دايناسورشناسان نمونه های ماده ای را که به نظر می رسد بافتهای نرم باشد از استخوان فسيل يک تيناسوروس رکس (تی رکس) استخراج کرده اند.
پژوهشگران آمريکايی به مجله "ساينس" گفتند که اين اجزای ارگانيک به سلول ها و رگ های ظريف خونی شباهت دارند.
در رشته دايناسور شناسی که معمولا آميخته به مجادلات داغ است، اين ادعا به طور يکسان با استقبال و ناباوری روبه رو خواهد شد.
درحالت عادی وقتی حيوانی تلف می شود، کليه بافت های نرم آن به سرعت توسط کرم ها و حشرات خورده می شود.
اينکه آيا اين بقايای نرم متعلق به دايناسور است يا مواد ارگانيکی است که بعدا به فسيل راه يافته معلوم نيست.
اما اگر تکه هايی از ملکول های دايناسور اصلی در آن وجود داشته باشد، سرنخ های تازه ای درباره ارتباط ميان تی رکس و گونه های زنده مانند پرندگان به دست خواهد داد.
استخوان های باقی مانده به مرور زمان بيشتر و بيشتر در عمق گل و خاک فرو می روند و در اثر حرارت و فشار خرد شده و به تدريج جای خود را به مواد معدنی می دهند و سنگ می شوند.
تنها چيزی که در انتهای اين فرآيند از بقايای حيوان باقی می ماند در واقع تنها نقش و حالت آن است.
اما وقتی مری شوايتز از دانشگاه ايالتی کارولينای شمالی مواد معدنی را از قطعه ای از فسيل اين تی رکس 68 ميليون ساله زدود، به الياف شفاف و انعطاف پذير رسيد که به رگ های خونی شباهت دارند.
بقايای فسيلی اين دايناسور در ايالت مونتانای آمريکا کشف شده است.
همچنين آثاری از آنچه سلول های خونی به نظر می رسيد پيدا شد. سلول های ديگری که به سلول های سازنده و نگاهدارنده استخوان (اوستيوسايت ها) شباهت داشت کشف شد.
اينکه آيا اين بقايای نرم متعلق به دايناسور است يا مواد ارگانيکی است که بعدا به فسيل راه يافته معلوم نيست.
اما اگر تکه هايی از ملکول های دايناسور اصلی در آن وجود داشته باشد، سرنخ های تازه ای درباره ارتباط ميان تی رکس و گونه های زنده مانند پرندگان به دست خواهد داد.
سوال اجتناب ناپذيری که ذهن بسياری را مشغول خواهد کرد اين است که آيا امکان يافتن "دی ان ای" يا همان "ملکول حيات" اين موجود نيز وجود دارد.
اما ملکول "دی ان ای" بسيار شکننده است و احتمال محفوظ ماندن آن در طول ميليون ها سال حتی کمتر است