هایی درباره احتمال انفجار هیدروژن وجود دارد. اما «استان ستو» كه مهندس شركت مشاور Belcan Corp است و در زمینه سوخت هواپیماها تحقیق می كند اظهار داشته است كه مردم برای چندین دهه است كه با سوخت هیدروژن سروكار دارند و بنابراین موضوع انفجار خیلی هم نگران كننده نیست.
باید توجه داشت كه هیدروژن یك سوخت پاك است و محصول احتراق آن آب خواهد بود. این موضوع از نظر «گلاو» نگران كننده است. او می گوید: «در ارتفاعات بالا مقدار آب آزاد شده از موتورهای دارای سوخت هیدروژن، می تواند هواپیما را تبدیل به یك ماشین تولید ابر كند.» او می افزاید: «دینامیك اتمسفرهای فوقانی مقداری پیچیده است و ما نمی خواهیم قبل از آگاهی از مفید بودن هیدروژن، دست به كار شویم.»
گزینه بعدی كه در حال حاضر به صورت محدود مورد استفاده قرار دارد، تولید سوخت های سنتزی مایع از زغال سنگ، ماسه نفتی و گاز طبیعی است كه می تواند مانند سوخت های معمول هواپیما به كار گرفته شود. آقای چی مینگ لی رئیس بخش احتراق مركز تحقیقاتی گلن سازمان ناسا است و معتقد است كه با افزایش قیمت نفت، سوخت های سنتزی گزینه ارزان تری خواهند بود. در عوض آقای گلاور معتقد است كه در حال حاضر برای تولید سوخت های سنتزی به منابعی بیش از سوخت های كنونی هواپیماها نیاز است. با این وجود «لی» گفته است كه می توان از سوخت های سنتزی در موتورهای جت جدیدی كه در حال ساخت بوده و راندمان بالایی دارند، استفاده نمود چون صرفه جویی سوخت این موتورها بسیار بیشتر است. او می افزاید: «مزیت دیگر آن است كه منابع زغال سنگ و گاز به وفور در آمریكا یافت می شود.»
هرچند تحقیق در زمینه سوخت های جایگزین برای موتور های جت در مراحل ابتدایی است، گروهی پیش بینی می كنند كه موفقیت های بیشتری در زمینه سوخت های جایگزین برای بعضی از هواپیماهای خاص به دست آید. در این زمینه موسسه Aero Viroment Inc كه در شهر مونرویای ایالت كالیفرنیا قرار دارد در حال كار بر روی یك هواپیمای نجات است كه توان خود را از هیدروژن مایع می گیرد. سخنگوی این موسسه آقای استیون گیتلین است و گفته است كه هیدروژن مایع به هواپیمای آنان این امكان را می دهد كه چهاربرابر سوخت های كنونی پرواز كنند هرچند كه هزینه آن بین دو تا چهاربرابر سوخت های كنونی است.
این شركت همان شركتی است كه پرواز اول هواپیمای خورشیدی هلیوس Helios را انجام داد ولی متاسفانه این هواپیما به دلیل مشكلات سازه ای در پروازهای بعدی دچار حادثه شد.
در آینده نزدیك تمركز بر آن است كه بازده سوخت هواپیماها افزایش یابد و در این زمینه شركت بوئینگ می گوید كه قرار است ۷۸۷ هواپیمایی كه در سال ۲۰۰۸ وارد شبكه پروازی می شوند به حدی كم مصرف باشند كه سوخت مصرف شده به ازای هر سرنشین معادل سوخت مصرفی در یك خودروی هیبریدی با دو نفر مسافر باشد. آقای گلاور در این زمینه می گوید: «ما سعی داریم هواپیماهای كم مصرف بسازیم و بنابراین به حداقل سوخت نیاز خواهیم داشت.»
Associated Press, Jun.2006

 

[zirnevis]

آنها (سياه‌چاله‌ها) هر چيزي را كه در سر راهشان قرار بگيرد به راحتي مي‌بلعند و از اين رو مغز متفكرترين دانشمندان و ستاره‌شناسان را به خود جلب كرده‌اند، ‌اما شايد همه آنچه كه درباره آنها گفته مي شود تنها يك توهم خيالي باشد، يعني اساسا سياه چاله‌اي وجود نداشته باشد!

به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين نظريه جديد گروهي از دانشمندان است كه معتقدند به شواهدي حاكي از عدم وجود سياه‌چاله‌ها دست يافته‌اند كه مي‌تواند «ناقوس مرگ» اين فرضيه سنتي را به صدا درآورد.

بر اساس اظهارات اين محققان، نگرش و ديد ستاره‌شناسان سنتي درخصوص جهان، با «ناديدني‌ها» گره خورده است و از اين رو اين امكان وجود دارد كه تمامي سياه‌ چاله‌هاي مورد بحث چيز ديگري باشند؛ ‌شايد توپ‌هاي مغناطيسي از جنس پلاسما كه در فضاي اطراف خود معلق هستند.

درصورتي كه اين نظريه تاييد شود، در آن صورت نظريه‌اي كه در سال 1784 ميلادي و از ميان محاسبات يك زمين‌شناس انگليسي بيرون آمد نقض خواهد شد.

اين در حالي است كه وجود سياه‌چاله‌ها از سوي «انشتين» تاييد شده و توسط چهار قانوني كه «استفان هاوكينگ» مطرح كرد نيز اثبات شده است.





اين ستاره‌شناسان به رهبري رودي كيلد از مركز اسميت‌ سونيان فيزيك‌نجومي هاروارد دريافته‌اند كه شايد اساسا هيچ سياه‌چاله‌اي وجود نداشته باشد.

اين دانشمندان زماني كه مشغول رصد يك كوازار بودند كه در فاصله 9 ميليارد سال نوري از زمين حركت مي‌كند چيزي را رديابي كرده‌اند كه به ادعاي آنها «ناقوس مرگ» فرضيه سياه‌چاله است.

اعتقاد بر اين است كه كوازارها در مركز خود داراي سياه چاله‌هايي هستند اما دانشمندان براي بررسي اين فرضيه تعداد 14 تلسكوپ را مستقر كرده‌اند تا به گونه‌اي بي‌سابقه اين جرم را تحت نظر بگيرند.

با تجزيه و تحليل سو سو زدن اين كوازار، گروه توانست ساختار درون اين جرم را كاوش كند.

آنها يك چاله را در قرص مواد اطراف مركز كوازار كشف كردند كه در حال دهان باز كردن است. بزرگي اين چاله به 4 هزار برابر فاصله بين زمين تا خورشيد است.

دانشمندان عقيده دارند كه اين چاله فقط مي‌تواند توسط موادي كه يك ميدان مغناطيسي قوي با قدرت زياد آنها را به بيرون پرت مي‌كند بوجود بيايد.

به دليل اينكه سياه‌چاله‌ها ميدانهاي مغناطيسي ندارند، گروه دكتر كيلد در مجله Astronomical پيشنهاد مي‌كند كه منبع انرژي اين كوازار يك گلوله چگال پلاسمايي موسوم به MECO (جرم مغناطيسي- كروي كه هميشه در حال فروريزي است) است.

ليتر - يكي از دانشمندان اين گروه - مي گويد: به نظر من اين اولين شاهد و مدركي است كه غلط بودن الگوي سنتي سياه چاله را نشان مي‌دهد.

 

[zirnevis]

سرانجام و پس از چندين روز تاخير، شاتل «آتلانتيس» به مركز فضايي «كندي» در فلوريداي آمريكا وارد شد.

به گزارش سرويس «فن‌آ‌وري» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) گشت‌هاي امنيتي ويژه آژانس فضانوردي آمريكا (ناسا) به هنگام حركت سكوي متحرك، لحظه به لحظه آن را زير نظر داشتند.

قرار است كه در اواخر ماه آگوست (5 شهريور) شاتل «آتلانتيس» با هدف ادامه ساخت ايستگاه فضايي بين‌المللي به فضا پرتاب شود.

آتلانتيس از اكتبر 2002 پرتابي نداشته است و از دسامبر همان سال نيز پروژه ساخت اين ايستگاه فضايي متوقف شده است.

اوضاع بد جوي و وزش بادهاي شديد موجب تاخير در ورود شاتل به محل پرتاب خود شده بود.

شاتل در حالي براي پرتاب آماده مي‌شود كه پيش از اين مهندسان ناسا اعلام كرده بودندكه به هنگام تعمير شكاف موجود در فوم شاتل «آتلانتيس» ناگهان متوجه وجود مقاديري آب در داخل فوم شده بودند.

به گزارش ايسنا، يك سخنگوي مركز فضايي كندي در فلوريدا گفته بود: اندازه اين شكاف به اندازه يك درز كوچك است.

اين اعتقاد وجود دارد كه نفوذ آب به درون فوم آن به زمان وقوع توفان كاترينا و جاري شدن سيل در محل نگهداري آن بازمي‌گردد.

مهندسان ناسا تلاش كردند تا با استفاده از اسكن‌هاي مادون قرمز به بررسي ميزان آب موجود در آن بپردازند.


سفر چهار مايلي شاتل آتلانتيس به سوي سكوي پرتاب حدود شش ساعت به طول انجاميد.

 

[zirnevis]

دانشمندان با روش‌هاي شيميايي استاندارد ساخت نانولوله‌ها توانسته‌اند ساختاري شبيه يك توتياي دريايي بسيار كوچك ايجاد كنند.


به گزارش سرويس «فن‌آوري» ايسنا، اين محققان معتقدند از مهره هاي اين نانو توتياي دريايي مي‌توان به عنوان چارچوبي براي ساخت مولكولي بزرگتر استفاده كرد.


اين توتيا از نانولوله‌هاي اكسيد واناديوم ساخته شده كه بسيار متراكم‌تر از ساختارهاي قبلي مشابه، كنار هم قرار گرفته‌اند.


به گفته Colm O'Dwyer از مؤسسه ملي Tyndall دانشگاه Cork ايرلند و عضو اين تيم تحقيقاتي چنين تركيبي در عين تراكم بالا، بسيار يكنواخت است.


با تغيير شرايط رطوبت و فشار بالا كه در ساخت چنين تركيبي از نانولوله‌ها به كار مي رود، مي توان انواع مختلفي از ساختارهاي گوناگون را توليد كرد؛ اما با توجه به آنكه فرايند مورد استفاده دانشمندان براي ساخت نانوتوتيا تنها كمي متفاوت است، اين تركيب يك نتيجه حيرت انگيز به شمار مي‌آيد.


دانشمندان با انجام بررسي‌هاي دقيق‌تر دريافتند، اين ساختار تقريبا شبيه نانولوله‌هايي است كه طي ساخت تك نانولوله‌هايي از صفحات پهن اكسيد واناديوم ايجاد مي‌شوند.


اين محققان نشان دادند اگر قبل از لوله شدن اين صفحه‌ها، آنها را در هم ادغام كنند، اين نانوتوتيا شكل مي‌گيرد و اين تنها تفاوت نانوتوتيا با نانولوله منفرد است.


به گفته دانشمندان، ضخامت جداره، تعداد لايه ها و ابعاد شكاف داخلي اين ماده، يكنواخت ترين نانولوله اكسيد واناديوم ساخته شده تاكنون مي‌باشد.


تراكم بي سابقه اين نانولوله‌هاي توتيايي كاربردهاي بسيار وسيعي را فراهم مي‌كند. به عنوان مثال با توجه به سطح ويژه بالايشان، مي‌توان از آنها در زيرلايه كاتاليزورها استفاده كرد؛ اما آنچه به طور خاص مورد توجه محققان است، استفاده از اين ماده به عنوان زير لايه ديگر مواد مي باشد.


دانشمندان به اميد آنكه باتري ساخته شده بر اساس نانوتوتياها بتواند همان مقدار بار باتري استاندارد را در خود ذخيره كند، اتم هاي ليتيوم را در فضاي بين اتمي لوله‌ها جاي داده‌اند. به گزارش ايسنا از ستاد ويژه توسعه فن‌آوري نانو، انجام اين كار اصلاً دشوار نيست، اما مشكل ترين بخش اين كار كه هنوز هم آغاز نشده، رسوب دادن آنها روي يك پايه پليمري همانند باتري‌هاي ليتيوم پليمري است.


دانشمندان اميدوارند بتوانند نانوذرات نوري فعال يا نقاط كوانتومي را در چنين تركيباتي كه ممكن است در ابزارهاي الكترونيك نوري به كار رود قرار دهند.

 

[zirnevis]

توماس ديتر و جفري ويليامز با خروج از ايستگاه فضايي بين‌المللي، پياده روي شش ساعته‌اي را با موفقيت انجام دادند.


به گزارش سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، پس از آن‌كه ايستو بوون، راهنماي آنها بر روي زمين پيام «شما به سوي تاريكي پيش مي‌رويد» را اعلام كرد، اين دو فضانورد پياده روي فضايي خود را آغاز كردند. با اين حال آنها به هنگام خروج از ايستگاه فضايي با مشكل پيش بيني نشده‌اي روبرو شدند ولي در نهايت موفق به خروج شدند.


اين سومين پياده روي فضايي براي اين دو فضانورد بوده است.


تلويزيون ناسا اين پياده روي را به صورت زنده پخش كرد.


تصاوير دريافتي از طريق دوربين‌هاي نصب شده در كلاه‌هاي فضانوردي دو فضانورد ضبط شدند.

 

[zirnevis]

انرژی هسته ای با وجود اینكه در حل بحران انرژی تاثیراتی دارد ولی در مقابل علاوه بر غیراقتصادی بودن، معضلات جدیدی را پیش روی بشر قرار داده است. اوایل هنگام استفاده از انرژی هسته ای، كه آن را درمان همه مشكلات تولید برق در جهان می پنداشتند به رغم اینكه نسبت به سایر انرژی ها مثل انرژی باد، تولید برق اندكی دارد، توجه زیادی به نیاز آینده بشر برای دفع زباله های آن نمی شد. اكثر تصمیم گیران انتظار داشتند كه علم بشری در آینده، پاسخ این سئوال را بیابد. ولی اكنون پس از گذشت نیم قرن ذخیره سازی نامناسب زباله ها همچنان ادامه دارد و هنوز راه حل جدیدی برای مشكلات آن ارائه نشده است. اینها پرسش هایی است كه افكار دانشمندان و دولتمردان را به یك اندازه به خود مشغول كرده است و تاكنون فراتر از مراحل اولیه بازرسی معمول، هیچ تصمیم مشخص و قابل اعتمادی در این مورد اتخاذ نشده است.زباله های پرتوزا كه ازجمله زباله های هسته ای اند به عنوان فرآورده جانبی فرآیندهای صنعتی همچون تولید میله های سوخت اورانیوم برای نیروگاه های هسته ای یا در نتیجه كاربردهای پزشكی و نظامی مواد پرتوزا تولید می شوند. این زباله ها به دو گروه تقسیم بندی می شوند كه عبارتست از زباله های پرعیارHigh level Waste و زباله های كم عیار Low Level waste.زباله های پرعیار در اصل از عملكرد رآكتورهای هسته ای به دست می آید و ویژگی بارز آن داشتن درصد بسیار زیادی هسته پرتوزا است كه پرتوهای بتا، گاما و آلفا منتشر می كنند. این در حالی است كه رآكتورهای هسته ای براساس شكافت ایزوتوپ ۲۳۵ كه تحت بمباران نوترونی قرار می گیرند، كار می كنند. رایج ترین سوختی كه در رآكتورهای هسته ای استفاده می شود، اورانیوم دی اكسید است. در عوض زباله های كم عیار به تمام زباله های هسته ای می گویند به استثنای زباله هایی كه در رآكتورها تولید می شوند. اكثر زباله های كم عیار دارای پرتوزایی اندكی هستند.از نمونه های این زباله های كم عیار می توان از زباله های حاصل از منابع پزشكی، بازمانده های آزمایشگاهی و میله های فلزی میله های سوخت نام برد كه سوخت درون آنها حل شده است. دفع زباله های پرتوزا معضلی است كه حل آن بسیار دشوار است. البته زباله های كم عیار را با این استدلال كه قرارگرفتن در معرض تابش آنها فقط برای افرادی زیان آور است كه برای مدت های طولانی به طور مداوم در معرض تابش آن قرار گرفته باشند، معمولا با زباله های خانگی و شهری مخلوط كرده و از بین می برند.برای از بین بردن زباله های هسته ای پرعیار راه های مختلفی در حال بررسی و تحقیق است كه بسیاری از این روش ها فاقد ارزش و كیفیت لازم هستند ولی به طور كلی روش های زیر در جهان در حال انجام هستند كه به طور مختصر به بررسی آنها می پردازیم.
یكی از این روش ها، دفع زباله در چاه های عمیق است كه در این روش، چاه عمیقی حفر می كنند تا در نتیجه ادغام گرمای حاصل از فرآیندهای زمین گرمایی و نیز پرتوزایی سنگ های اطراف، زباله ها ذوب شده و از بین بروند. با توجه به متغیرهای فراوان و مسائل ناشناخته دیگر، این روش بسیار نظری جلوه می كند و قابل اعتماد نیست.یكی دیگر از روش ها این است كه می توان زباله های پرتوزا را در ورقه های یخی دفن كرد.چنانچه زباله در مركز ورقه های یخی در قطب قرار داده شود، تجمع و حركت یخسار، به اندازه كافی كند هست و تا پیش از رسیدن زباله به حاشیه یخ، هزاران سال طول می كشد. طی این زمان بلندمدت، زباله های پرتوزا بی زیان خواهند شد. این راه حل چندین مشكل دارد. به طور مثال امكان حركت ناپایدار یخ كه ظرفیت پذیرش زباله را تعیین می كند و همچنین افزایش گرمای زمین را نباید دست كم گرفت. از طرف دیگر، در صورتی كه سلول های نگهداری زباله آسیب ببینند امكان دارد زباله ها در سطح گسترده ای پراكنده شود كه نكته بسیار مهمی است. هر چند كه این پیشنهاد برای بسیاری از سیاستمداران خوشایند است ولی ممكن است آسیب های شدیدی به بشر وارد آورد.در روش دیگری زباله ها را در یك مخزن زیرزمینی كه در یك توده سنگ مناسب حفر شده است، قرار می دهند این توده سنگ باید یك سد نهایی در برابر مهاجرت زباله هسته ای از مخزن باشد، به نحوی كه بتوان امكان ایجاد هرگونه شكاف در سیستم های نگهداری زباله را كاهش داد. بسیار بعید است كه برای ذخیره كردن زباله هایی از این نوع از فلزهای خنثی كه در برابر خوردگی مقاومت بالایی دارند مانند پلاتین و طلا استفاده شود، در نتیجه باید برای اطمینان به فلزات محافظ دیگر كه دچار خوردگی می شوند، برنامه ریزی های لازم صورت گیرد. هم اكنون این روش در برخی از كشورهای اروپایی به ویژه آلمان مورد استفاده قرار می گیرد.ریختن زباله های هسته ای در بستر اقیانوس نیز مدنظر قرار گرفته است. زیرا تصور می شود كه زباله در نهایت طی فرآیندهای فرورانش Sub duction می تواند به درون گوشته زمین انتقال یابد. از لحاظ نظری با ریختن این زباله ها در اقیانوس می توان این معضل را حل كرد ولی شناخت كافی در مورد وضعیت كلی رسوبات این ژرفناها وجود ندارد تا بتوان اطمینان داشت كه این زباله ها به مرور زمان بیرون رانده نمی شوند، هرچند كه پاكستانی ها از این روش استفاده كردند. روش دیگری كه بررسی می شود دفع زباله های اتمی در فضا است به طوری كه مواد پرتوزا در یك راكت قرار گرفته و به فضا فرستاده شود، تا بدین ترتیب این مشكل از زمین دور شود. این در حالی است كه این روش بسیار پرهزینه و خطرناك است به طوری كه اگر راكت در هنگام برخاستن از زمین منفجر شود فاجعه بزرگی رخ می دهد.هم اكنون بهترین گزینه ای كه توسط برخی از كشورها همچون آمریكا و بریتانیا و فرانسه مورد استفاده قرار می گیرد، دفع زباله در یك مخزن سنگی است. در این روش زباله را در یك مخزن در نزدیكی سطح زمین نگهداری می كنند تا امكان مراقبت بیشتری فراهم باشد. هرچند این روش به محافظت بیشتری نیاز دارد ولی با ایجاد تونل های كم عمق در كوه ها و بررسی های انجام شده، بسیار قابل اطمینان تر از دیگر روش ها است.براساس مقررات آژانس حفاظت از محیط زیست EPA مناطق دفع زباله های هسته ای باید توانایی قرنطینه و دور نگهداری زائدات هسته ای از محیط زیست را به مدت ۱۰ هزار سال داشته باشد، زیرا این مدت حداقل زمانی است كه مواد هسته ای به صورت خطرناك باقی می مانند. در حدود ۲۰ سال قبل كنگره آمریكا، كوهستان یوكا واقع در ایالت «نوادا» را به عنوان مناسب ترین منطقه برای نگهداری زباله های هسته ای پرعیار تعیین كرد، هر چند كه دو منطقه دیگر واقع در ایالت های تگزاس و واشینگتن نیز محل دفع زباله های اتمی آمریكا است. كوهستان یوكا دارای ظرفیت ۷۷هزار تنی برای نگهداری زباله های اتمی است و تا سال ۲۰۳۰ میلادی به طور كامل پر نخواهد شد. قرار است برای جلوگیری از نشت آن و نگهداری مناسب به عنوان یك پروژه برای نگهداری زباله ها به مدت چند صدسال دیگر گسترش و تكامل یابد. از طرفی مقدار بارش در این منطقه در حدود ۱۵سانتی متر است و مقدار ناچیزی از این بارش به زمین نفوذ می كند و آبی هم كه در سطح زمین قرار دارد قبل از نفوذ كردن بخار می شود. در نتیجه سنگ هایی كه در اعماق مخزن این كوهستان قرار گرفته اند، خشك و بدون رطوبت هستند كه این مسئله باعث افزایش طول عمر این مخزن می شود. در هر حال بسیاری از مناطق جهان كه خصوصیات نگهداری زباله های اتمی را دارند، هنوز به طور كامل قابل اطمینان نیستند و لازم است كه از محل های مطمئن تر و روش های پیشرفته تری برای این منظور استفاده شود.
www.radwaste.org

 

[zirnevis]

جاناتان فیلدز
ترجمه: ملیكا كریمی
شركتی كه اولین گردشگران فضایی را به مدار زمین فرستاد، پیشنهاد راهپیمایی های فضایی را به مشتری های آینده ارائه كرد. شركت اسپیس ادونچرز (space adventures) اعلام كرد كه این گردش انتخابی علاوه بر هزینه ۲۰ میلیون دلاری پرواز، ۱۵ میلیون دلار ۸ میلیون یورو هزینه خواهد داشت. برای این منظور مسافران فضا می توانند به كمك یك ابزار خارجی متصل به ایستگاه فضایی بین المللی ISS كه EVA نامیده می شود ۵۱ ساعت را خارج از ایستگاه و در فضا سپری كنند.اریك اندرسون مدیرعامل شركت اسپیس ادونچرز گفت كه شركت وی مشتری های بالقوه خود را برای راهپیمایی فضایی دارد. كسانی كه پول كافی داشته باشند. می توانند به كمك و همراهی یك فضانورد كه نقش راهنما را دارد، در خارج از ایستگاه فضایی به سر برند. او گفت: یك ساعت و نیم تقریبا برابر است با یك چرخش به دور زمین، بنابراین مسافران می توانند در این مدت سرتاسر زمین را مشاهده كنند. آنها امكان تماشای كامل روز و شب زمین و همچنین تماشای تمامی زیبایی ها و شكوه و عظمت آن را خواهند داشت. شركت اسپیس ادونچرز پیش از این سه گردشگر را به فضا فرستاده است. «دنیس تیتو»ی آمریكایی اولین مسافر فضا بود كه در سال ۲۰۰۱ به فضا رفت. سال بعد مارك شاتلورث از آفریقای جنوبی و در سال گذشته هم «گرگ اولسن» آمریكایی مسافران این شركت بودند.
«دایسوك انوموتو» كه مدیر یك شركت ژاپنی است هم اكنون در حال تمرین برای پرواز فضایی اش است كه برای ماه سپتامبر برنامه ریزی شده است.تمام پروازها به مقصد ایستگاه فضایی بین المللی ISS توسط فضاپیمای روسی سایوز صورت می گیرد. تمرین های قبل از پرواز در مركز آموزشی فضانوردی «یوری گاگارین» در «استارسیتی» روسیه طی مدت شش ماه انجام می شود.آن دسته از مسافران فضا كه مایل به راهپیمایی فضایی نیز هستند باید ۱۹۰ ساعت تمرین اضافی را نیز پشت سر بگذارند كه شامل شبیه سازی های EVA در زیر آب، تمرین با لباس فضایی و دوره تمرین اتاق ارتفاع است. شركت اسپیس ادونچرز كه به معنای ماجراجویی های فضایی است می گوید: مقدار این تمرین ها بسیار كمتر از تمرین های یك فضانورد معمولی است. پروفسور «جف هافمن» فضانوردی است كه بیش از ۲۴ ساعت راهپیمایی فضایی داشته است. او پیش از این راهپیمایی كه برای تعمیر تلسكوپ فضایی هابل صورت گرفت ۴۰۰ ساعت زیر آب تمرین كرده بود.وی به خبرگزاری بی بی سی گفت: علاوه بر همه اینها، تعداد بسیار زیادی شبیه سازی های دیگر هم وجود دارد كه توسط آنها نقاط ضعف لباس های فضایی را محك می زنیم. ما در این شبیه سازی ها بدون در نظر گرفتن میزان كار فیزیكی كه قرار است انجام دهیم فقط به بررسی مقاومت این لباس ها می پردازیم. سپس در حالی كه همان لباس های فضایی را پوشیده ایم در اتاق خلٲ كارهایی انجام می دهیم. این كار بسیار مهمی است اما اگر فقط می خواهید كسی را با آن لباس های مخصوص به فضا پرتاب كنید، البته او زنده می ماند و تقریبا نیازی به این همه تمرین دادن نیست. اما این كارها برای ما به این دلیل است كه بتوانیم یك كار مفید نیز انجام دهیم.«الكسی كرانسوف» مدیر بخش پروازهای فضایی سرنشین دار در سازمان فضایی فدرال روسیه گفت كه تصمیم اعزام گردشگران فضایی به خارج از ISS زمانی گرفته می شود كه تمام ملاحظات و بررسی ها انجام شده و به همه موارد رسیدگی شده باشد. وی همچنین افزود: علاوه بر این تمرین ها، نامزدهای راهپیمایی پیش از اینكه به خارج ایستگاه بروند، از نظر قابلیت های جسمی و روانی نیز بررسی می شوند. با همه اینها حتی پس از عبور از ضوابط محكم و همچنین پرداخت هزینه مربوطه، باز هم هیچ تضمینی وجود ندارد كه گردشگر قطعا از ایستگاه فضایی به بیرون قدم بگذارد.اندرسون می گوید: اگر همه چیز مطابق نقشه پیش برود، می توانیم این كار را انجام دهیم اما اگر این كار به هر طریقی سلامت سرنشینان یا فردی را كه مایل به راهپیمایی است، به مخاطره اندازد این كار را انجام نخواهیم داد.با اینكه تاكنون كسی برای راهپیمایی فضایی ثبت نام نكرده است شركت اسپیس ادونچرز تعداد مشخصی مشتری بالقوه دارد كه می توانند در سال ۲۰۰۷ یا ۲۰۰۸ پرواز كرده و به فضا بروند. برنامه هایی قطعی وجود دارد مبنی بر اینكه این برنامه سال بعد یك مرحله جلوتر رفته و اولین گردشگر فضایی را به مدار ماه اعزام می كنند. هزینه این پرواز را ۱۰۰ میلیون دلار تخمین می زنند.
News.bbc.co.uk

 

[zirnevis]

خبرگزاري فارس: عده‌اي از محققان دانشگاه استانفورد با استفاده از فن‌‌آوري پيشرفته موفق شدند پس از قريب به هشتصد سال نوشته‌هاي تخريب شده ارشميدس، رياضيدان يوناني، را بازيابي و قابل خواندن كنند.


به گزارش خبرگزاري فارس به نقل از خبرگزاري آسوشيتدپرس، محققان دانشگاه استانفورد با استفاده از اشعه ايكس، نوشته‌هاي رياضيدان يوناني «ارشميدس» پس از هشتصد سال كه بر اثر تخريب يك راهبه مسيحي، تاكنون پنهان بود، را خواندند.
اين نوشته‌ها كه حاوي مطالب بسيار مهمي از فعاليت‌هاي ارشميدس در قرن دهم ميلادي است.
محققان با استفاده از اشعه ايكس توليد شده توسط ماشين الكترونيكي بدون آنكه به نسخه اصلي اين نوشته‌ها آسيبي برسد، جوهر اين نوشته‌ها را مشخص و قابل مشاهده كردند.
«ويليام نوئل» متصدي اين تحقيقات در موزه هنري والترز واقع در واليتيمور گفت: ما ديدگاه‌هاي جديدي نسبت به يكي از پدران اصلي علم غرب پيدا كرديم.
وي افزود: كشف مكتوبات قرون وسطايي كار بسيار دشواري است به ويژه نوشته‌هايي كه همانند اين نوشته در چنين وضعيت بدي باشند.
اين كشف در حدود يازده روز به طول انجاميده است كه فقط اسكن يك صفحه از اين نوشته‌ها در حدود 12 ساعت طول كشيده است و محققان قصد دارند 15 صفحه باقي مانده از اين نوشته‌ها را بعد از رمز گشايي توسط اشعه ايكس اسكن كنند.
«ارشميدس» سه قرن پس از ميلاد مطالب مهمي را در 174 صفحه به رشته تحرير در‌مي‌آورد ولي سه قرن بعد درست زمانيكه هيچ كس براي مطالبي چون كشفيات «ارشميدس» اهميتي قائل نبود، راهبه‌اي مسيحي اين نوشته‌ها را پاك كرده و بروي اين صفحات مطالب مورد نظر خود را كه مطالبي ديني بوده‌اند مي‌نويسد و چند قرن بعد در قرن بستم عده‌اي از هنرمندان بر آن شدند كه تا با تذهيب اين متون مذهبي بر ارزش آنها بيافزايند.
سال 1998 نيز اين مجموعه، در قبال پرداخت دو ميليون دلار به كلكسيونري ناشناس تعلق گرفت. اين كلكسيونر دست نوشته‌ها را به منظور آنكه مورد مراقبت و تحقيق قرار گيرد، تحويل موزه هنري والترز بالتيمور داد.
محققان بيش از هشت سال گذشته را سعي كردند تا با استفاده از اشعه‌هاي مختلف، دوربين‌هاي ديجيتالي و تكنيك‌هاي پيشرفته، راز اين متون را كشف كنند ولي برخي از صفحات اين مجموعه همچنان ناخوانا باقي ماند.
متصدي اين تحقيقات گفت: ما هيچ وقت موفق به كشف تمامي اين متون نخواهيم شد ولي تا زمانيكه زمين به دور خود مي‌چرخد حداكثر تلاش خود را خواهيم كرد.

 

[zirnevis]

تيم تحقيقاتي دانشگاه Brown با رمزگذاري DNA، نانوسيم‌هاي اكسيد روي را روي نوك ميله‌هاي نانولوله كربني ساخته‌اند كه ويژگي‌هاي الكتريكي و نوري اين نانوسيم‌ها مي‌تواند در حوزه‌هاي مختلفي مانند تشخيص پزشكي، حسگرهاي امنيتي، شبكه‌هاي فيبر نوري و مدارهاي كامپيوتري كاربرد داشته باشند.

به گزارش سرويس «فن‌آوري» خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، Lazareck سرپرست اين تيم تحقيقاتي مي‌گويد: استفاده از DNA براي توليد نانومواد، اولين قدم به سوي استفاده از مولكول‌هاي زيستي بعنوان ابزارهاي ساخت است. اگر مي خواهيد چيزي بسازيد از طبيعت به عنوان مادر علوم كمك بگيريد.

اين كار نمونه‌اي از نانومهندسي «پايين به بالا» است كه مهندسان به جاي ذوب‌كاري و قلم‌زني در ساخت ابزارهاي كوچك، مانند مدارهاي كامپيوتر از مولكول‌هاي زيستي كمك مي‌گيرند.

تحت شرايط شيميايي مناسب مي‌توان از طراحي مولكولي و ابزارهايي مانند پروتئين‌هاي حساس به نور و موتورهاي ويروسي براي ساخت ابزارهاي نانومقياس استفاده كرد.

در اين كار، اين گروه نيز از رويكرد «پايين به بالا» براي به كنترل در آوردن DNA و بهينه‌سازي ساختارهاي خودآرا استفاده كرده‌اند. اين ساختارهاي جديد، اولين نمونه‌هاي كاربرد DNA در توليد ساختارهاي خودآرا و سنتز نانومواد است.

اين محققان ميليون‌ها نانولوله كربني با قطر و ارتفاع يكسان را روي يك فيلم اكسيد آلومينيوم پخش كرده‌اند و در نوك نانولوله‌ها، ذرات كوچك DNA را نشان دادند. اين قطعه كوچك DNA توالي 15 حرفي از كدهاي ژنتيكي را حمل مي‌كند. مي‌توان مكمل اين تركيب را در رشته ديگر نيز ايجاد كرد. اين رشته دوم با نانوذرات طلا تركيب مي‌شود، كه به عنوان يك سيستم رسانش شيميايي عمل مي‌كند.

براي توليد اين سيم‌ها، آرايه‌ها را تا 600 درجه سانتي‌گراد حرارت مي‌دهند و آرسنيك روي را به آن مي‌افزايند و سيم‌هاي اكسيد روي با طولي در حدود 200-100 نانومتر حاصل مي‌شود.

همچنين جهت آزمايش‌هاي كنترلي، يك بار از آرايه‌هاي بدون DNA و بار ديگر از نانولوله‌هاي بدون DNA استفاده كردند و دريافتند كه در هر كدام از اين حالات تعداد بسيار كمي رشته DNA به هم مي‌چسبند و هيچ نانوسيمي نيز سنتز نشد.

Lazareck مي‌گويد: كليد كار ايجاد تك رشته مكمل و به هم تاباندن آن و توليد رشته مزودج DNA مي‌باشد. DNA ساختار غير موازي دارد و به همين دليل بسيار خاص و ويژه است.

رشته‌هاي به هم بافته DNA فقط به رشته مكمل خود متصل مي شوند؛ بنابراين با اين ويژگي زيستي، براي توليد آن بايد فرآيند بسيار دقيقي اجرا كرد.

نتايج اين كار به صورت دقيق در مجله Nanotechnology به چاپ رسيده است.

 

[zirnevis]

محققان ايراني موفق به جداسازي اولين موتانت كروموزمي مقاوم به استرپتومايسين شدند.

به گزارش خبرنگار سرويس «پژوهشي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، نتايج تحقيقات پژوهشگران مؤسسه اصلاح و تهيه نهال و بذر كرج و دانشكده علوم باغباني و گياهپزشكي، پرديس كشاورزي دانشگاه تهران كه به جداسازي اولين موتانت كروموزومي مقاوم به استرپتو مايسين در ايران پرداختند، حاكي از آن است كه بيماري آتشك با عامل باكتريايي Erwinia amylovora winslow etal داراي بيشترين اهميت در بين بيماري‌هاي درختان ميوه دانه‌دار در بسياري از كشورهاي جهان و از جمله كشور ما است.

به گفته محققان در بين روش‌هاي شيميايي مبارزه با بيماري، استفاده از استرپتومايسين مؤثرترين روش محسوب مي‌شود، ليكن مشكل عمده ظهور موتانت‌هاي كروموزومي (عامل ايجاد مقاومت زياد) و يا پلاسميدي (عامل ايجاد مقاومت كم) مقاوم به آنتي بيوتيك است.

در اين تحقيق به منظور شناسايي خصوصيات بيوشيميايي و بيماري‌زايي جدايه‌هاي مختلف باكتري، اقدام به جمع‌آوري، شناسايي و ارزيابي باكتري عامل مولد بيماري از ميزان و مناطق مختلف شد از مجموع 25 جدايه اوليه ، باكتري بدست آمده از بافت‌هاي ميزبان مختلف آلوده به آتشك، تنها 5 جدايه به طور كامل 23 آزمون بيوشيميايي و آزمون‌هاي بيماري‌زايي را پشت سر گذاشتند، از بين 5 جدايه انتخابي دو جدايه به دست آمده از استان زنجان و يك جدايه استان تهران بيماري زايي قابل توجهي نشان دادند.

همچنين بر اساس نتايج اين بررسي، بررسي الگوي استفاده از منابع كربني مختلف توسط جدايه‌ها بيانگر يكنواختي قابل توجه جدايه‌ها بود و جدايه‌هاي باكتري سرعت استفاده بيشتري از سه منبع كربني ساكاروز، گلوكز و فروكتوز داشتند.

اين نتايج نشان داد: با توجه به اين كه ساكاروز از جمله منابع كربن غالب در خانواده گلسرخيان است، به نظر مي‌رسد حداقل بخشي از محدوده ميزباني باكتري با فراواني اين منبع كربن در اين خانواده وابسته است.

علاوه بر اين ارزيابي مقاومت به آنتي‌بيوتيك‌ها بيانگر وجود مقاومت زياد در جدايه K1 به استرپتومايسين بود، همچنين كليه جدايه‌هاي باكتري به ترامايسين (اكسي تتراسالكين) حساس و به پيني سيلين مقاوم بودند كه از خصوصيات بارزگونه است.

گفتني است تحمل اين سطح استرپتومايسين بيانگر وجود جهش نقطه‌اي در ژن‌هاي ريبوزومي موجود روي ژنوم كروموزومي باكتري Erwinia amylovora است كه اولين گزارش از جداسازي جدايه مقاوم به اين آنتي بيوتيك در كشور است.

 

[zirnevis]

«دره سيليكون» در كاليفرنيا با گسترده‌ترين تمركز كار و تجارت فن‌آوري‌هاي مدرن، ديگر يكه تاز تحقيق، توسعه، تخصص و كاربرد فرآيندهاي زيرميكروسكوپي نيست.

به گزارش سرويس «فن‌آوري» خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، در فرانسه، سازمان انرژي اتمي و مؤسسه ملي پلي تكنيك Grenoble فعاليت‌هاي زيادي در توسعه فن‌آوري ‌نانو انجام داده‌اند.

دولت فرانسه همچنين طرحي براي ايجاد 66 مركز تحقيق و توسعه در سراسر اين كشور آغاز كرده است.

دولت هلند نيز طرح مشابهي در دست اقدام دارد.

شهر Dresden آلمان كه مركز صنعتي بلوك شرق سابق بود، بار ديگر خود را به عنوان قطب فن‌آوري‌هاي مدرن معرفي كرده و پذيراي شركت‌هاي چند مليتي است.

مركز فن‌آوري ‌نانوالكترونيك Fraunhofer كه يك مشاركت خصوصي دولتي بين AMD و Infineon و FraunhoferGeselschaft مي‌باشد، سال گذشته ميلادي براي يك طرح خود در زمينه نانوالكترونيك، سه ميليون دلار سرمايه‌گذاري از بخش دولتي به دست آورد.

Minatech، يك پايگاه عظيم تحقيق و توسعه فن‌آوري‌هاي نانو و ميكرو در اروپا، از معدود مراكزي است كه شركت‌هاي آمريكايي مي‌توانند در امر تحقيق و توسعه از آن كمك بگيرند. اين پايگاه با داشتن تأسيسات جديد تحقيقاتي، به موقعيتي براي تمركز فعاليت‌هاي پراكنده تحقيق و توسعه نانو تبديل شده است.

سرمايه‌گذاري 2/5 ميليارد دلاري AMD براي توسعه دو كارخانه توليد تراشه در Dresden، دليلي بر توسعه عظيم اقتصاد مبتني بر فناوري در اين شهر و استان در برگيرنده آن، Saxony، مي‌باشد.

امروز Dresden محل تجمع بزرگترين شركت‌هاي ميكروالكترونيك علاقه‌مند به اروپا شده است.

در ده سال گذشته 450 شركت مربوط به فناوري‌هاي مدرن ايجاد و 35000 كارگر را در آنها مشغول به كار كرده‌اند.

با سرمايه‌گذاري چهار ميليارد دلاري در سال گذشته توسط هر يك از دو شركت AMD و Infineon زيرساخت‌هاي صنايع توليد تراشه در Dresden بيشتر از هر زمان ديگري تقويت شده است.

 

[zirnevis]

يك استاد برجسته ايراني مهندسي برق و كامپيوتر در آمريكا و همكارش با دريافت اعتباري پژوهشي بالغ بر 6/1 ميليون دلار از سازمان فضايي ناسا، تحقيقات گسترده‌اي را در خصوص طراحي و ساخت حسگرهاي جديد با قابليت بهره‌گيري در نقاطي همچون آتش‌فشان‌ها و همچنين سطح سياره مريخ آغاز كردند.

به گزارش سرويس «فن‌آوري» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، پرفسور بهروز شيرازي، استاد دانشكده مهندسي برق و علوم كامپيوتر دانشگاه ايالتي واشنگتن و استاد و رييس دانشكده مهندسي و علوم كامپيوتر دانشگاه تگزاس در آرلينگتون به همراه ون ژان سونگ، استادياران علوم رايانه اين دانشگاه مطالعات مربوط به اين حسگرها را انجام مي‌دهند.

در پي اعلام پرداخت اين گرنت (پژوهانه) از سوي آژانس فضانوردي آمريكا (ناسا)، آنها اعلام كردند كه به زودي فرآيند طراحي و ساخت اين حسگرها را با هدف به كارگيري در كوه‌هاي آتشفشاني همچون مونت هلنز و احتمالا به كار گرفته شدن در ارسال اطلاعات ارزشمند از سطح مريخ آغاز مي‌كنند.

به گفته آن‌ها يكي از اهداف مهم اين پروژه طراحي الگوريتمي است تا ميزان مصرف انرژي به حداقل برسد.

از نكات مهم ديگر پروژه اين است كه قرار است تا از اين حسگرهاي ويژه طي يك هماهنگي جهاني با سيستم موقعيت ياب جهاني موسوم به (GPS) جهت دريافت اطلاعات دقيق رفتارهاي غير عادي در محيط‌هاي همچون آتش‌فشانها استفاده شود.

يك عضو برجسته دانشگاه ايالتي واشنگتن هم گفت: به زودي اين دانشگاه با توجه به اين رويداد اميدوار كننده نسل جديدي از نرم افزارها را طراحي و ارائه خواهد كرد.

به گزارش ايسنا، پرفسور شيرازي تاكيد كرد كه آنها به تلاش خود ادامه خواهند داد تا مطمئن شوند كه سيستم ارتباطاتي اين حسگرها پاسخگوي انتظارات آنها حتي در بدترين شرايط خواهند بود.

اين سيستم ارتباطاتي بايد قادر باشد كه تشخيص دهد كه چگونه اطلاعات دريافت شده را خلاصه كرده و با ضريب اطمينان بالا به مراكز دريافت اطلاعات ارسال كند. اين امر زماني حياتي تر خواهد شد كه اين حسگرها به سطح مريخ فرستاده مي‌شوند.

شيرازي ادامه داد: بررسي‌هاي ما همچنين اين ضريب اطمينان را ايجاد خواهد كرد كه اين اطلاعات حتي در صورتي كه يك يا چند حسگر تخريب شوند به سلامت به مركز دريافت داده‌ها ارسال شوند.

هماهنگي آنها با سيستم موقعيت ياب جهاني از جمله محسنات ديگر اين حسگرهاست كه در نتيجه اطلاعات دقيق‌تري در خصوص مكان مورد جست و جو ارائه خواهند كرد.

به گزارش ايسنا، اين استاد برجسته ايراني با اشاره به ويژگي‌ همچون‌هايي بهره‌گيري از ماهواره در خصوص دريافت و انتقال اين اطلاعات از حسگر‌هاي ياد شده گفت: ما تلاش خود را براي به پايان بردن اين پروژه ادامه خواهيم داد.

محققان اين دانشگاه دريافت چنين اعتبار پژوهشي قابل ملاحظه‌ را يك رويدادي بزرگ عنوان كردند.

 

[zirnevis]

محققان آمريكايي خبر از ابداع نوعي كاواك تشديد (RCLED(LED داده‌اند كه درخشندگي آن هفت برابر بيش از انواع قبلي است.

به گزارش سرويس «فن‌آوري» خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، اين كاواك به روش حكاكي توري‌هاي حلقوي براگ داخل ساختار دستگاه و براي پهناي باند 130 نانومتر ايجاد شده‌است.

اين روش در نمايشگرها و نيز تصويربرداري پزشكي و به خصوص توموگرافي همدوسي نوري (OCT) كاربرد دارد.

«مارك سو» از محققان اين طرح در اين باره گفت: ما با افزايش وضوح 5/7 برابري RCLED كه وضوح آن 7/2 برابرLED هاي معمولي بوده است، دست يافتيم.

در حالي كه تنها حدود دو در صد نور توليد شده در LED هاي معمولي قابل استفاده است، برآورد ما آن است كه با اين روش جديد بتوان از 41 در صد اين نور استفاده كرد.

يك كاواك تشديد راهي براي بهبود ميزان نور يك LED معمولي، با قرار دادن آينه‌اي در زير لايه فعال است.

در عين حال حتي با چنين تركيبي هم بيشتر نور گسيل شده به سطح زير نيمه‌رسانا رفته و در نتيجه‌ هدر مي‌رود.

اما اين بار دانشمندان از كاواكي متشكل از توري هاي حلقوي براگ براي هدايت امواج نوري به درون امواجي كه مي‌توانند خارج شوند؛ استفاده نمودند كه در نهايت به بهبود نور خروجي منجر شد.

محققان NIST به اين منظور نوعي LED مادون قرمز متشكل از گاليم آرسنيد داراي نقاط كوانتومي اينديوم گاليم آرسنيد ساخته‌اند و حكاكي توري هاي مورد استفاده در اين آزمايش را به شيوه ليتوگرافي پرتوالكتروني انجام داده‌اند.

به نظر محققان اين روش كه در LEDهاي مادون قرمز به كار مي رود، را مي توان در كاربردهايي مانند تصويربرداري زيست پزشكي و به خصوص OCT، كه به چشمه نورهاي درخشان با پهناي باند وسيع نياز است، مورد استفاده قرار داد.

به گزارش ايسنا از ستاد ويژه توسعه فن‌آوري نانو، در حال حاضر چشمه‌هاي نوري OCT با باند گسترده، ويژگي‌هاي نامطلوب زيادي مانند قيمت نامناسب، توده‌اي بودن و مشكلاتي كه به شكل و طيف خروجي آنها مربوط مي شود، دارند؛ لذا همچنان نياز به بهبود آنها وجود دارد.

به نظر محققان از LED هاي با عملكرد بالا مي‌توان در ساختارهاي فوتونيكي از قبيل نورافكن ها و نمايشگرها استفاده كرد. همچنين در بخش مرئي طيف نوري، LED هاي درخشان داراي تورهاي حلقوي براگ، به ايجاد دستگاه‌هاي تلويزيوني پروژكتوري مقرون به صرفه و يا حتي نسل جديدي از پروژكتورهاي كوچك قابل حمل منجر شود.

علاوه بر اين مي توان منابع نوري گرم شونده و پر مصرف كنوني مانند لامپ هاي هالوژني يا جيوه‌اي كه تعويض آنها نيز هزينه بر است، با اين فن‌آوري LED جايگزين كرد.

اين محققان نتايج كار خود را در Applied Physics Letters به چاپ رسانده‌اند.

 

[zirnevis]

پژوهشگران پژوهشگاه پليمر و پتروشيمي ايران موفق به ابداع روش نويني براي تبديل ضايعات ناشي از واحدهاي خالص‌سازي EDC و توليد PVC به پلي سولفايد مايع براي اولين بار در جهان شدند.

دكتر علي اكبر يوسفي، عضو هيات علمي پژوهشگاه پليمر و پتروشيمي ايران در گفت‌وگو با خبرنگار سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، افزود: صنايع پتروشيمي در بخش توليدي PVC، ضايعاتي به دست مي‌آورد كه مجبور به سوزاندن آن بوده و اين امر علاوه بر اي جلوگيري از فرآوري اين ضايعات، باعث آلودگي محيط زيست مي‌شود.

وي ادامه داد: عمل فرآوري بر ضايعات واحد خالص سازي (EDC) پتروشيمي بندر امام(ره) و آبادان انجام مي‌شود، بدين منظور در قالب فرايند خالص‌سازي، در ابتدا از دو روش مستقيم و غيرمستقيم، اتيلن با گاز كلر بدست آمده از نمك موجود در آب دريا واكنش داده و تركيبي به نام يك و دو دي كلرواتان (EDC) توليد مي‌كنند كه اين منومر اوليه‌اي براي توليد پلي وينيل كلرايد (PVC) است، پس از فرايندسازي EDC، منومر‌هاي موجود ‏‏‏شكسته شده و VCM توليد شده بايد در برجهايي خالص‌سازي شده كه در اين مرحله بايد به 8/99 درصد خلوصEDC رسيد.

دكتر يوسفي به روند توليد ضايعات ناشي از خالص‌سازي EDC اشاره كرد و گفت: ضايعات بدست آمده در طي فرايندهاي خالص‌سازي، از بالا و پايين برج جمع‌آوري مي‌شود كه پس از سوزاندن آن تركيبات هيدروكربني كلردار، دايوكسين (نوعي سهم مهلك) و ... توليد شده كه عامل ايجاد مشكلاتي براي محيط زيست است.

وي در عين حال افزود: در قالب روش‌هاي فرايندسازي خاصي با راندمان بسيار بالا، ضايعات توليد شده بدون نياز به سوزاندن به پليمري بسيار كاربردي (پلي سولفايد مايع) با درجه خلوص بالا تبديل مي‌شود.

عضو هيات علمي پژوهشگاه پليمر و پتروشيمي ايران با اشاره به روش جديد ارائه شده براي فرآوري پلي‌سولفايد مايع، اظهار داشت: به طور كلي دو روش مستقيم و غيرمستقيم براي توليد پلي سولفايد مايع وجود دارد كه در روش مستقيم با اضافه كردن چندين ماده شيميايي پليمر مايع به دست مي‌آيد ولي در روش غيرمستقيم در ابتدا پليمر جامد را توليد كرده و سپس در مرحله‌اي ديگر پليمر مايع به دست مي‌آيد.

وي به ايسنا گفت: روش ارائه شده جزو روش مستقيم است كه در آن بدون نياز به اضافه كردن دو سوم مواد شيميايي اضافه شونده از قبيل هيدرازين، سولفيت سديم و ... پلي سولفايد مايع بدست مي‌آيد كه در اين امر بيانگر توجيه اقتصادي روش ارائه شده است.

دكتر يوسفي با اشاره به كاربرد گسترده اين پليمر در صنايع مختلف، گفت: پلي سولفايد مايع در صنايع رنگسازي كاربرد دارد علاوه بر اين كه با بهره‌ بردن از آن از تاثير مقاومت آب بر بدنه كشتي به شدت كاسته شده، همچنين با تركيب اين پليمر با PVC به شكل چرم مصنوعي مي‌توان شكنندگي نايلون را در دماهاي پايين كاهش داد.

وي افزود: با استفاده از اين پليمر در داخل باك هواپيماهاي نظامي، پس از نفوذ گلوله در داخل باك از انفجار جنگنده جلوگيري مي‌شود به گونه‌اي اين پليمر با برخورد گلوله خود را جمع كرده و مانع خروج بنزين به خارج از هواپيما مي‌شود.

دكتر يوسفي با اشاره به مزيت وجود گوگرد در زنجيره پلي سولفايد ، گفت: وجود گوگرد در ساختار پليمر، باعث افزايش مقاومت آن در برابر حلال هاي مختلف مي‌شود، همچنين با وجود اين مزيت ‏‏‏‏‏پليمر حاصله، نوعي رزين محسوب مي‌شود.

 

[zirnevis]

گريگوري پرلمان، دانشمندان روسيه تئوري پوانکاره رياضيدان فرانسوي را اثبات کرد.

به گزارش خبرنگار «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) در آسياي ميانه، اين دانشمند روس توانست پس از گذشت صد سال به حل اين معما نائل شود.

نظريه پوانکاره که در خصوص حفظ خواص کره و اجسام حجمي در صورت تغيير خواص هندسي است، در صد سال گذشته ذهن بسياري از دانشمندان جهان را به خود مشغول کرده بود.

 

[zirnevis]

تيم چهار نفره‌ي دانش‌آموزان جمهوري اسلامي‌ ايران در جريان مسابقات جهاني المپياد رايانه‌ (انفورماتيك) موفق به كسب چهار مدال شد.

به گزارش سرويس «فن‌آوري اطلاعات» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)،اين مسابقات كه از روز 22 مردادماه در شهر مريدا،مركز ايالت يوكاتان واقع در منتهي‌اليه جنوب شرقي امريكا در مجاورت خليج مكزيك آغاز شده بود ،در 29 مردادماه رسما خاتمه يافت.

بر اساس اين گزارش، در اين دوره از مسابقات تعداد 286 دانش‌آموز از 75 كشور جهان به رقابت پرداختند كه در پايان ،تيم چهار نفره‌ي دانش‌آموزان پسر كشورمان متشكل از وحيد لياقت، نيما احمدي، شايان احساني و حسام‌الدين اخلاق‌پور به ترتيب با كسب يك مدال طلا، ‌دو نقره و يك برنز،‌ مقام هفتم جهان را پس از كشورهاي چين، لهستان، روسيه،‌ كره‌ي جنوبي، آمريكا و روماني كسب كردند. دانش‌آموزان كشورهاي اوكراين و تايوان نيز پس از ايران مقام‌هاي هشتم و نهم را كسب كردند.

گفتني است، تيم جمهوري اسلامي‌ ايران در سال گذشته، مقام يازدهم را در مسابقات جهاني المپياد رايانه‌ (انفورماتيك) كسب كرده بود.

 

[zirnevis]

مدال امسال "فيلدز" در رياضيات که به نام نوبل رياضيات شناخته مي شود به يک رياضيدان 31 ساله استراليايي اهدا شده است.

به گزارش سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، مدال فيلدز که عالي ترين نشان علمي جهان در رشته رياضيات است توسط خوان کارلوس پادشاه اسپانيا و در حضور چهار هزار رياضيدان از سراسر جهان به تِرِنس تائو، استاد دانشگاه ايالتي کاليفرنيا در لس آنجلس، اهدا شد.

به نوشته بي‌بي‌سي اين جايزه به پاس تحقيقات مؤثر تائو در درک معادلات حرکات پيچيده موج در محيط هاي فيزيکي به وي اعطا مي شود.

بخشي از تحقيقات تائو به يکي از تلاش هاي دويست ساله رياضيدانان در مورد تصاعدهاي حسابي اوليه مربوط مي شود.

در اين تصاعدها، فاصله اعداد اول که معروفترين آن ها 3، 5 و 7 هستند مورد نظر است.

چنين اعدادي به هيچ عدد ديگري به جز خودشان بخش پذير نيستند و فاصله آن ها در شمارگان هاي بسيار بالا نسبت به يکديگر افزايش مي يابد.

به عنوان مثال فاصله عدد اول 3 با عدد اول 5 تنها دو رقم است اما اين فاصله به تدريج و در اعداد اول بزرگتر به بيست و سه شماره مي رسد.

اهميت چنين محاسباتي در خلق روش هاي ايمني سازي اطلاعات و رمز گذاري در سيستم هاي بانکي است.

پروفسور تائو که هفدهم ژوئيه امسال 31 ساله شد در سال 1975 از والديني چيني در شهر آدلايد استراليا به دنيا آمد.

او که از سن 8 سالگي وارد دبيرستان شده بود از دوازده سالگي مطالعات خود را در رياضيات در دانشگاه ملبورن آغاز کرد و در سال هاي 1986، 1987 و 1988 به عنوان جوانترين شرکت کننده در المپيادهاي بين المللي رياضي به ترتيب صاحب 3 مدال برنز، نقره و طلا شد.

او در سن 24 سالگي عنوان استادي رياضيات دانشگاه کاليفرنيا در لس آنجلس، يو سي ال اي، را به دست آورد.

مدال فيلدز در رياضيات به يادبود پروفسور جي سي فيلدز، رياضيدان کانادايي، پايه گذاري شده است و فهرست نامزدهاي دريافت اين جايزه هر چهار سال يک بار توسط رئيس کميته اجرايي اتحاديه بين المللي رياضيات اعلام مي شود وهيچ کدام از برندگان نبايد در زمان دريافت جايزه بيش از 40 سال سن داشته باشند.

 

[m_ab]

سلام

خبر جالبی از سفر اولین زن فضانورد ایرانی دیدم که گفتم بد نیست شما هم بخونید.

متن کامل خبر رو از اینجا بخونید

با امید موفقیت های دیگر برای همه ایرانین در سرتاسر جهان

 

[seymour]

مجله نجوم هم این شماره اش ، عکس انوشه انصاری رو زده روی جلد ...