trian
Registered User
- تاریخ عضویت
- 27 فوریه 2011
- نوشتهها
- 2,086
- لایکها
- 2,885
چند نکته :
1- فرم نشانه چگونگی استفاده از فنون رزمی در برابر حریف واقعی است تا اجرای این فنون در حین یک مبارزه واقعی بشکل ناخود آگاه و غیر ارادی اجرا شود
2- هنر رزمی برای مسابقه ها طراحی نشده اند بلکه برای مبارزه برای مرگ وزندگی طراحی شده اند .مگر شما در مبارزه برای مرگ وزندگی وقتی به نزدیکی حریف می رسید حریفتان را بقل می کنید و می گویید استوپ استوپ بروید عقب تا من بتوانم از ضربه پایه خود استفاده کنم اگر فلسفه واقعی تکواندو را در شرایط مرگ وزندگی می خواهید باید آنرا در کاتاهای تکواندو بیابید که بعد از اجرا و مطالعه آن می بینید که همان استراتژی کاراته را در مبارزات واقعی دارد.
ودر ضمن همان طور که گفتم احتمالا بروس لی می خواسته است فنون وینگ چان را گسترش دهد تا بتواند مبارزه مطمئنی را در فواصل دورتر اجرا کند
من هم در مورد استفاده از ضربات به صورت ناخوداگاه و غیر ارادی با شما کاملا موافقم ، اما به نظرم که البته نظر شخصی هست این عمل در غالب یاد گرفتن فرم که بعضا ، نمایشی و فاقد بازدهی در درگیری واقعی هست مخالفم. اینکه مثلا در فرم انگشتان مثل پنجه شه، بدن خم و به همراه پشتک و حرکات آکروباتیک باشه بیشتر جنبه زیبایی داره تا عمل
مبارزه واقعی یعنی کنار هم قرار گرفتن مجموعه ای از ضربات و تکنیک های ساده و غیر دست و پاگیر و صد البته کاربردی که مبارز بتونه باهوش در شرایط مختلف و بسته به موقعیت و شرایط از اون استفاده کنه که با تمرین زیاد و مستمر میشه اون رو نه از روی فکر بلکه غیرارادی انجام داد .
همون طور که میدونید هر کدوم از فرم ها بسته به شرایطی تعبیر شده اند که مجموعه ای از این فرم ها در شرایط مختلف حجم عظیمی رو تشکیل خواهند داد که فراگیری کامل همه اونها به صورت ملکه ذهن، استفاده و کاربرد وقت بسیار زیادی رو میطلبه به علاوه اینکه فقط کافیه یک ضربه غیر قابل پیش بینی از مقابل زده شه تا :دی
به یکی از اساتید کالی اسکریما گفتن فرق جیت کاندوی شما با جیت کاندوی لی چیه گفت سبک ما کامل تر هست پرسیدن چرا؟ گفت چون سبک ما فرم داره