رضاکاظمی

[manuela89]

خاک را اگر بشکافی
نگاهت هنوز
ستاره‌ی سَحَر است
که با من حرف می‌زد
و میان دستانت هنوز
پرنده‌ی آوازی
که بهار را
آیه به آیه تفسیر می‌کرد.

خاک را اگر بشکافی
کدورت از شب می‌ریزد
ملال از روز
غربت و تنهایی
از من..


آه،
خاک را اگر بشکافی

 

[lilyrose]

بگذار ببوسمت
نگران نباش
کسی ما را نمی بیند
این شعرها همه سانسور می‌شوند!

 

[Princess NazaniN]

تو رفته ای
و من از تنهایی
کَکَم هم نمیگزد دیگر!
حالا باز هم بگو دروغ گفتن بلد نیستی!

 

[Princess NazaniN]

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]بهار ...[/FONT][FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]و این همه دلتنگی؟![/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]نه ،[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]شاید فرشته ای[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]فصلها را به اشتباه[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]ورق زده باشد.[/FONT]

 

[Princess NazaniN]

ساعتِ دیدار

به وقتِ قرارهای عاشقانه بود.

دیر رسیدی!

هیچ عاشقی ساعتَش را

به وقتِ گرینویچ تنظیم نمی کند!

 

[Princess NazaniN]

این قدر به زنده گی اَم سَرَک نکش!

کوتاه تر از خواب های من

دیواری ندیده ای؟!

 

[Princess NazaniN]

نمایش تمام شد
پرده را کنار بزن
خودت را میخواهم تماشا کنم حالا!

 

[Princess NazaniN]

صبح نمی شود امشب.
نگاه کن!
انگار؛ شب گیرِ چشم هات شده است ماه

 

[Princess NazaniN]

به دیدنم بیا

امّا دیر به دیر.

تو را که می بینم

بَندِ شعرهامْ شُل می شود!

 

[yalda.h]

دیگر به دیدنت نمی‌آیم.

روز به روز

دارند قد می‌کِشند این کوه‌ها....

 

[Princess NazaniN]

پرستوها

گیج می خورند در آسمانِ شهر
و درخت ها
پاییز را از یاد نمی برند.
کجا مانده ای با بهاری که نیاورده ای هنووز؟!

 

[Princess NazaniN]

تنهایی
زمستانِ «سيبری» است انگار
استخوان می ترکاند لاکردار!

 

[Rainy Sky]

و از من گذشتی، رفتی
رفتی سمتی که نور بود،
روشنایی بود.
من
در تنهایی
سمتی که تاریکی بود
فرو ریختم
و تاریکی
افزون‌تر شد.

 

[manuela89]

نگاهَ‌ت
بی‌شباهت نیست به نسیم
به صنوبرها که می‌وزد
دلَ‌م می‌لرزد

 

[manuela89]

بیا زیرِ چترِ من
باران بیش‌تر ببارد
دیرتر برسیم
.
.
.
.

دلَ‌م باران می‌خواهد
و چتری خراب
و خیابانی که
هیچ‌گاه به خانه‌ی تو نرسد!

 

[manuela89]

شب‌ها این‌گونه‌ام :
خشتی از خاک، آسمانی از خیال تو
و دیگر هیچ!

شب‌ها با خیالت
ماه را به سُفره‌ی خالی‌مان می‌آورم
و ابرها را به تن بچه‌ها
اندازه می‌کنم
و کیف و کفش و هرچه بخواهند.

شب‌ها،
تنها شب‌هاست که با خیالت
بچه‌ها، سیر می‌خوابند
و شاد به مدرسه می‌روند!

 

[بـا ر ا ن]

نه برف باریده

نه عُمر گذشته

و نه من در آسیابْ سفید کرده‌ام موهایم را

فقط، روزی که رفتی

دنیا تمام شد!

 

[بـا ر ا ن]

همه فکر می‌کنند این شعرها برای توست

حال آن‌که من هنووز

برای از تو نوشتن

مشق می‌کنم.

 

[Rainy Sky]

خروسخوانِ هر سَحَر
مادر؛ میانِ آینه‌های سجاده می‌نشیند،
صبحانه می‌خورد
بعد، سایه‌های خیس - نیمه‌خشک را
از اطراف خانه می‌چیند، اتو می‌کند
و با ماه، که دیگر نیست
از تو حرف می‌زند.
می‌گوید پنجره‌ای که قرار است بیاوری
با ما قسمت خواهد کرد!
*
خروسخوانِ هر سحر
مادر به دلَ‌ش بَرات می‌شود که باد خواهد آمد
و چیزی، نشانی؛ حتا جای پایی
از تو می‌آورد.

دلِ مادر صاف است، مثل آسمان
تو که می‌دانی، نه؟!

 

[بـا ر ا ن]

ماهیچ وقت به هم نمی رسیم!



سال هاست روبه روی هم

دوسوی ریل هامی ایستیم

به هم نگاه می کنیم

وشاخه های گل

پژمرده می شوند

میان دست های مان.



تقصیرمانیست

قطارها

به سرعت می گذرند!