Jun Fan Jeet Kune Do (کارشناس متخصص استاد آبتین)

[Abtin 63]

راستی خیلی از چیزایی هم که میگی مثل نوع استنس و جابه جایی ها و تحرک خیلی به تکواندو شبیه هست و پرکاربرد!

بله به نظرم از نقاط قوت تکواندو همین قابلیت تحرک و پویایی، دقت و زمان سنجی اش هست.

 

[morteza1986]

همه سبک هایی که نام بردید خوب هستند.​

نظر شخصی بنده اینجوری است به ترتیب اولویت:
​

بوکس در ضربات دست، بیشتر از همه به جیت کان دو نزدیک است.
​

کیک بوکس ها، به ترتیب موآی تای، سانشو به دلیل تکنیک های گلاویزی، آخر هم کیک بوکس آمریکایی.
​

وینگ چون را دوست دارم. پرکاربرد و سریع و موثر.
​

درباره کیوکوشین انتقاداتی دارم اما زمانی آقای فایرنایت برایم توضیح می دادند کیوکوشین ِ اولیه خصوصیات دیگری هم داشته است. بطور کلی کاراته ی بسیار محکمی است.
​

راستش هاپکیدو را زیاد نمی شناسم اما به نظر باید روش خوب و موثری داشته باشد.




​

ممنون.چند سوال:
1-در بعضی از باشگاه هایی که سانشو آموزش میدن(شاید هم همه شون) به هنرجو ها میگن از هوگو استفاده کنید. این به نظر شما نقطه ضعف نیست؟
2-در سبک هایی مثل موآی تای،کیک بوکسینگ و کیوکوشین میگن باید بدن،توان تحمل ضربات سنگین رو داشته باشه.از طرفی در سبک هایی مثل وینگ چون، میگن هر ضربه ای که از طرف حریف به بدن اصابت میکنه ممکنه مرگبار باشه برای همین باید دفاع یا رد بشه.بدن اکثر وینگ چون کار ها در برابر ضربات آسیب پذیر هست.اگر نتونن ضربه ی حریف رو رد یا دفاع کنن چی؟
4-کلا جیت کاندو در خصوص این موارد چه نظری داره؟
بی نهایت ممنون از بابت جواب هاتون

 

[morteza1986]

جناب آبتین همونطور که قبلا گفتم در هاپکیدو کار با انواع سلاح،دفاع شخصی های متنوع مشابه آی کی دو،انواع و اقسام افت ها و حرکات آکروباتیک،تکنیک های گرپلینگ،تمام ضربات پای تکواندو و ضربات دست آموزش داده میشه.یعنی از نظر حرکات،یک سبک کامل هست.ولی مبارزه به اونصورت انجام نمیشه(در وینگ چون هم همینطوره).به این نتیجه رسیدم برای استفاده از تکنیک هایی که در هاپکیدو یاد میگیرم باید مبارزه انجام بدم تا بتونم تشخیص بدم در چه لحظه ای چه ضربه ای بزنم(جیت کاندو).برای همین قصد دارم یک سبک قوی مبارزه ای رو هم در کنار هاپکیدو شروع کنم.به نظر شما این طرز فکر من اشتباهه؟ اگر درست فکر میکنم در این مورد چه پیشنهادی دارید؟ ممنون

 

[trian]

ممنون.چند سوال:
1-در بعضی از باشگاه هایی که سانشو آموزش میدن(شاید هم همه شون) به هنرجو ها میگن از هوگو استفاده کنید. این به نظر شما نقطه ضعف نیست؟
2-در سبک هایی مثل موآی تای،کیک بوکسینگ و کیوکوشین میگن باید بدن،توان تحمل ضربات سنگین رو داشته باشه.از طرفی در سبک هایی مثل وینگ چون، میگن هر ضربه ای که از طرف حریف به بدن اصابت میکنه ممکنه مرگبار باشه برای همین باید دفاع یا رد بشه.بدن اکثر وینگ چون کار ها در برابر ضربات آسیب پذیر هست.اگر نتونن ضربه ی حریف رو رد یا دفاع کنن چی؟
4-کلا جیت کاندو در خصوص این موارد چه نظری داره؟
بی نهایت ممنون از بابت جواب هاتون

عذر میخوام در مورد سانشو خیلی از باشگاه ها از هوگو استفاده نمیکنن از جمله خود ما...البته نمیتونیم این رو نقطه ضعف بدونیم

 

[Abtin 63]

ممنون.چند سوال:
1-در بعضی از باشگاه هایی که سانشو آموزش میدن(شاید هم همه شون) به هنرجو ها میگن از هوگو استفاده کنید. این به نظر شما نقطه ضعف نیست؟
2-در سبک هایی مثل موآی تای،کیک بوکسینگ و کیوکوشین میگن باید بدن،توان تحمل ضربات سنگین رو داشته باشه.از طرفی در سبک هایی مثل وینگ چون، میگن هر ضربه ای که از طرف حریف به بدن اصابت میکنه ممکنه مرگبار باشه برای همین باید دفاع یا رد بشه.بدن اکثر وینگ چون کار ها در برابر ضربات آسیب پذیر هست.اگر نتونن ضربه ی حریف رو رد یا دفاع کنن چی؟
4-کلا جیت کاندو در خصوص این موارد چه نظری داره؟
بی نهایت ممنون از بابت جواب هاتون

من هم از شما ممنونم که موضوعات خوبی طرح می کنید.

ضربه خوردن و تحمل ضربه را میشه بهرحال روشی برای تقویت جسم بدانیم که فوایدی هم دارد.
اما راستش اگر تعریف ما از هنر رزمی به مفهوم بوجوتسو نزدیک باشد (همان مکاتب جنگی) ضربه خوردن نمی تواند توجیهی داشته باشد. موآی تای کاران برای مثال ضربات سنگینی رد و بدل می کنند اما در چاچوب خاص. بنابراین ما با یک رقابت ورزشی مواجه هستیم.

جیت کان دو مبارزه را نامحدود می داند. ما تمرین می کنیم که در زمانی کوتاه حریف را شکست بدهیم. برای تمرین مبارزه معمولا از تمام تجهیزات ایمنی استفاده می کنیم تا بتوانیم با تمام مناطق آسیب پذیر ضربه بزنیم.

 

[Abtin 63]

جناب آبتین همونطور که قبلا گفتم در هاپکیدو کار با انواع سلاح،دفاع شخصی های متنوع مشابه آی کی دو،انواع و اقسام افت ها و حرکات آکروباتیک،تکنیک های گرپلینگ،تمام ضربات پای تکواندو و ضربات دست آموزش داده میشه.یعنی از نظر حرکات،یک سبک کامل هست.ولی مبارزه به اونصورت انجام نمیشه(در وینگ چون هم همینطوره).به این نتیجه رسیدم برای استفاده از تکنیک هایی که در هاپکیدو یاد میگیرم باید مبارزه انجام بدم تا بتونم تشخیص بدم در چه لحظه ای چه ضربه ای بزنم(جیت کاندو).برای همین قصد دارم یک سبک قوی مبارزه ای رو هم در کنار هاپکیدو شروع کنم.به نظر شما این طرز فکر من اشتباهه؟ اگر درست فکر میکنم در این مورد چه پیشنهادی دارید؟ ممنون

ممنونم از توضحیات خوبتان درباره ی هاپکیدو. باید بیشتر درباره اش تحقیق کنم.
بله با نکته ای که مطرح کردید موافقم. تکنیک ها در مبارزه محک می خورند. می توانید سبک های مبارزه محور را هم در آینده امتحان کنید. به علاوه تجربه ی سبک های مختلف نگرش بهتری به فرد می دهد.
شاید هم بتوانید خارج از تایم باشگاه با دوستان هم سبکی تان تمرین مبارزه انجام بدهید.

 

[morteza1986]

من هم از شما ممنونم که موضوعات خوبی طرح می کنید.

ضربه خوردن و تحمل ضربه را میشه بهرحال روشی برای تقویت جسم بدانیم که فوایدی هم دارد.
اما راستش اگر تعریف ما از هنر رزمی به مفهوم بوجوتسو نزدیک باشد (همان مکاتب جنگی) ضربه خوردن نمی تواند توجیهی داشته باشد. موآی تای کاران برای مثال ضربات سنگینی رد و بدل می کنند اما در چاچوب خاص. بنابراین ما با یک رقابت ورزشی مواجه هستیم.

جیت کان دو مبارزه را نامحدود می داند. ما تمرین می کنیم که در زمانی کوتاه حریف را شکست بدهیم. برای تمرین مبارزه معمولا از تمام تجهیزات ایمنی استفاده می کنیم تا بتوانیم با تمام مناطق آسیب پذیر ضربه بزنیم.

تجهیزات مشابه تکواندو؟

 

[morteza1986]

ممنونم از توضحیات خوبتان درباره ی هاپکیدو. باید بیشتر درباره اش تحقیق کنم.
بله با نکته ای که مطرح کردید موافقم. تکنیک ها در مبارزه محک می خورند. می توانید سبک های مبارزه محور را هم در آینده امتحان کنید. به علاوه تجربه ی سبک های مختلف نگرش بهتری به فرد می دهد.
شاید هم بتوانید خارج از تایم باشگاه با دوستان هم سبکی تان تمرین مبارزه انجام بدهید.

ممنون.با چند تا از هم باشگاهی ها صحبت کردم.بعضی ها حوصله ندارن.بعضی ها میگن ما فکر دعوا نیستیم و برای دعوا آموزش نمیبینیم.به نظرم این حرف ها فقط یه جور شعار هست.رزمی کار باید بلد باشه_در مواقع اضطراری_مبارزه کنه.خلاصه اینکه پایه نیستن.
روزهای زوج هاپکیدو میرم.همه ی باشگاه های در دسترسم رو بررسی کردم.برای روز های فرد میتونم یکی از سبک های:کیک بوکس یا سانشو رو کار کنم.از کیک بوکس زیاد خوشم نمیاد.بوکس یا موآی تای رو بیشتر میپسندم.بوکس و کیوکوشین روز های زوج هستن که با هاپکیدو تداخل داره.تکواندو و کونگ فو و شیتوریو کاراته هم که.....به کشتی هم فرنگی و هم آزاد هر روز هفته دسترسی دارم ولی چون اصولی نیست طرفش نرفتم.هاپکیدو با این همه حرکات آکروباتیک و افت های خفن اصولی آموزش داده میشه اونوقت کشتی حتی افت هم فکر نمیکنم یاد بدن.به هر حال ورزش پر آسیبی هست و ترجیح میدم کشتی کار نکنم.
به نظرتون کدومو برم؟ تشکر فراوان

 

[morteza1986]

عذر میخوام در مورد سانشو خیلی از باشگاه ها از هوگو استفاده نمیکنن از جمله خود ما...البته نمیتونیم این رو نقطه ضعف بدونیم

خواهش میکنم.ممنون جواب دادید.از سانشو بگید.چه جوریه؟ بیشتر منظورم ضربات دست و تکنیک های گلاویزی و اینجور چیز هاست.

 

[Abtin 63]

تجهیزات مشابه تکواندو؟

بله تقریبا.

 

[Abtin 63]

ممنون.با چند تا از هم باشگاهی ها صحبت کردم.بعضی ها حوصله ندارن.بعضی ها میگن ما فکر دعوا نیستیم و برای دعوا آموزش نمیبینیم.به نظرم این حرف ها فقط یه جور شعار هست.رزمی کار باید بلد باشه_در مواقع اضطراری_مبارزه کنه.خلاصه اینکه پایه نیستن.
روزهای زوج هاپکیدو میرم.همه ی باشگاه های در دسترسم رو بررسی کردم.برای روز های فرد میتونم یکی از سبک های:کیک بوکس یا سانشو رو کار کنم.از کیک بوکس زیاد خوشم نمیاد.بوکس یا موآی تای رو بیشتر میپسندم.بوکس و کیوکوشین روز های زوج هستن که با هاپکیدو تداخل داره.تکواندو و کونگ فو و شیتوریو کاراته هم که.....به کشتی هم فرنگی و هم آزاد هر روز هفته دسترسی دارم ولی چون اصولی نیست طرفش نرفتم.هاپکیدو با این همه حرکات آکروباتیک و افت های خفن اصولی آموزش داده میشه اونوقت کشتی حتی افت هم فکر نمیکنم یاد بدن.به هر حال ورزش پر آسیبی هست و ترجیح میدم کشتی کار نکنم.
به نظرتون کدومو برم؟ تشکر فراوان

بله به نظر بنده هم شعار هست. هنر رزمی یعنی هنر رزمی! یا روش رزمی یا هرچه. بهرحال داریم از مبارزه صحبت می کنیم. اگر هم قرار هست به خودشناسی، معرفت، و چیزهای دیگری دست پیدا کنیم باید از راه مبارزه به آنها دست پیدا کنیم.
کسی که از مبارزه اجتناب می کند، ذهنیت درستی از کاری که انجام می دهد ندارد. این را با قاطعیت عرض می کنم.

راستش با توجه به شرایطی که توضیح دادید، و با توجه به هدف شما، شاید کیک بوکس بهترین گزینه باشد. کیک بوکس هم بهرحال یک جور بوکس هست به علاوه ی تکنیک های پا. شخصا دوستش دارم و در بزرگسالی عمدتا مشغول بوکس و کیک بوکس بودم قبل از پرداختن به جیت کان دو. البته اگر می توانستید بوکس را تمرین کنید واقعا بهتر بود. حالا یک پیشنهاد این است که شرایط باشگاه کیک بوکسی که سراغ دارید را بررسی کنید ببنید آموزش هایشان چطور است، تمریناتشان چطور است. اگر مناسب بود آنجا مدتی مشغول شوید و ...

کونگ فو را توصیه نمی کنم. تکواندو و کاراته را هم بعید می دانم با برنامه ی شما چندان جور دربیایند.
امیدوارم این توضیحات کمک کوچکی بکند.

 

[morteza1986]

بله به نظر بنده هم شعار هست. هنر رزمی یعنی هنر رزمی! یا روش رزمی یا هرچه. بهرحال داریم از مبارزه صحبت می کنیم. اگر هم قرار هست به خودشناسی، معرفت، و چیزهای دیگری دست پیدا کنیم باید از راه مبارزه به آنها دست پیدا کنیم.
کسی که از مبارزه اجتناب می کند، ذهنیت درستی از کاری که انجام می دهد ندارد. این را با قاطعیت عرض می کنم.

راستش با توجه به شرایطی که توضیح دادید، و با توجه به هدف شما، شاید کیک بوکس بهترین گزینه باشد. کیک بوکس هم بهرحال یک جور بوکس هست به علاوه ی تکنیک های پا. شخصا دوستش دارم و در بزرگسالی عمدتا مشغول بوکس و کیک بوکس بودم قبل از پرداختن به جیت کان دو. البته اگر می توانستید بوکس را تمرین کنید واقعا بهتر بود. حالا یک پیشنهاد این است که شرایط باشگاه کیک بوکسی که سراغ دارید را بررسی کنید ببنید آموزش هایشان چطور است، تمریناتشان چطور است. اگر مناسب بود آنجا مدتی مشغول شوید و ...

کونگ فو را توصیه نمی کنم. تکواندو و کاراته را هم بعید می دانم با برنامه ی شما چندان جور دربیایند.
امیدوارم این توضیحات کمک کوچکی بکند.

کاملا موافقم.
پس پیشنهاد شما کیک بوکسه.باید برم تمریناتشون رو ببینم.ولی خودمونیم کلا تو ایران،رزمی رو فقط تکواندو،کاراته و کونگفو می دونن.تو هر محله ای باشگاه های این سبک ها پیدا میشه.کشتی و کیک بوکس هم معمولا زیاد هست.
راستی ایرادات کیوکوشین به نظرتون چیا هستن.فکر میکنید چه طور بشه برطرفشون کرد که به فلسفه ی جیت کاندو نزدیک بشه؟ تشکر فراوان

 

[Abtin 63]

کاملا موافقم.
پس پیشنهاد شما کیک بوکسه.باید برم تمریناتشون رو ببینم.ولی خودمونیم کلا تو ایران،رزمی رو فقط تکواندو،کاراته و کونگفو می دونن.تو هر محله ای باشگاه های این سبک ها پیدا میشه.کشتی و کیک بوکس هم معمولا زیاد هست.
راستی ایرادات کیوکوشین به نظرتون چیا هستن.فکر میکنید چه طور بشه برطرفشون کرد که به فلسفه ی جیت کاندو نزدیک بشه؟ تشکر فراوان

راستش تصمیم دارم بیشتر درباره ی کیوکوشین تحقیق کنم. یعنی می خواهم بدانم اویاما دقیقا با چه نیت و فلسفه ای این روش را پایه گذاری کرده است. چه کمبودهایی در کاراته احساس می کرده که برای رفع آنها روش تازه ای ابداع کرده. مفهوم حقیقت نهایی دقیقا چه معانی ای دارد و سوالاتی که باید بیشتر درباره شان بدانم.

اگر اجازه بدهید فعلا نظر کلی ام را عرض کنم.

تصور می کنم مبارزه ی کیوکوشین کارها را می شود تشبیه کرد به دوی استقامت است در حالیکه مبارزه بیشتر یکجور دوی سرعت است هر چند که بسیار قدرتمند هستند.

به نظر بنده قرار گرفتن در رنج نزدیک به حریف، آخرین اتفاقی است که در یک مبارزه می افتد. یعنی، علی القاعده زمانی که در رنج نزدیک قرار بگیرید مبارزه باید به سرعت تمام شود. اما در مبارزات کیوکوشین، دو مبارز از رنج نزدیک تازه شروع می کنند به مبارزه.

بخشی از این قضیه به این خاطر است که بسیاری از رشته های رزمی، تبدیل به "ورزش" شده اند و کارایی شان به مسابقات ورزشی آن هم در محدوده ی قوانین سبک خودشان خلاصه شده است.

 

[morteza1986]

تازه یه کلیپ از بروسلی دیدم یه تیکه از یه فیلم بود.با خانومه زبان فرانسه صحبت میکرد.مگه فرانسوی هم بلد بود؟

 

[morteza1986]

راستش تصمیم دارم بیشتر درباره ی کیوکوشین تحقیق کنم. یعنی می خواهم بدانم اویاما دقیقا با چه نیت و فلسفه ای این روش را پایه گذاری کرده است. چه کمبودهایی در کاراته احساس می کرده که برای رفع آنها روش تازه ای ابداع کرده. مفهوم حقیقت نهایی دقیقا چه معانی ای دارد و سوالاتی که باید بیشتر درباره شان بدانم.

اگر اجازه بدهید فعلا نظر کلی ام را عرض کنم.

تصور می کنم مبارزه ی کیوکوشین کارها را می شود تشبیه کرد به دوی استقامت است در حالیکه مبارزه بیشتر یکجور دوی سرعت است هر چند که بسیار قدرتمند هستند.

به نظر بنده قرار گرفتن در رنج نزدیک به حریف، آخرین اتفاقی است که در یک مبارزه می افتد. یعنی، علی القاعده زمانی که در رنج نزدیک قرار بگیرید مبارزه باید به سرعت تمام شود. اما در مبارزات کیوکوشین، دو مبارز از رنج نزدیک تازه شروع می کنند به مبارزه.

بخشی از این قضیه به این خاطر است که بسیاری از رشته های رزمی، تبدیل به "ورزش" شده اند و کارایی شان به مسابقات ورزشی آن هم در محدوده ی قوانین سبک خودشان خلاصه شده است.

در مورد اینکه در مبارزات آزاد که از سبک های رینگی هم میان،معمولا کیوکوشین کاها موفق عمل میکنن باهاتون موافقم.چون یه مسابقه ی ورزشی هست.ولی حتی تو درگیری های خیابانی هم موفق هستن.از این موضوع نمیشه براحتی گذشت.اینطور نیست؟

 

[Abtin 63]

برای اینکه فضای تاپیک کمی از جدیت در بیاد و در راستای مقایسه ی بی دلیل ِ جیت کان دو و وینگ چون (!) این پست رو میگذارم.

ویدئوی خوبی داشتم که در سایت آپارات آپلود کردم تا دوستان بتوانند ببینند. این ویدئو مربوط است به یک برنامه ی زنده ی تلویزیونی در چین. مهمان برنامه، Donnie Yen همان بازیگر توانای نقش ایپ من است.
Donnie Yen در سالهای نوجوانی قهرمان ووشوی چین بود. ایشان همچنین در سبک های مختلفی از ووشو و وینگ چان گرفته تا پارکور و جیوجیتسوی برزیلی تبحر دارند.

نکته ی جالب این ویدئو این است که ایشان ابتدا قدری درباره تفاوت وینگ چون و جیت کان دو صحبت می کنند، و در ادامه ی برنامه دو مهمان دیگر هم اضافه میشوند. یکی از آنها وینگ چون کار است و دیگر فردی است به اسم Neil Shi یکی از اساتید جوان جون فان جیت کان دو که کارش خوب است.

در ادامه برنامه تقابلی میان شخص وینگ چون کار و شخص جیت کان دو کار اتفاق می افتد که جالب است.

مخصوصا برای دوستانی که تصور خاصی از جیت کان دو ندارند، تماشای ویدئو می تواند مفید باشد.


تقابل جون فان جیت کان دو با وینگ چون

 

[Abtin 63]

در مورد اینکه در مبارزات آزاد که از سبک های رینگی هم میان،معمولا کیوکوشین کاها موفق عمل میکنن باهاتون موافقم.چون یه مسابقه ی ورزشی هست.ولی حتی تو درگیری های خیابانی هم موفق هستن.از این موضوع نمیشه براحتی گذشت.اینطور نیست؟

بهرحال کیوکوشین کارها قدرتمند هستند. این موضوع را اصلا نمی شود انکار کرد.

 

[Abtin 63]

تازه یه کلیپ از بروسلی دیدم یه تیکه از یه فیلم بود.با خانومه زبان فرانسه صحبت میکرد.مگه فرانسوی هم بلد بود؟

اگر در اینترنت دیده اید لینکش را بدهید لطفا.

احتمالا دوبله بوده.

 

[morteza1986]

اگر در اینترنت دیده اید لینکش را بدهید لطفا.

احتمالا دوبله بوده.

دست شما درد نکنه دیگه یعنی ما فرق زبان مادری و فرانسه رو متوجه نمیشیم؟
این هم برای اثبات حرفم:santa::

باشگاه واقعی بروسلی

 

[trian]

بله به نظر بنده هم شعار هست. هنر رزمی یعنی هنر رزمی! یا روش رزمی یا هرچه. بهرحال داریم از مبارزه صحبت می کنیم. اگر هم قرار هست به خودشناسی، معرفت، و چیزهای دیگری دست پیدا کنیم باید از راه مبارزه به آنها دست پیدا کنیم.
کسی که از مبارزه اجتناب می کند، ذهنیت درستی از کاری که انجام می دهد ندارد. این را با قاطعیت عرض می کنم.

راستش با توجه به شرایطی که توضیح دادید، و با توجه به هدف شما، شاید کیک بوکس بهترین گزینه باشد. کیک بوکس هم بهرحال یک جور بوکس هست به علاوه ی تکنیک های پا. شخصا دوستش دارم و در بزرگسالی عمدتا مشغول بوکس و کیک بوکس بودم قبل از پرداختن به جیت کان دو. البته اگر می توانستید بوکس را تمرین کنید واقعا بهتر بود. حالا یک پیشنهاد این است که شرایط باشگاه کیک بوکسی که سراغ دارید را بررسی کنید ببنید آموزش هایشان چطور است، تمریناتشان چطور است. اگر مناسب بود آنجا مدتی مشغول شوید و ...

کونگ فو را توصیه نمی کنم. تکواندو و کاراته را هم بعید می دانم با برنامه ی شما چندان جور دربیایند.
امیدوارم این توضیحات کمک کوچکی بکند.

عذر میخوام شما الان جیت کاندو کار میکنید ؟ بعد یک سوال دیگه اینکه با توجه به اینکه کیک بوکس و سانشو هردو در یک سبک و تقریبا یک تکنیک هستند فقط فرق اونها در اینه که در سانشو زیرگیری وجود داره اما در کیک بوکس خیر فکر نمیکنید برای مبارزه سانشو بهتر باشه
ممنون از راهنمایی های خوبتون