گپ و گفتگوی طرفداران عکس و عکاسی!

[hossein137]

اسم کتاب رو به خاطر داری بگو، برم بخرم یه فیضی ببرممم

سیاوش کجایی پسر؟ چند وقتیه بود و نبودی کلا" :دی

والا اسمش تا یادمه "خاطرات آدم و حوا" بود.اسم نویسنده اش رو یادم نیست متاسفانه

 

[Kasandra]

عقد کنان:blush:
واسه روز 2 شنبه مراسم هست
اینقدر درد سر کشیدم که نگو
واقعا آدم پیر میشه تا دوماد شه
اصن یه وضی

درود

خب به سلامتي! بنده هم تبريك و شادباش ميگم ! :happy:

 

[hameddam]

برای ما که شهرستانیم بلیط گرفتی؟
نکنه میخوای ما رو دعوت نکنی؟
نکنه این دوستی ها رو میخوای تموم کنی
مبارکت باشه.
به قول یه تکه از یه کتاب:

حوا ارزشش را داشت که از بهشت بیرونم بیندازند

خوشحال میشم قدم رنجه کنی داداش
فقط شرط اش اینه که پا به پام وسط مراسم باشی ( از این دوماد بی جنبه هام من که همش قر میدن ) کلا شاد ام :lol: هم دوستام رو هم با همین شرط دعوت کردم
فرزاد که گفت یه گوشه میشینه وسط نمیاد اما علی هوپ گفت حسابی پایه است

صد در صد ارزشش رو داشت
درسته خیلی مشکلات داره و درد سر اما همین که حس میکنم دارم عوض میشم حس خیلی قشنگیه

ایشالا همه آدم ها و حواهای زندگی خودشون رو پیدا کنن

به به ! مبارکا باشه :happy:

خیلی خیلی تبریک می گم .

مرسی بانو
هم واسه تبریک هم واسه دست گل:blush:
شرمنده کردین
عروسی سپنتا جان جبران کنیم:blush:

پ ن : فکر کن لی لی میشه مادر شوهر (اصن یه وضی ) شوخی کردم به دل نگیری دختر

مبارک حامد جان :x ( یعنیییییییی کلیشه ای ترین جمله ای که می شد گفت رو گفتم

)


[ [/

دستت درد نکنه سیاوش
لطف کردی

درود

خب به سلامتي! بنده هم تبريك و شادباش ميگم ! :happy:

[

سپاس بانو
چه دست گل قشنگی
لطف کردی

 

[hossein137]

حامد من بیام وسط همه فراری میشند .چون اصولا" رقص که بلد نیستم فقط دیوونه بازی میتونم برات در بیارم

 

[- Saman -]

حامد جان

من هم از صميم قلب به شما تبريك مي گم ... اميد وارم كه خوشبخت بشيد و پا به پا ي هم پير شين و همچنين زندگي مملو از سعادت و سرشار از شور و شادماني براي هر دو شما آرزو مند م ...





شب دوستان به خير . و سلامي ويژه خدمت بانو كساند را و لي لي رز عزيز دارم .

 

[siavash20]

سیاوش کجایی پسر؟ چند وقتیه بود و نبودی کلا" :دی

والا اسمش تا یادمه "خاطرات آدم و حوا" بود.اسم نویسنده اش رو یادم نیست متاسفانه

سلام حسین خان جان : )
قبل تابستون مطابق هرسال نیت کرده بودم که یه دوری ایران رو بزنم
این چند وقتم مشغول به سرانجام رسوندن نیتم بودم ( داشتم یه جورایی ماه رمضون رو دور میزدم

)

//

اقا حامد انقدر حول شدم سریع تبریک رو بگم که یادم رفت گلم بفرستم

تقدیم به شما و بانوی گرامتان :

 

[The Rock]

من یــَـک وضعی دارم که نوگوووو.چندروز پیش مادربزرگم اومده بود خونمون میگفت این کیه دیگه :lol:

یه چیز دیگه گفته بودا ، نه ؟

عقد کنان:blush:
واسه روز 2 شنبه مراسم هست
اینقدر درد سر کشیدم که نگو
واقعا آدم پیر میشه تا دوماد شه
اصن یه وضی

حامد جان تبریک ، امیدواریم خوش بخت شین

یه اتوبوس میخوام خبر کنم ، با بچه های فروم بیایم مراسم

 

[A R @ M]

دوشنبه پروفایل حامدُ میترکونیم

 

[S.M.H]

دوشنبه پروفایل حامدُ میترکونیم

چه جلافتا :دی

 

[kaveh_hazhir]

من اومدم اینور

 

[hossein137]

من اومدم اینور

خوش اومدی :دی

 

[p30room]

من اومدم اینور

بله :دی فصل نقل و انتقالاته

 

[astanboos]

میبینم که جمع دربی هست و ماهم تو راه شمالیم:دی
کسی از ساعت دربی خبر نداره؟

 

[p30room]

آقای دکتر دلم درد میکنه به دادم برس :دی



چقدرم خوشگله

 

[hossein137]

امیدوارم که خوب بشه:


راننده ی تاکسی همانی بود که فکرش را میکرد.یک مرد حدودا" 40 ساله.کمی چاق.با صورتی که معلوم بود هر روز صبح با تیغ میتراشد.و سبیل هایی پر پشت و مشکی با چند لاخ موی سفید در بین سبیل ها و موهایش.موهایش هم فکلی بود.پیشانی بلند و پر از چروک.و پیرهن آبی کمرنگی که دکمه ی اخرش را نبسته بود.زیر این باران ملایم.بدون چتر.حدود نیم ساعت ایستاد تا اخر سر یک تاکسی پیکان نارنجی رنگ عبور کند و او دست بلند کند و بگوید: "دربست"

مرد در صندلی عقب نشست.و به راننده ادرس را گفت.دور و بر خیابان شمس ابادی میخواست پیاده شود.به همراه مرد.یک کوله پشتی نسبتا" بزرگ هم بود.بر خلاف بقیه ی مواردی که بیرون میرفت کت و شلوار مشکی به تن داشت.و کراوات بنفشش با خط های فسفری و پیراهن سفید ترکیب زیبایی را آفریده بود.خستگی سفر در چشم هایش مشخص بود.تازه از شهر غریب آدمده بود و حالا میخواست سری به گذشته اش بزند.منتها یادش رفته بود و یا نتوانسته بود که ریش هایش را با تیغ و یا هر چیز دیگری بزند.و ته ریش روی صورتش به کت و شلوراش اصلا" نمی آمد.به قیافه اش میخورد که حدود 30 سال داشته باشد.صورتی استخوانی و کمی گچی رنگ.ان ه مبه خاطر سرمای بیرون.چشم هایی قهوه ای و موهایی که نمیدانست به کدام طرف رفته.فقط میدانست مرتب است.همین برایش بس بود.
چاق نبود و حتی بدنش لاغر تر از کت و شلورار بود.برای همین هر کدام از عابرین که میدید او را.با خودش میگفت حتما" کت و شلوار مال خودش نیست.

از ترمینال امده بود.بعد از 10 سال دوری.که شاید برای من زیاد قابل لمس نبود.هوای بارانی اوایل مهر هم به این غیر قابل لمس بودن و مبهم بودن این 10 سال کمک میکرد.یادش بود که روزی که میخواست برود با یک تاکسی پیکان نارنجی رنگ از خانه رفته بود.و حالا کم بودن این مدل تاکسی ها به طولانی بودن خیس شدنش زیر باران نم نم پاییز کمک میکرد.راننده از اتوبان میگذشت و سرعت حدودا" بالای ماشین به برخورد قطره ها به شیشه کمک میکرد.هر چند لحظه یک بار دو اهرم مشکی رنگ جلوی شیشه ی جلو ظاهر میشد و قطرات را راهی کاپوت جلو میرد.و از ان جا دوباره برگشتن به پایین شیشه.و بعضی از قطرات که از شر این برف پاک کن ها نجات یافته بودند به بالا میغلتیدند.یاد آور آدم های محدودی که بر خلاف جهت آب شنا میکردند.
منتها در این برگشت تغییری هم احساس میشد.اول در صورتش و بعد هم در لباسش.که ان موقع با یک پیراهن مشکی به تن و یک ساک بزرگ راهی شده بود.در داخل چمدانش لباس های سربازی یافت میشد و این یعنی میرفت تا دو سال پا بکوبد.برای فهمیدن تنهایی در بین یک لشکر آدم!
تا به خودش امد دید دو سالش تمام شده و آس و پاس در یک شهر غریب ول میپلکد.در این مدت حتی یک بار ه مبه خانه نرفته بود.شاید از زخم دردی که او را راه این سفر 10 ساله کرده بود.در ان جا برای خودش مغازه ای پیدا کرد برای شاگردی کردن.در این 8 سال هر کاری را تجربه کرده بود و اواخر تازه توانسته بود سرمایه ای دست و پا کند.جای خوابش هم در کنار همان چمدان قدیمی بود.و گوشه ای از محل کار. همان طور که از اتوبان ها خلاص میشدند با خودش فکر کرد: چقدر این جا عوض شده

نزدیک خیابان شمس ابادی میشدند و مسافر داشت میگفت ابتدای خیابان مرا پیاده کنید.هر چند خانه شان ان کله ی خیابان بود و میبایست حدود 1.5 کیلومتر را با لباس های خیس قدم بزند.و چقدر خیابان عوض شده بود.
کرایه اش را داد و از تاکسی زد بیرون.کوله را به پشتش انداخت و راحت.مثل ان هایی که به دام مرگ میروند قدم زنان راهی سنگ فرش های پیاده رو شد.خیابان خیس بود و حواسش را جمع کرده بود که مبادا آبی از زیر لاستیک ماشین ها پرتاب شود و به سویش اثابت کند.از خیس شدن زوری خوشش نمی امد.
و حالا وقت مرور خاطرات بود.حالا وقت این بود که دوباره به یاد بیاورد مادرش سکته کرده بود.و مادرش مرده بود.و مقصر این بدبختی کسی نبود جز پدر گرامی اش.که چقدر هم این گرامی نام به او نامه داده بود و زنگ زده بود.تا مگر از تنهایی خودش و این عذاب قتل ناخواسته ی یک نفر نجات یابد.پدر گرامی اش معتاد بود.روزی 3 بار بافور را میگذاشت گوشه ی دهانش و بست را میچسبانید به کوزه ی سنگی بافور.و منقلی که همیشه بهترین ذغال ها را میشد در آن پیدا کرد.زغال هایی که از بس سرخ شده بودند.دیگر زردی شان از بین رفته بود و تنها سفیدی بر جا مانده بود.مثل کفنی که دور مادرش پیچیده بودند.که او هم سرخ شده بود و بعد سفید شد.
نفرت این 10 ساله در دلش زنده شد.به یاد اورد که چقدر مادرش اصرار و التماس کرده که این زهر ماری را بگذارد کنار.و پدر هیچ وقت صدایش را نمیشنید.و پدر برای او انقدر احترام داشت که از خانه نیندازدش بیرون.لا اقل این شکلی میشد کمی هوایش را داشت.و مادری که از بس غصه خورد.آخر نصیب خاک شد.و یک سنگ معمولی درجه ی 3.
کم کم داشت به خودش فحش میداد که چرا تا اخر خیابان با تاکسی نرفته است.و چرا فکر کرده زندگی او هم مثل فیلم های سینمایی است.که حالا به خانه میرود و پد را میبیند که در اخرین نفس ها به او میگوید مرا ببخش.و او که چاره ای جز بخشیدن ندارد.باران که به مغز بخورد سلول ها درست کار نمیکنند و قسمت رویا بافی فعال تر میشود.این را حتی دانشمندان هم فهمیده اند

انتهای بن بست 8 ام کوچه ی شهید یزدانی.درب کوچک و رنگ و رو رفته ای بود که همیشه باز بود.هنوز تکه هایی از در سبز بود.یادش امد وقتی بچه بوده این درب را رنگ کرده اند.او و پدرش.و لبخندی بر لبش نشست.به یاد دوران کودکی اش افتاد و این که چقدر با ان ماشین غراضه ی پدر گرام بیرون میرفتند.و این که یک بار تا مرز تصادف تک نفره پیش رفته بود.و این که برای رنگ کردن این درب هم هی جانش را رنگی کرده بود.درب خانه مثل همیشه باز بود.داخل خانه ی 10 سال پیش شد و دید چقدر تغییر نکرده است.
درخت توت وسط حیاط هنوز سر جایش بود و انگار حتی قد هم نکشیده بود.کف حیاط را سیمان کرده بودند و انگار تعداد بریدگی ها بیشتر شده بود.
به طرف ساختمان یک طبقه رفت.کفش هایش را در اورد و گوشه ای گذاشت و داخل شد.راهروی کوچکی که از دم درب ورودی حال شروع میشد و بعد که به حال میرسید تمام میشد.در گوشه ی حال آشپزخانه بود و در طرف دیگر یک اتاق که پنجره هایش باز بود.پدرش را دید.از پشت سر که نگاه کرد داشت به یک رادیوی قدیمی ور میرفت.معلوم بود گوش هایش سنگین شده که صدای آمدنش را نشنیده بود.چند باری به درب زد تا پدر متوجه شود.پیر شده بود و استخوانی.بیشتر موهای سرش سفید شده بود.پدر لبخندی زد و بلند شد.آهسته آهسته و لنگ لنگان به طرفش امد.و آرام گفت: عباس.کجا بودی؟

عباس دوباره به چهره ی پدر نگاه کرد.و بو کشید.دیگر خبری از بوی تریاک نبود.در نامه های پدر فهمیده بود که میخواهد ترک کند اما حالا دو سال بود که آدرسش را عوض کرده بود و شماره اش را هیج کس نداشت.اشک در چشمان پدر جمع شد و او را بغل کرد.انقدر لاغر شده بود که عباس ترسید فشارش دهد و دلتنگی را از طریق همین کار انتقال دهد.پدر در چشم های عباس نگاه کرد و او سرش را پایین انداخت.کمی عصبی شده بود.نباید یادش میرفت که برای چه کاری به این جا آمده.نباید شل میشد.
عباس حالا عصبانی شده بود و چشم هایش میخواست مرز بین خشم و گریه را از بین ببرد.دستش را بلند کرد و سیلی محکمی به صورت پدرش زد.اولین باری بود که به کسی سیلی میزد.گریه اش گرفت و میخواست برود.پدر افتاده بر زمین خواهش و تمنا میکرد.و او گفت که برای همین سیلی آدمده و دارد بر میگردد.که بگذارد تقاص مرگ مادرش را تنهایی پس بدهد.با تنهایی ای که شب و روز از کولش بالا میرفت.کفش هایش را پوشید و درب را محکم به هم زد.از داخل کوله اش چتر تاشو را بیرون آورد و بالای سرش گرفت.باران تند شده بود.و صدای آسمان بیش از قبل در آمده بود.
چند قدم از کوچه بیرون رفته بود که خودش را وسط خیابان دید.تاکسی پیکان نارنجی رنگ.این بار هم مسافر داشت.مسافری که وسط خیابان سوار کرده بود و او را تا دم درب خانه ی عزراییل دربست برد!!!!

 

[hameddam]

و گه گاهي 2 خط شعري
كه گوياي همه چيز است وخود نا چيز

دلم واسه اينجا تنگ شده
چه سوت و كور شده

 

[HoP]

و گه گاهي 2 خط شعري
كه گوياي همه چيز است وخود نا چيز

دلم واسه اينجا تنگ شده
چه سوت و كور شده

مراسم گردگیری داریم الان

//

 

[hameddam]

مراسم گردگیری داریم الان

//

به به
چطوري علي؟
خوبي؟
چه دوست كوچولويي داري تو امضات مشاهده پیوست 198191

جارو برقي ات كوچو لو ه اينجا گردو خاكش زياد شده خفن

 

[HoP]

به به
چطوري علي؟
خوبي؟
چه دوست كوچولويي داري تو امضات مشاهده پیوست 198191

جارو برقي ات كوچو لو ه اينجا گردو خاكش زياد شده خفن

ما خوبیم.یعنی سعی میکنیم خوب باشیم.تو خوبی؟؟
مراسم چطور پیش رفت؟ خوش گذشت که ایشالا؟

والا ما دیگه همین جاروبرقی رو پیدا کردیم.صبر کن الان کف رو میسابم همچین که برق بزنه :دی

 

[p30room]

سلام
چطوری حامد

:دی کارهای خونه رو به موقع انجام میدی

این بروبچ هر کدوم رفتن یه طرف برای همین این تاپیک خاک خورده