خانهء دلتنگیها

[ibest]

نجمه زارع


وقتی دلم به سمت تو مایل نمی شود
<باید بگویم اسم دلم دل نمی شود
دیوانه ام بخوان که به عقلم نیاورند
<دیوانه ی تو است که عاقل نمی شود
تکلیف پای عابران چیست؟ آیه ای
<از آسمان فاصله نازل نمی شود
خط می زنم غبار هوا را که بنگرم
<آیا کسی ز پنجره داخل نمی شود؟
می خواستم رها شوم از عاشقانه ها
<دیدم که در نگاه تو حاصل نمی شود
تا نیستی تمام غزلها معلّقند
<این شعر مدتی ست که کامل نمی شود

 

[ibest]

يه وقتايي آدم بايد سرشو بلند كنه زل بزنه به آسمون

لبخند بزنه و بگه "خدا خيلي مخلصيم هوامونو داشته باش ما هم تنهاييم"

 

[ibest]

بنویسید به دیوار سکوت،

عشق سرمایه هر انسانست،

بنشانید به لب حرف قشنگ،

حرف بد وسوسه شیطانست،

و بدانید که فردا دیرست،

و اگر غصه بیاید امروز تا همیشه دلتان درگیرست.

پس بسازید رهی را که کنون تا ابد سوی صداقت برود

و بکارید به هر خانه گلی که فقط بوی محبت بدهد!!!

 

[fawn]

گاهي وقتا حوصله ام سر ميرفت ميگفتم دلتنگم.....حالا که قضاي روزگار اين بود ه که مزه مشکلات رو از همه رنگ وطعمي باهم ديگه بچشم..نميدونم چه کلمه اي به کار ببرم...واقعا دلتنگي خيلي براش کمه...دلتنگ روزاي هستم که از بي حوصله گي ميگفتم دلتنگم

 

[fawn]

دلتنگم...براي دستاي نيرومندي که ناخواسته رهام کردن...چون خودخواهي وغرور خودشو نو بيشتر از کمک به من دوست داشتن..خيلي زود قضاوت کردن....دلتنگم. بازم با زخمام که حالا تازه تر هم شدن ميرم

 

[wonnin]

گاهی آنقد دلم از دنیا سیر میشود که میخواهم..

تا سقف آسمان پرواز کنم و رویش دراز بکشم..

آرام و آسوده…

مثل ماهی حوضمان که چند روز است روی آب دراز کشیده.

 

[wonnin]

در هیاهوی زندگی دریافتم

چه دویدن هایی که فقط پاهایم را از من گرفت

در حالی که گویی ایستاده بودم

و چه غصه هایی که سپیدی موهایم را حاصل شد

در حالی که قصه ای کودکانه بیش نبود

 

[kyle]

دل من تنگِ تو شد، کاش که پیدا بشوی

که بیایی و در این تنگیِ دل جا بشوی

تو فقط آمده بودی که دل از من ببری؟

بروی، دور شوی، قصه و رویا بشوی؟

انقلابی شده در سینه ی من، فتنه ی توست

سبزیِ چشم تو باعث شده رسوا بشوی

من پس انداز دلم را به تو دادم که تو هم

بیمه ی عمر دلم روز مبادا بشوی

غرق عشق تو شدم، بلکه تو شاید روزی

دل به دریا بزنی، عازم دریا بشوی

حیف ما نیست که یک زوج موفق نشویم؟

حیف از این نیست که تو این همه تنها بشوی؟

نم باران، لب دریا، غم تو، تنگ غروب

دل من تنگِ تو شد، کاش که پیدا بشوی



«احسان نصری»​

 

[ibest]

یاد این آهنگ فرهاد افتادم:

جغد بارون خورده ای تو کوچه فریاد می زنه
زیر دیوار بلندی یه نفر جون می کنه

کی می دونه تو دل تاریک شب چی می گذره
پای برده های شب اسیر زنجیر غمه

دلم از تاریکی ها خسته شده
همه درها بروم بسته شده

من اسیر سایه های شب شدم
شب اسیر تار سرد آسمون

پا به پای سایه ها باید برم
همه شب به شهر تاریک جنون

دلم از تاریکی ها خسته شده
همه درها بروم بسته شده

چراغ ستاره من رو به خاموشی میره
بین مرگ و زندگی اسیر شدم باز دوباره

تاریکی با پنجه های سردش از راه میرسه
توی خاک سرد قلبم بذر کینه می کاره

دلم از تاریکی ها خسته شده
همه درها بروم بسته شده

مرغ شومی پشت دیوار دلم
خودشو اینورو اونور می زنه

تو رگای خسته سرد تنم
ترس مردن دادره پرپر می زنه

دلم از تاریکی ها خسته شده
همه درها بروم بسته شده

 

[ibest]

خودم تنها، تنها دلم
چو شام بی فردا دلم

چو کشتی بی ناخدا
به سینه دریا دلم

تو ای خدای مهربان
تو ای پناه بی کسان

بسنگ غم مشکن دگر
چو شیشه مینا دلم

تو هم برو ای بی وفا
مبر بر لب نام مرا

دل تنگم بیگانه شد
نمی خواهد دیگر تو را

نشان من دیگر مجو
حدیث دل دیگر مگو

دلم شکسته زیر پا
نمی خواهد دیگر تو را

تو ای خدای مهربان
تو ای پناه بی کسان

بسنگ غم مشکن دگر
چو شیشه مینا دلم

 

[fawn]

ميگفت دوستت دارم
اما اين عشق بي فرجام بود
بي حاصل
حتي در دنياهاي موازي هم وصالي در کار نبود
درد بود
ياد بود
شيرين بود
اما مال من نبود
پرواز ش دادم تا برود
سر جفت خودش همانجا اهلي بماند
من رميده وبي پروا آزاد
خشمگين عصيان زده
نه ميخواهم همچنان وحشي باشم
رهايم کن.
رهايم کن
من از حصارها گذشته ام

 

[ibest]

لم برای خودم تنگ می شود گاهی*

میان من و خودم جنگ می شود گاهی

در عمق دغدغه هایم غریب افتادم

غریب نیز که دلتنگ می شود گاهی

دلم خوش است به ایمان ناقصم هر چند

رکوع و سجده ام آونگ می شود گاهی

برای زیر و زبر کردن همین ایمان

تمام شهر هماهنگ می شود گاهی

به بند می کشدم با طناب آزادی

فریب جامعه فرهنگ می شود گاهی

طناب ها همه مارند و اژدهایی نیست

به جای معجزه نیرنگ می شود گاهی

به خون پاک تو سوگند ای شهید عزیز

که خون پاک تو کمرنگ می شود گاهی

از این عداوت دیرین چه باک "آئینه"

خمیر آینه ها سنگ می شود گاهی*

______________

 

[ibest]

بی اجازه می برد زمان نمی دهد

فرصت وداع دوستان نمی دهد

باغبان بی مروتیست سرنوشت

می برد بهارت و خزان نمی دهد

زخم می زند و داغ می نهد بر آن

مرهمی ولی برای آن نمی دهد

حیف آن نگاه و خنده ها که اینچنین

چشم بسته است و لب تکان نمی دهد

وه چه واژه حقیری است تسلیت

عمق غصه ی مرا نشان نمی دهد

چاره ای دگر به جز دعا نمانده است

بغض اگرچه لحظه ای امان نمی دهد...

 

[wonnin]

گذشت لحظه هاي با تو بودن
و در پاييز عشقمان
نامي از دوست داشتن باقي نماند
چقدر زودگذر بود قصه من و تو
و در آنروز که دست بي رحم تقدير
درو کرد گندمزار دلهايمان را
و تهي شد همه جا از عطر گل عشق
و در کوچ پرنده هاي غمگين
در آن کوير آرزو
شاعري دل شکسته و تنها
مي نوشت شعري به ياد با هم بودن ها
شعري براي خشکيدن گلهاي عشق در مزرعه دوست داشتنها

قطره اشکي به ياد همه خاطره ها ....

 

[wonnin]

به همین سادگی…
در هیاهوی زندگی دریافتم

چه دویدن هایی که فقط پاهایم را از من گرفت

در حالی که گویی ایستاده بودم

و چه غصه هایی که سپیدی موهایم را حاصل شد

در حالی که قصه ای کودکانه بیش نبود

 

[fawn]

دلتنگم
خسته ام
کي ميشنوم
آن صداي آرام بخش را....
کي خواهم ديد ......
آن چشم ها پر غرور را....
کي سر بر شانه اش خواهم گذاشت
کي اشکهايم را پاک خواهد کرد؟

 

[fawn]

نشسته بر گلوی من


صدای بغض بی سبب


ندیده ام به چشم خود


بجز جلای اشک غم


از آن دمی که رفته ای



پرنده ای غزل نخواند


نه عطری از گلی رسید


نه در طلوع صبح من


نشاط بر رخی رسید


جهنمی شده است غمت


از آن دمی که رفته ای



چه بی رخت هوا بد است


چه بی ستاره گشته است


همیشه می چکد به من


ز قصه شبانه ام


از آن دمی که رفته ای



غمت به پیش گریه ام


کبوتری نشسته است


که از دیار پر گلت


شکوفه ای گرفته است


از آن دمی که رفته ای



فضای با صفای من


بدون چشمک شبت


چه بی ستاره گشته است


از آن دمی که رفته ای



خدا کند که چشم من


دوباره دیده ور شود


به نور پاک چهره ات


که کور و ناتوان شدم


از آن دمی که رفته ای

 

[Mahlaa]

ﺍﻭﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎ, ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ؟

ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﻭﻝ؟

ﻳﺎﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎﻳﺶ؟

ﺍﺯﮐﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ؟

 

[miladkalantar]

نگاه کُن که غم درون دیده‌ام



چگونه قطره قطره آب می‌شود

چگونه سایۀ سیاه سرکشم

اسیر دست آفتاب می‌شود

نگاه کُن

تمام هستی‌ام خراب می‌شود

شراره‌ای مرا به کام می‌کشد

مرا به اوج می‌بَرد

مرا به دام می‌کِشد

نگاه کُن

تمام آسمانِ من

پُر از شهاب می‌شود


تو آمدی ز دورها و دورها

ز سرزمین عطرها و نورها

نشانده‌ای مرا کنون به زورقی

ز عاج‌ها، ز ابرها، بلورها

مرا ببر امید دل‌نواز من

ببر به شهر شعرها و شورها


به راه پُرستاره می‌کشانی‌ام

فراتر از ستاره می‌نشانی‌ام

نگاه کُن

من از ستاره سوختم

لبالب از ستارگان تب شدم

چو ماهیان سرخ‌رنگ ساده دل

ستاره‌چین برکه‌های شب شدم


چه دور بود پیش از این زمین ما

به این کبود غرفه‌های آسمان

کنون به گوش من دوباره می‌رسد

صدای تو

صدای بال برفی فرشتگان

نگاه کُن که من کجا رسیده‌ام

به کهکشان، به بیکران، به جاودان


کنون که آمدیم تا به اوج‌ها

مرا بشوی با شراب موج‌ها

مرا بپیچ در حریر بوسه‌ات

مرا بخواه در شبان دیر پا

مرا دگر رها مکُن

مرا از این ستاره‌ها جدا مکُن


نگاه کُن که موم شب به راه ما

چگونه قطره قطره آب می‌شود

صراحی سیاه دیدگان من

به لای‌لای گرم تو

لبالب از شراب خواب می‌شود

به روی گاهواره‌های شعر من

نگاه کُن

تو می‌دمی و آفتاب می‌شود

 

[ibest]

حرمتها که شکسته شد , مسیح هم که باشی نمیتوانی دل شکسته را احیا کنی
آنچه در دستت امانتی پنهان بود حراج شد
آنچه نباید بگویی , گفته شد
فاجعه را یک عذر خواهی درست نمیکند
حرف , حرف ویران کردن دل است نه دیواری که خراب کنی و از نو بسازی , دلی که ویران کردی قصری بود که خودت ساکن آن بودی !!