mehran50
کاربر فعال موسیقی
سهراب فقید به این میگفت آبتنی در حوضچه اکنون واین خود خود زندگی است
سالها فضولی و سرکشی در دنیای غیر ارگانیکها به ما آموخت سراسر زندگی را باید عاشق بود
ماباور کردیم معشوق وسیله است هدف خود خود عشق است
یا حق
-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
بداهه نویسی/خاطره سازی
- شروع کننده موضوع hossein137
- تاریخ شروع
سهراب فقید به این میگفت آبتنی در حوضچه اکنون واین خود خود زندگی است
سالها فضولی و سرکشی در دنیای غیر ارگانیکها به ما آموخت سراسر زندگی را باید عاشق بود
ماباور کردیم معشوق وسیله است هدف خود خود عشق است
یا حق
انسان ها موجوداتی هستند که فکر می کنند همه چیز را می دانند
تا جایی پیش می روند که دروغ خوب میشود و صداقت بد
هنوز فکر می کنند می توانند خوب را از بد تشخیص دهند
غافل از اینکه دیگر انسان نیستند...
- تاریخ عضویت
- 26 آگوست 2010
- نوشته‌ها
- 784
- لایک‌ها
- 3,795
از دل برود هر آنکه از دیده برفت؟نمی دانم....تجربه اش را ندارم
این چندصباحی که از دلم رفته ای,دیگر به چشمم هم نمیایی....
به گمانم از چشمم افتاده باشی!
تنها گاهی اوقات
حس می کنم یک فنجان اضافه,کنار دستم پر و خالی میشود
ظرف غذا و قاشق و چنگال خود به خود تکان می خورند
سبد لباس های کثیف بیخودی پر میشود
گاهی اوقات هم صدایی گنگ می شنوم که التماسم می کند نگاهم را بالا بگیرم
به گمانم این خانه روح دارد!
یک روح که چای می نوشد...غذا می خورد و لباس می پوشد
باید از اینجا هم بروم..../
این چندصباحی که از دلم رفته ای,دیگر به چشمم هم نمیایی....
به گمانم از چشمم افتاده باشی!
تنها گاهی اوقات
حس می کنم یک فنجان اضافه,کنار دستم پر و خالی میشود
ظرف غذا و قاشق و چنگال خود به خود تکان می خورند
سبد لباس های کثیف بیخودی پر میشود
گاهی اوقات هم صدایی گنگ می شنوم که التماسم می کند نگاهم را بالا بگیرم
به گمانم این خانه روح دارد!
یک روح که چای می نوشد...غذا می خورد و لباس می پوشد
باید از اینجا هم بروم..../
wonnin
مدیر بازنشسته
تمام راهها را بسوی جاده ی تنهایی می پویم
و در اضطراب گلبوته های جدایی ,
چشمانم را بسوی صداقت پروانه های شهر عشق , آذین می بندم .
به تو فکر می کنم که چگونه در گلزار وجودم , آشیان کردی
و بر تاروپود تنم حروف عشق را ترنم نمودی .
پس باورم کن که به وسعت دریا و به اندازه ی زیبایی چشمانت
هنوز در من شمعی روشن است .
و من…
در انتهای غروب , نگاهم را بسوی مشرق چشمانت دوخته ام
تا مگر بازتاب صداقتمان در دستان
تو تجلی کند ….!!!
و در اضطراب گلبوته های جدایی ,
چشمانم را بسوی صداقت پروانه های شهر عشق , آذین می بندم .
به تو فکر می کنم که چگونه در گلزار وجودم , آشیان کردی
و بر تاروپود تنم حروف عشق را ترنم نمودی .
پس باورم کن که به وسعت دریا و به اندازه ی زیبایی چشمانت
هنوز در من شمعی روشن است .
و من…
در انتهای غروب , نگاهم را بسوی مشرق چشمانت دوخته ام
تا مگر بازتاب صداقتمان در دستان
تو تجلی کند ….!!!
- تاریخ عضویت
- 24 ژانویه 2013
- نوشته‌ها
- 1,443
- لایک‌ها
- 4,740
روی شانه هایت
جایی اگر برای پیشانی ام باز می کنی
اگر
می خواهی باور کنم
که عاشقانه دوستم داری...
پس
تکه ای کوچک،نه!
همه ی آغوشت را به من بده
بگذار باور کنم تو را
اما یادت باشد
قبل آمدنت خودت را خوب بتکانی
من؛
از استشمام گیج عطرهای درهم
و از خاطرات غبارگرفته ی
جا مانده در آغوشت
بیزارم!...
چه کسی گفت
که زن ها غرور ندارند؟!...
یادت باشد قبل آمدنت
خودت را خوب بتکانی...
جایی اگر برای پیشانی ام باز می کنی
اگر
می خواهی باور کنم
که عاشقانه دوستم داری...
پس
تکه ای کوچک،نه!
همه ی آغوشت را به من بده
بگذار باور کنم تو را
اما یادت باشد
قبل آمدنت خودت را خوب بتکانی
من؛
از استشمام گیج عطرهای درهم
و از خاطرات غبارگرفته ی
جا مانده در آغوشت
بیزارم!...
چه کسی گفت
که زن ها غرور ندارند؟!...
یادت باشد قبل آمدنت
خودت را خوب بتکانی...
- تاریخ عضویت
- 24 ژانویه 2013
- نوشته‌ها
- 1,443
- لایک‌ها
- 4,740
دلم را از این دنیا بریده ام
و به مرگی پیوند زده ام
که زود به سراغم خواهد آمد
باید بروم اما چیزی بر نمی دارم
حتی چمدانم را
یادتان باشد:
لباس هایم را بدهید به رعنا دوستم
که همیشه حسودیش می شد به کمد لباس هایم!
جواهراتم را بدهید به خواهرم ...
عروسک تنهایی هایم را به برادرم...
عکس هایم را به مادر بزرگ...
به او بگویید برایم لالایی بخواند...
و هر شب برایم قصه شاهزاده و دختر گدا بگوید...
کفش هایم را بدهید به دختر فقیری
که آن روز بارانی می خواستم کفش هایم را بدهم به او
اما پدر نگذاشت!...
شانه ام را،شیشه های عطرم را
به مردانی که نا امیدانه عاشق بودند به من!...
کتاب هایم را می دهم به کتابخانه
اینجا کسی از شوق خواندن سرشار نیست...
گلدان ها را ،درخت ها را،کلاغی که روی درخت گردوی باغ
می نشیند را، پروانه ای که هر بهار می آید را...
همه را می دهم به بازی بچه های کوچه...
قلبم را برای همیشه به تو...
از این میان فقط دفتر خاطراتم را بر می دارم
نه اینکه نمی خواهم کسی بداند چقدر عاشق بودم و دلتنگ...
باید سهم خدا را هم بدهم
همه ی گلایه هایم را...
بر تکه چوبی در اقیانوس به روزمرگی روزگار می گذراندم
قوت غالبم ماهیان مرده شناور روی آب و
آب شور دریا بود و فریاد یاری ام تنها مرغانی را فرا می خواند که منتظر پایانم بودند
چشم انتظارقایقی که همین روزمرگی را در خشکی ادامه دهم
تا اینکه مرا به غرقه شدن در سکوت زیرآب فرا خواندی
جاییکه کمک خواستن نمی خواست که غرق شدن در تو عین رهایی است
چنین بود که متولد شدم
قوت غالبم ماهیان مرده شناور روی آب و
آب شور دریا بود و فریاد یاری ام تنها مرغانی را فرا می خواند که منتظر پایانم بودند
چشم انتظارقایقی که همین روزمرگی را در خشکی ادامه دهم
تا اینکه مرا به غرقه شدن در سکوت زیرآب فرا خواندی
جاییکه کمک خواستن نمی خواست که غرق شدن در تو عین رهایی است
چنین بود که متولد شدم
- تاریخ عضویت
- 26 آگوست 2010
- نوشته‌ها
- 784
- لایک‌ها
- 3,795
آنقدر اين خاطرات و گذشته را گذاشتم روي سرم و حلوا حلوايش كردم كه گردنم شكست
آينده ام آفت زده شده.....
و اين حال من است كه دارد ميسوزد
ميبينيد؟زندگي را ازهر طرف كه بگيري ضرر است...
همان بهتر كه هي زندگي را دست كم بگيري تا آخر سر دلت نسو زد!
+ امروز يه دوستي توي مسنجر بهم گفت حوصله داري حرف بزنيم؟ گفتم دندونم درد ميكنه نميتونم زياد حرف بزنم؛ خيلي مشتاق بود بدونه ضريب هوشيم چنده
آينده ام آفت زده شده.....
و اين حال من است كه دارد ميسوزد
ميبينيد؟زندگي را ازهر طرف كه بگيري ضرر است...
همان بهتر كه هي زندگي را دست كم بگيري تا آخر سر دلت نسو زد!
+ امروز يه دوستي توي مسنجر بهم گفت حوصله داري حرف بزنيم؟ گفتم دندونم درد ميكنه نميتونم زياد حرف بزنم؛ خيلي مشتاق بود بدونه ضريب هوشيم چنده
مسئله زندگی همیشه پیچیده بوده،در این مسیر که پیش میروی هرچه از دست می رود
دوباره به دست نمی آید و وقتی قدرش را می دانی که دیگر نداری اش...
همه می گویند که بدترین فاجعه از دست رفتن سلامتی است،
من می گویم دردهایی هست که شاید آنقدر عمیق نباشد ولی روح انسان را به مرور می فرساید...
درد از دست رفتن اعتماد در زندگی عجیب است...از کودکی می آموزیم اعتماد کنیم،
وقتی دوستت میخواهد اسباب بازیت رو به او بدهی و اعتماد می کنی به او،
وقت قایم باشک وقتی اولین نفر تو را پیدا می کند اعتماد می کنی که چشم نگشوده وقتی که باید می بسته...
راستش این را هنوز نمی دانم،بزرگ که می شویم یاد می گیریم اعتماد نکنیم یا از اعتماد سوء استفاده کنیم؟
هر چقدر بزرگ می شویم میدانیم زندگی چقدر بی رحم است و چقدر جای بدی است برای اعتماد...
یاد می گیریم که در کنار دوست مان راه برویم و به او لبخند بزنیم و حواسمان به خنجری باشد که در آستین پنهان دارد...
یاد می گیریم که دستی که امروز در دستمان قرار گرفته و با مهر میفشارد دستمان را همانی است که فردا خنجر فرود می آورد بر پیکره مان...
یاد می گیریم که پشت لبخند را ببینم و پشت واژه ی در کنارت می مانم...
میدانی اعتماد نباشد زندگی غم انگیز است،
هزار بار گفته ام،خوانده ام،نوشته ام،تو هم تا هنوز فرصت هست بیاموز:اعتماد المثنی ندارد...
دوباره به دست نمی آید و وقتی قدرش را می دانی که دیگر نداری اش...
همه می گویند که بدترین فاجعه از دست رفتن سلامتی است،
من می گویم دردهایی هست که شاید آنقدر عمیق نباشد ولی روح انسان را به مرور می فرساید...
درد از دست رفتن اعتماد در زندگی عجیب است...از کودکی می آموزیم اعتماد کنیم،
وقتی دوستت میخواهد اسباب بازیت رو به او بدهی و اعتماد می کنی به او،
وقت قایم باشک وقتی اولین نفر تو را پیدا می کند اعتماد می کنی که چشم نگشوده وقتی که باید می بسته...
راستش این را هنوز نمی دانم،بزرگ که می شویم یاد می گیریم اعتماد نکنیم یا از اعتماد سوء استفاده کنیم؟
هر چقدر بزرگ می شویم میدانیم زندگی چقدر بی رحم است و چقدر جای بدی است برای اعتماد...
یاد می گیریم که در کنار دوست مان راه برویم و به او لبخند بزنیم و حواسمان به خنجری باشد که در آستین پنهان دارد...
یاد می گیریم که دستی که امروز در دستمان قرار گرفته و با مهر میفشارد دستمان را همانی است که فردا خنجر فرود می آورد بر پیکره مان...
یاد می گیریم که پشت لبخند را ببینم و پشت واژه ی در کنارت می مانم...
میدانی اعتماد نباشد زندگی غم انگیز است،
هزار بار گفته ام،خوانده ام،نوشته ام،تو هم تا هنوز فرصت هست بیاموز:اعتماد المثنی ندارد...
- تاریخ عضویت
- 24 ژانویه 2013
- نوشته‌ها
- 1,443
- لایک‌ها
- 4,740
قانون ها را می گذاریم تا بشکنیم
اصلا بدون شکستن
کار دنیا پیش نمی رود!
مثلا همین که:
دل های عاشق همیشه محکوم به شکست اند
...
این تلخ ترین قانون واقعی دنیاست!
کاش خدا قانون جدیدی برای خلقت می نوشت:
آفرینش هر آنچه تَرَک بر می دارد ممنوع!
اصلا بدون شکستن
کار دنیا پیش نمی رود!
مثلا همین که:
دل های عاشق همیشه محکوم به شکست اند
...
این تلخ ترین قانون واقعی دنیاست!
کاش خدا قانون جدیدی برای خلقت می نوشت:
آفرینش هر آنچه تَرَک بر می دارد ممنوع!
Last edited:
دستِ نوازش باد را در بین موهای نم خورده از بارونِ اندوه و سردرگمی ام حس می کنم. و ترنم صدای پیچیدن باد در گوشم که مرا می خواند تا بسُرایم ترانه ی باور را،باور به پاکی ذات و نه عرض های محسور کننده اش. ترانه ای از جنس بوی خاک و آب، ترانه ای به سبزی درختان بهاری و گرمی آفتاب شهریور.ترانه ای به شیرینی میوه های پاییزی و سادگی زمستان. ترانه ای به لطافت نسیم سحری و صلابت و مهابت کوه های سر به فلک کشیده.
ولی تنها کلماتِ نقش بسته در ذهن من دم از سکوت و بی تفاوتی می زنند. شاید سکوت زیباترین ترانه است. شاید برای همین سرنوشت تو را از من جدا کرد، که سکوت بین ما تجلی بخش قداست لحظات باهم بودن باشد و نه کلمات تکراری .
و من هنوز غرق لحظات با تو بودنم.
ولی تنها کلماتِ نقش بسته در ذهن من دم از سکوت و بی تفاوتی می زنند. شاید سکوت زیباترین ترانه است. شاید برای همین سرنوشت تو را از من جدا کرد، که سکوت بین ما تجلی بخش قداست لحظات باهم بودن باشد و نه کلمات تکراری .
و من هنوز غرق لحظات با تو بودنم.
wonnin
مدیر بازنشسته
اینجا زمستان،چقدر گرم است!!!
برف می بارد... کنج اتاق آبی نشسته ام و به هستی از پشت شیشه های بخار گرفته نگاه می کنم...
برف می بارد...برفی که تکرار الماس وار دانه هایش برایم تداعی گر لحظات زیبایی است که هر لحظه تکرار می شود... با عشــــــــــــق!
می بینی...حتی دراین سرمای زمستان هم دلم گرم است... چون محبت تو، تپش های زندگی را در قلبم به آرامی می نوازد...این نغمه برایم آشناست...رنگ و بوی تو دارد...
برف می بارد و من زل زده ام به سپیدی...به آرامش و سکوتش فکر می کنم...به هبوط سپیدی بر زمین...راستی زمین،گرمایش را می شود حس کرد...خون زمین هنوز در رگ و ریشه های درختان جاریست...
چقدر ساده و مهربان می بارد و دست نرمش را به سر همه می کشد... می بینی...اصلا ً برایش فرقی نمی کند، یک خیابان تر و تمیز باشد یا یک کوچه ی گِلی و قدیمی...با حریر سپید و زیبایش همه چیز را می پوشاند...فرقی نمی کند،تو باشی...ماشینت یا سقف خانه ات..او بی دریغ الماس هایش را به همه ارزانی می کند...
هنوز هم برف می بارد...انگشتم را روی شیشه ی بخار گرفته می کشم و نام زیبای تو را زمزمه می کنم...می نویسم:خــدا... و تو با اولین حرف چشم می گشایی و من از شوق باز هم نامت را می نویسم...
با عبور ثانیه ها تکرار می شوی...حالا انگار در این اتاق آبی کسی هست...انگار تو هستی...می خواهم نفس بکشم و عطر حضورت را حس کنم...می خواهم در این سردی زمستان ریه هایم را با گرمای عشق تو گرم و گرم تر کنم...
هم نوا با نغمه ی آرام برف من هم می بارم...لبریز شده ام از عشــق...باز هم نفس می کشم...روی حریر برف جاری می شوم...اصلا ً احساس سردی نمی کنم...دلم گرم است به مهربانی بی پایانت...به عشق بی زمستانت...به آغوش گرمت...به خودت... به بودنت...به محض وجودت... به خود ِ خود ِ خودت:ای خــــــــــدا!!!
لینک منبع
برف می بارد... کنج اتاق آبی نشسته ام و به هستی از پشت شیشه های بخار گرفته نگاه می کنم...
برف می بارد...برفی که تکرار الماس وار دانه هایش برایم تداعی گر لحظات زیبایی است که هر لحظه تکرار می شود... با عشــــــــــــق!
می بینی...حتی دراین سرمای زمستان هم دلم گرم است... چون محبت تو، تپش های زندگی را در قلبم به آرامی می نوازد...این نغمه برایم آشناست...رنگ و بوی تو دارد...
برف می بارد و من زل زده ام به سپیدی...به آرامش و سکوتش فکر می کنم...به هبوط سپیدی بر زمین...راستی زمین،گرمایش را می شود حس کرد...خون زمین هنوز در رگ و ریشه های درختان جاریست...
چقدر ساده و مهربان می بارد و دست نرمش را به سر همه می کشد... می بینی...اصلا ً برایش فرقی نمی کند، یک خیابان تر و تمیز باشد یا یک کوچه ی گِلی و قدیمی...با حریر سپید و زیبایش همه چیز را می پوشاند...فرقی نمی کند،تو باشی...ماشینت یا سقف خانه ات..او بی دریغ الماس هایش را به همه ارزانی می کند...
هنوز هم برف می بارد...انگشتم را روی شیشه ی بخار گرفته می کشم و نام زیبای تو را زمزمه می کنم...می نویسم:خــدا... و تو با اولین حرف چشم می گشایی و من از شوق باز هم نامت را می نویسم...
با عبور ثانیه ها تکرار می شوی...حالا انگار در این اتاق آبی کسی هست...انگار تو هستی...می خواهم نفس بکشم و عطر حضورت را حس کنم...می خواهم در این سردی زمستان ریه هایم را با گرمای عشق تو گرم و گرم تر کنم...
هم نوا با نغمه ی آرام برف من هم می بارم...لبریز شده ام از عشــق...باز هم نفس می کشم...روی حریر برف جاری می شوم...اصلا ً احساس سردی نمی کنم...دلم گرم است به مهربانی بی پایانت...به عشق بی زمستانت...به آغوش گرمت...به خودت... به بودنت...به محض وجودت... به خود ِ خود ِ خودت:ای خــــــــــدا!!!
لینک منبع
Last edited:
hossein137
مدیر بازنشسته
wonnin
مدیر بازنشسته
شرمنده حسین جان بابت پست بالایی ام که برخلاف موضوع تاپیک نوشته خودم نبود و مطلب از یک وبلاگ برداشته شده بود .
راستش اون مطلب رو که دیشب خوندم اونقدر برام جذاب بود که حیف دیدم در این تاپیک قرارش ندم . :happy: