- تاریخ عضویت
- 21 آپریل 2012
- نوشتهها
- 1,169
- لایکها
- 3,286
سلام
ممنون از پستتون.
اگر ما جیت کان دو را مثل شمشیر زنی فرض کنیم و فقط یک ضربه ی موثر به حریف بزنیم و بعد از او دور شویم ممکن است حریف در هنگام دور شدن به ما ضربه ای وارد کند.
ما در وینگ چون تا حریف را به زمین نزدیم و مغلوبش نکردیم آن را دنبال می کنیم و فرصتی به طرف مقابل نمی دهیم.
در ضمن ما 5 فاصله ی مبارزاتی در وینگچون داریم.
که در فاصله ی اول فقط پایپان به حریف میرسد و در فاصله بعدی فقط دستانمان و فاصله ی بعدی در گیر شدن دستان با حریف و در فاصله ی چهارم گلاویز شدن با حریف و فاصله ی پنجم در گیری روی زمین.
منظورم از 5 فاصله این بود که این مراحل را طی می کنیم.تا حریف مغلوب شود.
بله
در پستی که مطالعه کردید، قصد داشتم به تفاوت های این دو رشته بپردازم و البته هدف اثبات برتری یکی از آنها نبود. موضوع مقایسه جیت کان دو و وینگ چون قرار است ادامه داشته باشد که متاسفانه فرصت کافی نداشتم برای پرداختن به آن.
به جمله ی بنده اشاره ی خوبی داشتید:
"شما به سمت حریف جهش می کنید، ضربه ی موثر را وارد می کنید و تمام، از او دور می شوید. مشت و لگد شما همان شمشیر شماست و باید همانقدر تند و تیز، مطمئن، قاطع و خطرناک باشد."
این جمله بیشتر نشان دهنده تلقی یک جیت کان دو کار از مبارزه است. یعنی قرار نگرفتن در رنج نزدیک و ضربه زدن از رنج متوسط و دور. اما یک جیت کان دو کار می تواند بارها و با سرعت زیاد، با تخمین فاصله و زمان بندی مناسب، و با تکنیک های مختلف (که می تواند یک تک ضربه، یک کامبینیشن (ضربات ترکیبی)، یک حرکت فریبنده در ترکیب با ضربات واقعی و یا با تکنیک هایی محدودی که از وینگ چون به جیت کان دو منتقل شده است) به حریف حمله کند.
این موارد را در آینده توضیح خواهم داد.
ممنون از توجه تان