هر روز يك شعر تازه

[ibest]

رفتم فرو به فکر و فتاد از کفم سبو
جوشید در دلم هوسی نغز:
«ــ ای خدا!
«یارم شود به صورت، آیینه‌یی که من
«رخساره‌ی رفیقان بشناسم اندر او!»

بردم سخن به چله‌نشینانِ کوهِ دور.
گفتند تا بیفکنم ــ از نیَّتی که هست ــ
در هشت چاهِ خشکِ سیا، هفت ریگِ سُرخ،
یا زیرِ هشت قلعه کُشَم هفت مارِ کور!

بازآمدم ز راه، پریشان و دل‌شکار
رنجیده‌پای و خسته‌تن و زردروی و سرد،
در سر هزار فکرِ غم و راهِ چاره هیچ
مأیوس پایِ قلعه‌یی افتادم اشکبار.
آمد ز قلعه بیرون پیری سپیدموی
پرسید حال و گفتم.
در من نهاد چشم
گفت:
«ــ این طلسمِ کهنه کلیدش به مُشتِ توست؛
«با کس مپیچ بیهُده، آیینه‌یی بجوی!»

۱۳۳۸

رسمی احمد شاملو

 

[ibest]

در كتاب چار فصل زندگي

صفحه ها پشت سرِ هم مي روند

هر يک از اين صفحه ها، يک لحظه اند

لحظه ها با شادي و غم مي روند...

گريه، دل را آبياری مي كند

خنده، يعني اين كه دل ها زنده است...

زندگي، تركيب شادی با غم است

دوست مي دارم من اين پيوند را

گر چه مي گويند: شادي بهتر است

دوست دارم گريه با لبخند را

"قیصر امین پور"

 

[farshad10]

با همه‌ی بی سر و سامانی‌ام
باز به دنبال پریشانی‌ام

طاقت فرسودگی‌ام هیچ نیست
در پی ویران شدنی آنی‌ام


آمده‌ام بلکه نگاهم کنی
عاشق آن لحظه‌ی طوفانی‌ام

دلخوش گرمای کسی نیستم
آمده‌ام تا تو بسوزانی‌ام

آمده‌ام با عطش سال‌ها
تا تو کمی عشق بنوشانی‌ام

ماهی برگشته ز دریا شدم
تا تو بگیری و بمیرانی‌ام

خوب‌ترین حادثه می‌دانمت
خوب‌ترین حادثه می‌دانی‌ام؟

حرف بزن ابر مرا باز کن
دیر زمانی است که بارانی‌ام

حرف بزن، حرف بزن، سال‌هاست
تشنه‌ی یک صحبت طولانی‌ام

ها به کجا میکشی‌ام خوب من؟
ها نکشانی به پشیمانی‌ام!

محمدعلی بهمنی

 

[شبکه ایران فرتاک]

شکل اقاقی می کشم تصویر خود را
البته زخمی از هجوم داس تردید

تا می شکوفم در حریم باور مهر
شب می رسد با دست خط حکم تبعید

یک روز آمد در میان لحظه هایم
خورشید شد تا بی نهایت عشق تابید

فردا غروبم را قلم زد بر دل شب
خاموش شد ، لبخند از لب هام دزدید

تا خواندمش بر خویشتن ابرو گره کرد
" آیا شما را می شناسم بنده ؟ " پرسید

اشکی به چشمان غزل جاری شد و هی
بر گونه های قافیه ، افسوس بارید

رفت و پس از او نامه ای آمد به دستم
شاید که برگشتم شبی از راه امید

گلبرگ چشمم را دمادم می دهم آب
در مرز احساس امید و حس تردید

 

[kyle]

کاروان ها در سکوت و دزدها در قال و قیل

سال ها این دشت نشنیده است آوای رحیل

کوچ کردن قصه شد، مردانه ماندن یک خیال

کودکان افسانه می بافند از مردان ایل

بوی رخوت راه های دشت را پر کرده است

روز باران گله را خوابانده چوپان در مسیل

غرق در افسون فرعونی کسی راهی نشد

پا به پای اعتقاد هیچ موسایی به نیل

بر زمین تا چشم می بیند مترسک کاشتند

در فراسوی زمان مُردند مردان اصیل

انتهای هیچ راهی منزلی پیدا نبود

جاده ها آزرده از یک امتداد بی دلیل

مهدی فرجی

 

[ibest]

ز شبهاي دگر دارم تب غم بيشتر امشب
وصيت مي كنم باشيد از من باخبر امشب
مباشيد اي رفيقان امشب ديگر ز من غافل
كه از بزم شما خواهم بريدن دردسر امشب
مگر در من نشان مرگ ظاهر شد كه مي بينم
رفيقان را نهاني آستين بر چشم تر امشب
مكن دوري خدا را از سر بالينم اي همدم
كه من خود را نمي بينم چو شبهاي دگر امشب
وحشي بافقي

 

[kyle]

منصور اوجی

جهان چیزی کم نداشت

اگر نبودند موش و مار

و اگر نبودند چکمه و تعلیمی

و اگر نبودند خاقان و سلطان

و با همۀ ایل و تبار ، ایل قاجار

که ای کاش نبودند هیچکدام

اما جهان چیزی کم داشت

اگر نبودند کودک و لبخند

آیینه و شلال

شعر و سکوت

سیب و انار

و اگر نبودی تو

و در هُرم و هجوم گرما

شیرین و خنک و گوارا

قاچی هندوانه

 

[ibest]

نه تو می مانی و نه اندوه
و نه هیچیک از مردم این آبادی...
به حباب نگران لب یک رود قسم،
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...
لحظه ها عریانند.
به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز.سهراب

 

[goldenboy_erfan]

با همه‌ی بی سر و سامانی‌ام
باز به دنبال پریشانی‌ام

طاقت فرسودگی‌ام هیچ نیست
در پی ویران شدنی آنی‌ام

 

[ترانه18]

هنوز از بوی گیسویی پریشان می توانم شد
شاعر : محمد قهرمان

هنوز از بوی گیسویی پریشان می توانم شد
به روی خوب چون آیینه حیران می توانم شد

ز پیری گرچه خاکستر نشسته بر سر و رویم
چو اخگر شسته رو از باد دامان می توانم شد

پس از عمری زند گر خنده ای آن گل به روی من
به چندین رنگ چون بلبل غزل خوان می توانم شد

به جرم ناتوانی کاش از چشمم نیندازد
که بر گردش توانم گشت و قربان می توانم شد

به هیچم گر که می دانی گران ای عشق مهلت ده
ز قحط مشتری زین بیش ارزان می توانم شد

جهان گر از بخیلی برنچیند زود خوانش را
دو روزی بر سر این سفره مهمان می توانم شد

مرا کفر سر زلفت ز ایمان باز می دارد
اگر جستم ز دام او مسلمان می توانم شد

میان شادی و غم با خیالت عالمی دارم
ز برق خنده ات چون ابر گریان می توانم شد

ز هجرت خشک تر از شاخه در فصل زمستانم
رسی گر چون بهار از ره گل افشان می توانم شد

به بازی بازی از میدان هستی می روم بیرون
مشو غافل که زود از دیده پنهان می توانم شد

 

[AMD.POWER]

دلبرا ، در دل سخت تو وفا نیست چرا
کافران را دل نرم است و تو را نیست چرا

بر درت سگ ، وطنی دارد و مــا را نه ، که چه
به سگانت نظری هست و به مانیست چرا

هر که قتلی بکند کشته بهایی بدهد
تو مرا کشتی و امید بها نیست چرا

خون مـــن ریزی و چشم تو روا می‌دارد
بوسه‌ای خواهم و گویی که روا نیست چرا

شهریان را به غریبان نظری باشد و من
دیدم این قاعده در شهر شمـا نیست ، چرا

من و زلف تو قرینیم به سرگردانی
من ز تو دورم و او از تو جدا نیست چرا

دیگران را همه نزدیک تو را هست و قبول
اوحدی را ز میان راه وفا نیست چرا

اوحدی مراغه ای

 

[ibest]

طعم تلخ زندگی گاهی دو چندان می شود
آدم از دست خودش گاهی گریزان می شود

بر لبانش خنده می دوزد ولی دلشاد نیست
زیر بار غصه ها ناچار خندان می شود

زخم ها و ضربه های دشمنان دردش کم است
آدمی از ضربه های دوست نالان می شود

مثل شب بویی که شب هنگام خوشبو می شود
از طلوع روز نو غمگین و ترسان می شود

معنی زندان که ترکیب اتاق و میله نیست
گاه آزادی خودش هم مثل زندان می شود

وای بر روزی که شاعر خسته و غمگین شود
آخر هر مصرع و هر واژه گریان می شود

 

[donotgo]

زاغکی قالب پنیری دید

از همان پاستوریزه های سفید!

پس به دندان گرفت و پر وا کرد

روی شاخ چنار مأوا کرد

اتفاقا ازان محل روباه

می گذشت و شد از پنیر آگاه

گفت: اینجا شده فشن تی وی

چه ویوئی! چه پرسپکتیوی!

محشری در تناسب اندام

کشته تیپ توست خاص و عوام!

دارم ام پی تریّ ِ آوازت

شاهکار شبیه اعجازت

ولی اینها کفاف ما ندهد

لطف اجرای زنده را ندهد

ای به آواز شهره در دنیا

یک دهن میهمان بکن ما را!

زاغ، بی وقفه قورت داد پنیر

آن همه حیله کرد بی تاثیر

گفت کوتاه کن سخن لطفا

پاس کردم کلاس دوم من​

 

[safacity]

ﻫﺮ ﻭﻋﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ، ﺑﺎﺩ ﻫﻮﺍ ﺑﻮﺩ /
ﻫﺮ ﻧﮑﺘﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﯾﺎ ﺑﻮﺩ
ﭼﻮﭘﺎﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﮔﻠﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﮔﺎﻥ ﺑﺴﭙﺮﺩﻧﺪ /
ﺍﯾﻦ ﺷﯿﻮﻩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﻫﺎ، ﺭﺳﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩ؟
ﺭﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﭼﭙﺎﻭﻝ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ/
ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻏﻔﻠﺖ ﻭ ﺑﯿﺤﺎﻟﯽ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ
ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﯾﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﮑﺎﻧﺪﻧﺪ /
ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺑﯽ ﺑﺮﮒ ﻭ ﻧﻮﺍ ﺑﻮﺩ
ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻨﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﯿﻢ، ﺩﺭﯾﻐﺎ /
ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻻﻻﯾﯽ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪﻥ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﺩﺭ ﺩﯾﺰﯼ ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ /
ﯾﺎ ﮐﺎﺵ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﺑﻪ ﮐﻤﯽ ﺷﺮﻡ ﻭ ﺣﯿﺎ ﺑﻮﺩ

 

[safacity]

اخرین شعرعالی پیام «هالو» قبل از انتقال به اوین

معنی عشق عصر ما چاقوست
نفع با چهره های پشمالوست
دور، دور هزارها ترسوست
تا نجابت ضخامت ابروست
چاره اش دستگیری هالوست

باز هم مجلس سران شده است
جنبش چند ناتوان شده است
همه ی نرخها گران شده است
نرخ بر روی جیبمان زالوست
چاره اش دستگیری هالوست

کودک فقر و خانه ای ویران
خود فروشی مردم تهران
افت ناجور قیمت انسان
همه اش کذب و و جنبل و جادوست
چاره اش دستگیری هالوست

شب که خوابیم، گشت بیدار است
ون ارشاد در پی کار است
شاعران.. باز، حکمشان دار است
جای حق چونکه در دل پستوست
چاره اش دستگیری هالوست

می موجود در همه خم ها
بی حجابی میان خانم ها
فقر و بیکاری و تورم ها
همه تقصیر گوگل و یاهوست
چاره اش دستگیری هالوست

شیخ شد هم خدا و هم داور
داد زد باز روی هر منبر:
همه ی مشکلات این کشور
مدل و رنگ البسه یا موست
چاره اش دستگیری هالوست

در جهانی که باورش چینی ست
شعر گفتن گناه سنگینی ست
حبس شاعر همیشه تضمینی ست
شعر، کابوس آن یل ریشوست
چاره اش دستگیری هالوست

موش از ببر بیشه می ترسد
تبر از خاک و ریشه میترسد
این جماعت همیشه
میترسد

 

[manuela89]

ای شرقی قشنگ! که شعرم برای توست
در بیت بیت هر غزلم رد پای توست


احساس می کنم که کمی دوست داری ام
تنها دلیل منطقی ام چشم های توست


شاید مرا به اسم قدیمی صدا زدی
باور کنم پرنده ی من! این صدای توست؟!


حال و هوای چشم تو شعر مرا سرود
شعرم همیشه حاصل حال و هوای توست

همواره انتهای غزل خوب می شود
وقتی که انتهای غزل ابتدای توست


در ابتدای چشم تو شعری شروع شد
شعری که بیت های قشنگش برای توست.

 

[wonnin]

شیشه ی پنجره را باران شست.



از دل من اما ٬

چه کسی نقش تو را خواهد شست؟



آسمان سربی رنگ٬

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.



می پرد مرغ نگاهم تا دور٬

وای ٬باران ٬

باران٬

پر مرغان نگاهم را شست.

 

[wonnin]

در حضور خارها هم مي شود يک ياس بود
در هياهوي مترسک ها پر از احساس بود
دست در دست پرنده
بال در بال نسيم
ساقه هاي هرز اين بيشه ها را داس بود
کاش مي شد حرفي از "کاش مي شد"هم نبود
هرچه بود احساس بود و عشق بود و ياس بود

 

[ibest]

در جان من طنین صدای بنان تویی

زیباترین الهه ی ناز جهان تویی


هرچند آسمانِ خدا پُرستاره است

امّا عروسِ هر شبِ هفت آسمان تویی


آنکس که در زمانه ی نامهربانِ ما

مِهرش به عرش طعنه زده ، بی گمان تویی


من رانده ی بهشتم و دیوانه ی زمین

تا سیبِ سرخِ وسوسه ی باغمان تویی


حالا ورق بزن و خط به خط بخوان مرا

تا باورت شود همه ی داستان تویی


ما در کنار هم غزلی ناب می شویم

وقتی که پیکرش منم و روحِ آن تویی


مهدی عابدینی

 

[wonnin]

زندگی بافتن یک قالی است

نه همان نقش و نگاری که خودت می خواهی

نقشه را اوست که تعیین کرده است

تو در این بین فقط میبافی

نقشه را خوب ببین !!!

نکند آخر کار قالی زندگیت را نخرند...