زیبا ترین شعرهایی که تا به حال خواندید یا شنیدید

[ramtinhm]

این دود سیه فام که از بام وطن خاست
ازماست که‌برماست


وین شعله سوزان که برآمد ز چپ وراست
ازماست که‌برماست


جان گر به لب ما رسد، از غیر ننالیم
با کس نسگالیم


از خویش بنالیم که جان سخن اینجاست
ازماست که‌برماست


یک‌تن چو موافق شد یک دشت ****‌است
با تاج وکلاهست


ملکی چو نفاق آورد او یکه و تنها
ازماست که‌برماست


ماکهنه چناریم که از باد ننالیم
بر خاک ببالیم

لیکن چه کنیم‌، آتش ما در شکم ماست
ازماست که‌برماست


اسلام گر امروز چنین زار و ضعیف است
زین قوم شریفست


نه جرم ز عیسی نه تعدی زکلیساست
ازماست که‌برماست


ده سال به یک مدرسه گفتیم و شنفتیم
تا روز نخفتیم


وامروز بدیدیم که آن جمله معماست
ازماست که‌برماست


گوییم که بیدار شدیم‌! این چه خیالست‌؟
بیداری ما چیست‌؟


بیداری طفلی است که محتاج به‌لالاییست
ازماست که‌برماست


از شیمی و جغرافی و تاربخ‌، نفوریم
از فلسفه دوریم


وز قال وان قلت‌، بهر مدرسه غوغاست
زماست که‌برماست


گویند بهار از دل و جان عاشق غربیست
یاکافر حربی است


ما بحث نرانیم در آن نکته که پیداست
ازماست که‌برماست


ملک اشعرای بهار

 

[ramtinhm]

آن کس که بداند و بداند که بداند
اسب خرد از گنبد گردون بجهاند

آن کس که بداند و نداند که بداند
آگاه نمایید که بس خفته نماند

آن کس که نداند و بداند که نداند
لنگان خرک خویش به منزل برساند

آن کس که نداند و نداند که نداند
در جهل مرکب ابدالدهر بماند

ابن یمین

 

[ramtinhm]

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند



ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت
با من راه نشین باده مستانه زدند


آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعه کار به نام من دیوانه زدند


جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند



شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد
صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند


آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع
آتش آن است که در خرمن پروانه زدند


کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب
تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند

حضرت حافظ

 

[ramtinhm]

ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک
حق نگه دار که من می‌روم الله معک

تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس
ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

در خلوص منت ار هست شکی تجربه کن
کس عیار زر خالص نشناسد چو محک

گفته بودی که شوم مست و دو بوست بدهم
وعده از حد بشد و ما نه دو دیدیم و نه یک

بگشا پسته خندان و شکرریزی کن
خلق را از دهن خویش مینداز به شک

چرخ برهم زنم ار غیر مرادم گردد
من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک

چون بر حافظ خویشش نگذاری باری
ای رقیب از بر او یک دو قدم دورترک

حضرت حافظ

 

[ramtinhm]

گویند کسان بهشت با حور خوش است

من میگویم که آب انگور خوش است



این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار


کاواز دهل شنیدن از دور خوش است

خیام

 

[wonnin]

ای کاش میتوانستند
از آفتاب یاد بگیرند
که بی دریغ باشند
در دردها و شادیهایشان
حتی
با نان خشکشان
و کاردهایشان را
جز از برایِ قسمت کردن
بیرون نیاورند ... شاملو

 

[hamedy12]

شعر خدا

قیصر امین پور


پيش از اينها فكر ميكردم خدا

خانه اي دارد ميان ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها

خشتي از الماس وخشتي از طلا

پايه هاي برجش از عاج وبلور

بر سر تختي نشسته با غرور

ماه برق كوچكي از تاج او

هر ستاره پولكي از تاج او

اطلس پيراهن او آسمان

نقش روي دامن او كهكشان

رعد و برق شب صداي خنده اش

سيل و طوفان نعره توفنده اش

دكمه پيراهن او آفتاب

برق تيغ و خنجر او ماهتاب

هيچكس از جاي او آگاه نيست

هيچكس را در حضورش راه نيست

پيش از اينها خاطرم دلگير بود

از خدا در ذهنم اين تصوير بود

آن خدا بي رحم بود و خشمگين

خانه اش در آسمان دور از زمين

بود اما در ميان ما نبود

مهربان و ساده وزيبا نبود

در دل او دوستي جايي نداشت

مهرباني هيچ معنايي نداشت

هر چه مي پرسيدم از خود از خدا

از زمين، از آسمان،از ابرها

زود مي گفتند اين كار خداست

پرس و جو از كار او كاري خطاست

آب اگر خوردي ، عذابش آتش است

هر چه مي پرسي ،جوابش آتش است

تا ببندي چشم ، كورت مي كند

تا شدي نزديك ،دورت مي كند

كج گشودي دست، سنگت مي كند

كج نهادي پاي، لنگت مي كند

تا خطا كردي عذابت مي كند

در ميان آتش آبت مي كند

با همين قصه دلم مشغول بود

خوابهايم پر ز ديو و غول بود

نيت من در نماز و در دعا

ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه مي كردم همه از ترس بود

مثل از بر كردن يك درس بود

مثل تمرين حساب و هندسه

مثل تنبيه مدير مدرسه

مثل صرف فعل ماضي سخت بود

مثل تكليف رياضي سخت بود

*****

تا كه يكشب دست در دست پدر

راه افتادم به قصد يك سفر

در ميان راه در يك روستا

خانه اي ديديم خوب و آشنا

زود پرسيدم پدر اينجا كجاست

گفت اينجا خانه خوب خداست!

گفت اينجا مي شود يك لحظه ماند

گوشه اي خلوت نمازي ساده خواند

با وضويي دست ورويي تازه كرد

با دل خود گفتگويي تازه كرد

گفتمش پس آن خداي خشمگين

خانه اش اينجاست اينجا در زمين؟

گفت آري خانه او بي رياست

فرش هايش از گليم و بورياست

مهربان وساده وبي كينه است

مثل نوري در دل آيينه است

مي توان با اين خدا پرواز كرد

سفره دل را برايش باز كرد

مي شود درباره گل حرف زد

صاف و ساده مثل بلبل حرف زد

چكه چكه مثل باران حرف زد

با دو قطره از هزاران حرف زد

مي توان با او صميمي حرف زد

مثل ياران قديمي حرف زد

ميتوان مثل علف ها حرف زد

با زبان بي الفبا حرف زد

ميتوان درباره هر چيز گفت

مي شود شعري خيال انگيز گفت....

*****

تازه فهميدم خدايم اين خداست

اين خداي مهربان و آشناست

دوستي از من به من نزديك تر

از رگ گردن به من نزديك تر….

 

[AMD.POWER]

آري آغاز دوست داشتن است
گرچه پايان راه نا پيداست
من به پايان دگر نينديشم
كه همين دوست داشتن زيباست فروغ فرخزاد

 

[hamedy12]

و چه سخت است بفهمانی

به کسی که غرق در شهوت است

که عشق از شهوت جداست

 

[wonnin]

درنگاهت خوانده ام غرق تمنایی هنوز

گرچه درجمعی ولی تنهای تنهایی هنوز

بی توامشب گریه هم با من غریبی میكند

دیده درراهندچشمانم كه بازآیی هنوز

 

[احسانبزرگي]

باخداباش پادشاهی کن
بیخدا باش هرچه خواهی کن

 

[wonnin]

باران کـه میبـارد......
دلـم بـرایت تنـگ تـر می شـود.....
راه می افـتم ...
بـدون چـتـر ...
من بـغض می کنـم ...
آسمـان گـریـه ...

 

[wonnin]

پروانه ها در پیله دنیا را نمی فهمند

تقویم ها روز مبادا را نمی فهمند

دریا برای مردم صحرانشین دریاست

ساحل نشینان قدر دریا را نمی فهمند . . .

ارزش گل تو به قدرِ عمری است که به پاش صرف کردی . . .

 

[احسانبزرگي]

یک شب از دفتر عمرم صفحاتی خواندم .چون به نام تو رسیدم لحظاتی ماندم!
همه دفتر عمرم ورقی بیش نبود
""همه ی آن ورق حسرت دیدار تو بود""





​

 

[احسانبزرگي]

مردی نبود فتاده را پای زدن
گردسته فتاده را بگیری مردی

 

[احسانبزرگي]

تنه ادمی شریف است به جان ادمیت
نه همین لباس است نشان ادمیت

 

[orochimaru]

چه خوش گفت فردوسی پاکزاد
که رحمت بر آن تربت پاک باد
میازار موری که دانه کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است
مزن بر سر ناتوان دست زور
که روزی در افتی به پایش چو مور
گرفتم ز تو ناتوان تر بسی است
توانا تر از تو هم آخر کسی است
خدا را بر آن بنده بخشایش است
که خلق از وجودش در آسایش است

 

[احسانبزرگي]

هرچه بگندد نمکش میزنند
وای به روزی که بگندد نمک

 

[wonnin]

زندگی چیدن سیبی است باید چید و رفت

زندگی تکرار پاییز است باید دید و رفت

زندگی رودی است جاری که هرکه آمد شادمان

کوزه ای پر کرد و رفت

 

[احسانبزرگي]

خدا گر ز حکمت ببندد دری
ز رحمت گشاید دره دیگری