- تاریخ عضویت
- 2 فوریه 2004
- نوشته‌ها
- 3,971
- لایک‌ها
- 30
- سن
- 47
اين پرسش برای چندين دهه گذشته ذهن متفکران را به خود مشغول کرده است.
در بسياری موارد پاسخ روشن به نظر می رسد: رژيم غذايی بهتر، دسترسی به مراقبت های بهداشتی و قرار گرفتن در معرض بيماری های کمتر.
اما در ساير موارد پاسخ ها به اين اندازه روشن نيست.
برای مثال چرا طول عمر مردان ژاپنی به طور متوسط چهار سال بيش از مردان بريتانيايی است؟
چرا يک زن اهل منچستر به طور متوسط سه سال زودتر از يک زن اهل لندن زندگی را وداع می گويد؟ يا حتی چرا مردان غرب لندن به طور متوسط شش سال بيش از مردان شرق لندن زندگی می کنند؟
دانشمندان دلايل متعددی برای توجيه اين تفاوت ها ارائه کرده اند که طيف گسترده ای از عوامل از عادات انسانی، مانند کشيدن سيگار گرفته تا عوامل زيستی مانند وراثت (ژنتيک) را در بر می گيرد.
اما کتابی به قلم "سر مايکل مارموت" (Sir Michael Marmot)، استاد اپيدمی شناسی و بهداشت عمومی در "دانشگاه کالج لندن" احتمالات کاملا متفاوتی را تشريح می کند.
مطالعات 30 ساله
آقای مارموت برای سه دهه سرگرم تحقيق درباره تفاوت ها در ميزان طول عمر مردم بوده است.
متوسط طول عمر
1-ژاپن 81 و سه دهم
2-سوئد 79 و نه دهم
3-کانادا 79 و دو دهم
4-اسپانيا 79 و يک دهم
5-سوئيس 79
5-استراليا 79
7-اسرائيل 78 و نه دهم
8-نروژ 78 و هفت دهم
8-فرانسه 78 و هفت دهم
10-ايتاليا 78 و شش دهم
15-بريتانيا 77 و نه دهم
18-آمريکا 76 و نه دهم
منبع: برنامه توسعه جهانی
در دهه 1960، او به مطالعه گروهی از کارمندان دولت در لندن پرداخت.
اين مطالعه دريافت که سلامت اين گروه ارتباط تناتنگی با رتبه اداری آنها دارد. در واقع، هرچه رتبه آنها بالاتر بود از سلامت بيشتری برخوردار بودند.
ساير مطالعات به وجود الگوهای مشابهی در ساير گروه های اجتماعی، از جمله در ميان دانشگاهيان و برندگان اسکار اشاره می کند.
برای مثال کسانی که دارای درجه دکترا هستند از کسانی که فوق ليسانس دارند بيشتر زندگی می کنند. عمر کسانی که فوق ليسانس دارند بيشتر از کسانی که ليسانس دارند و به همين ترتيب عمر کسانی که ليسانس دارند از کسانی که زود مدرسه را ترک کرده اند بيشتر است.
به همين شکل، هنرپيشه های برنده جايزه اسکار به طور متوسط سه سال بيش از کسانی که نامزد اسکار شده اما آن را نبرده اند زندگی می کنند.
سر مايکل مارموت معتقد است که همين روند در مورد کليه گروه های اجتماعی از سياستمداران گرفته تا کسانی که در فقر زندگی می کنند صادق است.
او بر اين باور است که سلامت و طول عمر ما تا حدودی زيادی از منزلت اجتماعی ما تاثير می پذيرد.
برندگان اسکار می توانند انتظار طول عمر بيشتری داشته باشند
او می گويد: "شواهد در اين زمينه تکان دهنده است و نشان می دهد که موقعيت اجتماعی هرچه بالاتر باشد انسان سالم تر است. کسانی که در راس سلسله مراتب اجتماعی هستند بيشتر عمر خواهند کرد."
وی معتقد است که منزلت اجتماعی احتمالا حتی از رژيم غذايی و مراقبت های بهداشتی نيز مهم تر است.
وی گفت: "مردم معمولا فکر می کنند که مراقبت های پزشکی يا کشيدن سيگار يا رژيم غذايی است که طول عمر انسان را تعيين می کند."
"اين عناصر مهم است، اما شواهد نشان می دهد که اينها تنها بخشی از قضيه است."
آقای مارموت می گويد دو عامل بر موقعيت ما در سلسله مراتب اجتماعی تاثير می گذارد: چقدر بر زندگی خود تسلط داريم و چه نقشی در اجتماع بازی می کنيم.
شگفت اين که به نظر می رسد ميزان درآمد تاثير بسيار کمی بر طول عمر دارد.
سر مايکل گفت: "پول بيشتر برای انسان سلامتی بيشتر به ارمغان نمی آورد. پول تنها يک نشانگر است. درآمد به خودی خود مهم نيست."
سر مايکل می گويد اگر مردم کنترل بيشتری بر زندگی شان داشته باشند و اطمينان حاصل کنند که نقش خود را به طور کامل در اجتماع بازی می کنند، بر سلامتی و طول عمرشان افزوده خواهد شد.
در بسياری موارد پاسخ روشن به نظر می رسد: رژيم غذايی بهتر، دسترسی به مراقبت های بهداشتی و قرار گرفتن در معرض بيماری های کمتر.
اما در ساير موارد پاسخ ها به اين اندازه روشن نيست.
برای مثال چرا طول عمر مردان ژاپنی به طور متوسط چهار سال بيش از مردان بريتانيايی است؟
چرا يک زن اهل منچستر به طور متوسط سه سال زودتر از يک زن اهل لندن زندگی را وداع می گويد؟ يا حتی چرا مردان غرب لندن به طور متوسط شش سال بيش از مردان شرق لندن زندگی می کنند؟
دانشمندان دلايل متعددی برای توجيه اين تفاوت ها ارائه کرده اند که طيف گسترده ای از عوامل از عادات انسانی، مانند کشيدن سيگار گرفته تا عوامل زيستی مانند وراثت (ژنتيک) را در بر می گيرد.
اما کتابی به قلم "سر مايکل مارموت" (Sir Michael Marmot)، استاد اپيدمی شناسی و بهداشت عمومی در "دانشگاه کالج لندن" احتمالات کاملا متفاوتی را تشريح می کند.
مطالعات 30 ساله
آقای مارموت برای سه دهه سرگرم تحقيق درباره تفاوت ها در ميزان طول عمر مردم بوده است.
متوسط طول عمر
1-ژاپن 81 و سه دهم
2-سوئد 79 و نه دهم
3-کانادا 79 و دو دهم
4-اسپانيا 79 و يک دهم
5-سوئيس 79
5-استراليا 79
7-اسرائيل 78 و نه دهم
8-نروژ 78 و هفت دهم
8-فرانسه 78 و هفت دهم
10-ايتاليا 78 و شش دهم
15-بريتانيا 77 و نه دهم
18-آمريکا 76 و نه دهم
منبع: برنامه توسعه جهانی
در دهه 1960، او به مطالعه گروهی از کارمندان دولت در لندن پرداخت.
اين مطالعه دريافت که سلامت اين گروه ارتباط تناتنگی با رتبه اداری آنها دارد. در واقع، هرچه رتبه آنها بالاتر بود از سلامت بيشتری برخوردار بودند.
ساير مطالعات به وجود الگوهای مشابهی در ساير گروه های اجتماعی، از جمله در ميان دانشگاهيان و برندگان اسکار اشاره می کند.
برای مثال کسانی که دارای درجه دکترا هستند از کسانی که فوق ليسانس دارند بيشتر زندگی می کنند. عمر کسانی که فوق ليسانس دارند بيشتر از کسانی که ليسانس دارند و به همين ترتيب عمر کسانی که ليسانس دارند از کسانی که زود مدرسه را ترک کرده اند بيشتر است.
به همين شکل، هنرپيشه های برنده جايزه اسکار به طور متوسط سه سال بيش از کسانی که نامزد اسکار شده اما آن را نبرده اند زندگی می کنند.
سر مايکل مارموت معتقد است که همين روند در مورد کليه گروه های اجتماعی از سياستمداران گرفته تا کسانی که در فقر زندگی می کنند صادق است.
او بر اين باور است که سلامت و طول عمر ما تا حدودی زيادی از منزلت اجتماعی ما تاثير می پذيرد.
برندگان اسکار می توانند انتظار طول عمر بيشتری داشته باشند
او می گويد: "شواهد در اين زمينه تکان دهنده است و نشان می دهد که موقعيت اجتماعی هرچه بالاتر باشد انسان سالم تر است. کسانی که در راس سلسله مراتب اجتماعی هستند بيشتر عمر خواهند کرد."
وی معتقد است که منزلت اجتماعی احتمالا حتی از رژيم غذايی و مراقبت های بهداشتی نيز مهم تر است.
وی گفت: "مردم معمولا فکر می کنند که مراقبت های پزشکی يا کشيدن سيگار يا رژيم غذايی است که طول عمر انسان را تعيين می کند."
"اين عناصر مهم است، اما شواهد نشان می دهد که اينها تنها بخشی از قضيه است."
آقای مارموت می گويد دو عامل بر موقعيت ما در سلسله مراتب اجتماعی تاثير می گذارد: چقدر بر زندگی خود تسلط داريم و چه نقشی در اجتماع بازی می کنيم.
شگفت اين که به نظر می رسد ميزان درآمد تاثير بسيار کمی بر طول عمر دارد.
سر مايکل گفت: "پول بيشتر برای انسان سلامتی بيشتر به ارمغان نمی آورد. پول تنها يک نشانگر است. درآمد به خودی خود مهم نيست."
سر مايکل می گويد اگر مردم کنترل بيشتری بر زندگی شان داشته باشند و اطمينان حاصل کنند که نقش خود را به طور کامل در اجتماع بازی می کنند، بر سلامتی و طول عمرشان افزوده خواهد شد.
