خانهء دلتنگیها

[jerii]

تنهایی ام را با تو قسمت می کنم سهم کمی نیست
گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست
غم انقدر دارم که می خواهم تمام فصلها را
بر سفره ی رنگین خود بنشانمت بنشین غمی نیست!
ایینه ام را بردهان تک تک یاران گرفتم
تا روشنم شد در میان مردگانم همدمی نیست!
همواره چون من نه
فقط یک لحظه خوب من بیندیش
لبریزی از گفتن ولی در هیچ سویت محرمی نیست!

 

[jerii]

باد مي آيد
موهايم لاي باد مي پيچد
صورتم از دلتنگي
سرخ مي شود
لب دريا مي نشينم
و از ته دل
نبودنت را
آه مي كشم

 

[jerii]

امروز وقتی دلتنگ لحظه های نبودنت ، بودم
وقتی لبریز شده بودیم از نبودنهای بی دلیل این روزها !!!
تمام هستیت را درون سه نقطه های همیشگی ات جای دادی و به سویم نشانه رفتی
بی آنکه بدانی
من این روزها
هیچ نمی فهمم از سه نقطه ها و سکوت و بی صداییت ...

 

[jerii]

براستی ......
ما چه ساده به هم پیوند زده بودیم ثانیه هامان را ......
به سادگی ......
من ناباورانه به باور بودنت رسیده بودم ......
تو باور لحظه های من شده بودی ......
اما افسوس ......
افسوس ......

 

[jerii]

قورت مي دهم
همه دلتنگيهايم را
و تلخ نوشته هايم را
سر مي كشم
انكار نمي كنم
لج كرده ام
كه برايت بنويسم
گريه كنم
عاشقت بمانم
لج كرده ام
دوستت داشته باشم
دلم مي خواهد باور كني
دوستت دارم
همين

 

[jerii]

داری می آئی ای دوست

اي هميشه زنده ام ، داري مي آيي

نکند بيايي و نباشم!

هنوز کثيفم

هنوز دارم فرو مي روم

در (من)!

در مردابي که مي گويد دوستم دارد!

اين من آلوده به من!

باز هم بگو گريه نکن تا بشنوم

باز هم بخوان که مي آيي

با تو سخن مي گويم

تصويري مات و عزيز...

به سکوت وفادار خواهم ماند ...

شب است و خواب حرام!

داري مي آيي اي دوست...

داری می آیی ...

 

[jerii]

آرزو دارم ..............
آرزو دارم فراموشت كنم اما چگونه؟
از نهيب سينه خاموشت كنم اما چگونه؟
آرزو دارم در آغوشت كشم بي محابا اما چگونه؟
دستهايت را بگيرم پيش چشمانت بميرم
زلف خودرا همچو پوشت كنم اما چگونه ؟
سر به دامانت گزارم تا كه جان در سينه دارم اما چگونه؟
خواب نازي كنج آغوشت كنم اما چگونه ؟
اما چگونه چگوووووووووووووونه؟

 

[jerii]

گاه گاهي آرزو مي كنم
كاش بودي
نه !
آروز مي كنم كاش
مي دانستي
مخاطب اين همه اشك
اين همه انتظار
اين همه شعرو احساس
تو بودي ...
آري
براي تو مي نويسم

 

[Mehr2008]

من اگر نخواهم با روز های خدا صبوری کنم چه می شود؟
نمی دانی چقدر دلم گرفته
اینجا همه چیز مرده
و من که از همه چیز مرده ترم
اگر باور نمی کنی پاور چین و ساده کنارم بیا

 

[پری]

برای کسی که دوستی رو واژه به واژه برام معنا کرد!

همترانه دستاتو به من بده
همترانه كوله بارتو ببند ...
همترانه ما رسيديم به خدا
چشماتو واكن ... نگاه كن و بخند !
همترانه سرتو بالا بگير
اشكاتو به آسمون نشون بده ...
به خدا بگو : هنوز اشكاي ما ...
مي تونه عرش تو رو تكون بده !!! "

 

[پری]

سلام





سلام اي كوه پر اميد خاموش


صدايت تاابد پيچيده در گوش!


من و تو از نژاد سبزه زاريم


من و تو از ديار حرف آزاد


من تو از ديار گرم آغوش


تو در آغوش بادآرام گرفته
منم پا بسته در آغوش نورم


تو سرشار از فريب صد نگاهي

و من بي مرز تا لبخند دورم


سلام اي موج . من يك كوه نورم


مرا در بسترت آواره گردان


تو از من نور بستان من ز توعشق.

که شاید تن به این ساحل بسایم


تو با من نغمه اي آزاد سرده


كه تا من با صدايت اشك ريزم


توفریاد صدایی باش تا من


.از اين فردا و فردا ها گريزم

 

[پری]

من تمام هستی ام را در نبرد با سرنوشت ٬در تهاجم با زمان

آتش زدم ٬ کشتم...

من بهار عشق را دیدم ٬ ولی باور نکردم.

یک کلام در جزوه هایم هیچ ننوشتم.

من ز مقصد ها پی مقصودهایی پوچ افتادم٬

تا تمام خوبها رفتند و خوبی ماند در یادم.

من به عشق منتظر ماندن همه صبر و قرارم رفت!

بهارم مرد...!

عشقم مرد...!

یارم رفت...!

 

[پری]

کاش می شد چشم بر نیکی ها بست که هر چه بلاست از وفاست!

دل بستیم..... شکستند پیمان بستیم..... گسستند دست یازیدیم....... بریدند

هر چه دادیم ... ندادند هر چه کردیم ... نکردند

عجب رسمی ست.....عجب دردی ست

درد نیست بی دردی ست!

با حقیقت آمدیم ٬ به مسخره گرفتندمان

با مجاز آمدیم ٬ به تازیانه بستنمان

چه کنیم؟؟ می گویند: از ماست که بر ماست

ولی...

از ما نبود و بر ما شد!!!

 

[roje_aria79]

دلنوشته
دستهايم بي حس و نگاهم نگران
مي تواني تو بيا سر اين قصه بگير و بنويس
اين قلم؛ اين کاغذ؛ اين همه مورد خوب!!!
راستش مي داني طاقت کاغذ من طاق شده ...
پيکر نازک تنها قلمم؛ زير آوار غم و درد ببين خرد شده!
مي تواني تو بيا سر اين قصه بگير و بنويس...
مي تواني تو از اين وحشي طوفان بنويس!
من دگر خسته شدم
...
راست گفتند مي شود زيبا ديد؛ مي شود آبي ماند!
اما ... تو بگو؛ گل پرپر شده را زيباييست؟! رنگ مرگي آبيست؟؟
مي تواني تو بيا؛ اين قلم؛ اين کاغذ
بنشين گوشه دنجي و از اين شب بنويس
بنويس از کمر بيد شکسته؛ و يه پنجره ي ساکت و بسته!
از من! آنکه اينگونه به اميد سبب ساز نشسته
هر چه مي خواهي از اين صحنه به تصوير بکش ..
جراتش را داري که ببيني قلمت مي شکند؟
کاغذ مي سوزد؟
من دگر خسته شدم. مي تواني تو بيا
اين قلم؛ اين کاغذ؛ اين همه مورد خوب
من دگر خسته ام از اين تب و تاب
تو بيا و بنويس...
............ اما ............

........ انگار ........

 

[roje_aria79]

آنچه به خاطرش زندگي مي كنم
من براي آنها که دوستم دارند،زندگي مي کنم.
به خاطر آنكس كه احساس مي كند من مي توانم آرامشش باشم
آنها که مرا همانگونه که هستم مي شناسند.
براي حل مسايلي که حل نشده باقي است مانده ام.
براي جبران اشتباهاتي که مرتکب شده ام.
براي آينده اي که در دور دستهاست.
براي بهشتي که به من لبخند مي زند
و در انتظار من است!
و.....
......
براي تمامي خوبيهايي که مي توانم انجام دهم.

بنابراين وقتي مي بيني که من افسرده ام
نبايد ساده بگذري نبايد سکوت کني
يا فقط همدردي کني.
بنا کننده شادي هاي من باش!
مگر چقدر وقت داريم؟
يک قطره ايم که مي چکيم ،در تن کوير و تمام مي شويم

 

[roje_aria79]

برای آنکه دیگر نیست
چشم هايم را دوست دارم
ديگر براي نبودنت گريه نميكنم
ديگر تو را چشم به راه نمي مانم
چرا بايد لحظه اي باتو باشم؟؟؟
تويي كه خدايان عشق نفرينت كرده اند!!!
و از بوي گل سرخ سهمي نداري.........بگذار آخرين خاطره از تو پاك شود
و من بازگردم به آغوش زندگي!!!
جاده سپيد از كدام طرف است؟؟؟
خورشيد شادي با كدامين طلوع باز ميگردد.....
و انتظار شاخه گل شقايق در ميان كدام دشت ...مر ا تافرداها با خود مي برد؟؟؟
من توانم را از دست داده ام.....
اما به پا خواهم خواست
راستي!دوباره عاشق خواهم شد.....
تا اطلاع ثانوي غم و غصه تعطيل

نگران نباش من آنقدر امروز و فرداهاي نيامدن را ديده ام
که ديگر هيچ وعده ي بي سرانجامي خواب و خيال آرزويم را آشفته نمي کند!
حالا ياد گرفته ام
که فراموشي دواي درد همه ي نيامدن ها و نداشتن ها و نخواستن هاست.
ياد گرفته ام
که از هيچ لبخندي خيال دوست داشتن به سرم نزند ...
ياد گرفته ام
که بشنوم: تا فردا ...
و به روي خودم نياورم که فرداها هيچ وقت نمي آيند

 

[roje_aria79]

یک سوال بی جواب ازتو؟
من از یک شکست عاشقانه می آیم بگذار همه برای این اعتراف تلخ سرزنشم کنند. شکست نه برای پنهان کردن است نه بهانه پنهان شدن.
می گویند از صبح بنویس از آفتاب و من چگونه از خورشید بنویسم وقتی تمام وقت باران پنجره چشمانم را شسته است. همه دلشان نقش های مثبت می خواهد و آدم های خوشحال اما من گمان می کنم این خیلی خوب است که نمی توانم عدای آدم های خوشبخت ر ادر بیاورم. بی ستاره ام و زرد با طعم معطر پاییز که حضورش تنها معجزه ی لحظه های تنهایی من است.
قیمت وفا شاید گران تر از آن بود که بهانه ی دوست داشتنی زندگیم از عهده داشتنش برآید.
سقف اعتماد تعمیری است مدام چکه می کند آغوش ترانه ها همچنان از تن او که باید پر باشد خالی ست.
نمی توانم باورش کنم نه رفتنش و نه ماندنش را.
مهم نیست تمام سرنش ها را می پذیرم به بهانه ی تولد حقایق غم انگیزی که درد را به درد می آورد و آتش را می سوزاند.
این دل دیوانه همیشه یک پادشاه مغرور حقیقی داشته است اگر ترانه ها ثمره ی تخیل بود به جنون نمی رسید اعتراضی نیست کسی که به او نمی رسد به جنون رسیده از او راضی است.
خلاصه غم سنگینی است اگر سر نخواستن دلی دعوا باشد. اما همیشه حق با برنده ها نیست می شود در عین بازنده بودن سربلند بود و او را از کوچه پس کوچه های دنیا گدایی کرد.
قرار بود حقیقت را بگویم سخت است. بی علاج است دانستنش آدم را کم کم می کشد. گریه شبانه می آورد. اما همین است خبر کاملا ناگوار و واقعیست او یکی را جز من داشت.
سکوت می کنم تا به خاک سپردن آخرین خاکسترهای آرزوی بر باد رفته ام آبرومندانه باشد گریه می کنم با شکوه مثل اقیانوس بلند مثل اورست . او نمی شنود و نمی داند که ماه خوشبختی مشترک همه ی بی ستاره هاست.
یک سوال کوچک می ماند برای پرسیدن از کسی که بی پاسخ ترین سوال فکر آشفته ی من است:
چی کار کرد این دل سادم که از چشم تو افتادم؟

 

[roje_aria79]

نگاهم کن...

نگاهم کن ببین این منم

که مثل سایه ای بی جان بدنبال تو می آیم ...

نگاهم کن ...

نگاهم کن بجز چشمان زیبایت

نگاه مهربانی من نمی خواهم

نگاهم کن...

نگاهم کن مرا چون زورقی خسته در این گرداب

نگاهم کن...

 

[roje_aria79]

این روزها که جرات دیوانگی کم است

بگذار باز هم به تو برگردم !

بگذار دست کم

گاهی تو را به خواب ببینم !

بگذار در خیال تو باشم !

بگذار ...

بگذریم !

این روزها

خیلی برای گریه دلم تنگ است !

 

[roje_aria79]

کاش هیچ کس تنها نبود
کاش ديدنت ر‌ويا نبود
گفته بودی می مانم ولی
رفتی و گفتی که اينجا جا نبود
من دعا کردم برای بازگشت
دستهای تو ولی آنجا نبود
يک نفر آمد صدايم کردو رفت
با صدايش آشنايم کردو رفت
پشت پرچين شقايق که رسيد
نا گهان تنها رهايم کردو رفت...