حالات و احوالات کنونی خود را با شعر بیان کنید.

[ibest]

دیری‌است از خود، از خدا، از خلق دورم
با این‌همه در عین بی‌تابی صبورم

پیچیده در شاخ درختان، چون گوزنی
سرشاخه‌های پیچ‌درپیچ غرورم

هر سوی سرگردان و حیران در هوایت
نیلوفرانه پیچكی بی‌تاب نورم

بادا بیفتد سایه‌ی برگی به پایت
باری، به روزی روزگاری از عبورم

از روی یكرنگی شب و روزم یكی شد
همرنگ بختم تیره رختِ سوگ و سورم

خط می‌خورد در دفتر ایام، نامم
فرقی ندارد بی‌تو غیبت یا حضورم

در حسرت پرواز با مرغابیانم
چون سنگ‌پشتی پیر در لاكم صبورم

آخر دلم با سربلندی می‌گذارد
سنگ تمام عشق را بر خاك گورم

 

[wonnin]

هر جاي دنيا مي خواهي باش
من احساسم را
با همين دست نوشته ها
به قلبت مي رسانم

 

[wonnin]

اگر کلمه دوستت دارم نمایشگر عشق خدایی من نسبت به توست
اگر کلمه دوستت دارم راضی کننده و تسکین دهنده قلبهاست
اگر کلمه دوستت دارم پایان همه جدایی هاست
اگر کلمه دوستت دارم نشانگر اشتیاق راستین من نسبت به توست
اگر کلمه دوستت دارم کلید زندان من و توست
پس با تمام وجود فریاد میزنم
* دنیای زیبای من دوستت دارم *

 

[somayeh60]

کودکی ام را دوست داشتم
روزهایی
که به جای دلم
سر زانوهایم زخمی بود...


حسین پناهی

 

[wonnin]

خسته و دلگير در شهري غريب
مانده ام لبــــــريز از دلـــواپسي
دل پر از حال و هواي دوستــان
يـــاد از دوران شــاد اطلســـــي
يــــاد دوران رفاقتهــــــــاي دور
دوستـــــان عاشق و خيلي صبور
يــــادآن باران نم نم روي خــــاك
عاشقــــــان ساده با دلهاي پـــاك
ديگر امروز آن رفاقتها كجــاست؟
دوستان روي سخنها با شمــاست
مانده ام در سوگ اين دل مـردگـي
روزهــــاي پرسه در افســـردگـي
پس چه آمـــد بر سر آن زنـدگــي
سهـــم دلهامان همه شرمنـــدگــي
دوستـان رفتند و ما تنها شـــديم؟!
يا كــه ما مانديم و بي فردا شــديم
كاشـــكي ميشد دوباره گريـــه كرد
خاطــری از خاطــراتم زنــــده کرد
کاشکی می شد در این فصل غریب
لحظــه اي اندوه را شرمنـــده كرد

 

[wonnin]

روزگـــاری دیــده در دیــدار یاری داشتیم

بـــودن و دیــدار او را دائمــی پنداشتیــم

غرق شادی ها شدیم و غافل از ایام هجر

ای دریغا فصل گندم بود و ما جو کاشتیـم

روز تـلـخ غربــت و ایـــام سنــگین فراق

آمــد و ما بی خبــر افکــار باطــل داشتیم

چون به تنهایی رسیدیم درد را باور شدیم

باز هم آخر رسیدیــم و عجب گل کاشتیـم

قصه ها تکـرار و تکـرارند اما ای دریـغ

دل چه غافـل بود و او را عاقـلی پنداشتیم

 

[ibest]

تا که بودیم نبودیم کسی
کشت ما را غم بی همنفسی
تا که رفتیم همه یار شدند
خفته ایم و همه بیدارشدند
قدر آینه بدانیم چون هست
نه در آن وقت که اقبال شکست

 

[ibest]

سهم من چيست؟
پنجره اي به سوي باد كه هر وقت مي گشايم تنها صداي سوت غم انگيزي نشانم كند .
صداي حزن انگيز پرنده اي كه تا مرا ديد غم انگيز تر بخواندآسماني كه وقتي غم دارم شاد است و وقتي ميخندم مي گريد.
دلي كه هيچ وقت مال من نيست.
غريبه هايي كه هيچ وقت آشنا نيستند .
ستاره هايي كه هيچ وقت به من چشمك نمي زنند .
گلهايي كه به ذوق من عطر افشاني نمي كنند.
اگر اينهاست آنچه مي پندارم،
سهمم را نمي خواهم...

 

[after]

همه کارم ز خودکامی به بد نامی کشید آخر نهان کی ماند آن رازی کزو سازند محفلها

 

[ibest]

آغوشم را از آرامش صبح پر می کنم
تا آغاز شوم
مانند روزهای آفتابی.
با من بگو من به صبح،
نزدیک تر از همه آفتاب ها هستم.
قدم امید در هوای صبح
شب و شبنم را دوست دارم؛
چون صبح،
ادامه آنهاست.
من همه زیبائی ها را دوست دارم ...
من شادم چون سالمم.
من با تمام وجودم زندگی می کنم
واز ان لذت می برم
و این گل های زیبا هم برای تو...
تا روزت چون گل باشد
و لبخندت چون گل...

 

[golabi2]

به دار سوخته این نیم‌سوز عشق و امید
که سوخت در شرر آرزو چه می‌بینی؟
در آن گلولۀ آتش‌گرفته‌ای که دل است
و باد می‌بردش سوبه‌سو چه می‌بینی؟
<<حسین منزوی>>

 

[R.jahanfar]

زهمه دست کشیدم،که تو باشی همه ام

با تو بودن "زهمه دست کشیدن" دارد

 

[R.jahanfar]

یادم باشد حرفی نزنم که به کسی بر بخورد،نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد، خطی ننویسم که آزار دهد کسی را.....

 

[ibest]

زندگی با همه وسعت خویش



محفل ساکت غم خوردن نیست



حاصلش تن به جزا دادن و افسردن نیست....





زندگی خوردن و خوابیدن نیست



زندگی جنبش و جاری شدن است....



از تماشاگه آغاز حیات تا به جایی که خدا می داند



زندگي چون گل سرخي است



پر از خار و پر از برگ و پر از عطر لطيف،



يادمان باشد اگر گل چيديم،



عطر و برگ و گل و خار،



همه همسايه ديوار به ديوار همند....


سهراب سپهری

 

[ibest]

حرف را باید زد!

درد را باید گفت!

سخن از مهر من و جور تو نیست

سخن از

متلاشی شدن دوستی است،

و عبث بودن ِ پندار ِ سرور آور ِ مهر


آشنایی با شور؟

و جدایی با درد؟

و نشستن در بُهت ِ فراموشی

یا غرق غرور؟!


سینه ام آینه ای ست،

با غباری از غم

تو به لبخندی از این آینه بزدای غبار

.
.
.
حمید مصدق

 

[فمارا]

دستــــامو بگير اي خــــــــوب ناياب بگو از مهتاب از فتح مـــرداب

بودن يعني عشق غربت يعني درد اي درد کهنه از اين جا برگرد

 

[فمارا]

بیا ای هم نفس در هم بریزیم این نفسها را
بیا با عشق خود آتــش زنیم این کهکشانها
صدای عشـق تنها در دل هوشیار می پیچد
بیا میخانه آنجــا هــم صدای یـار مـــی پیچد

 

[فمارا]

مینوسم همه ی هق هق تنـهایی را
تا تو از هیچ به ارامش دریا بـــــرسی
تا تو در همهمه همراه سکوتم باشی
به حریم خلوت عـشق تو تنها برسی

 

[ibest]

ای به عالم کرده پیدا راز پنهان مرا
من کیم کز چون تویی بویی رسد جان مرا
جان و دل پر درد دارم هم تو در من می‌نگری
چون تو پیدا کرده‌ای این راز پنهان مرا
ز آرزوی روی تو در خون گرفتم روی از آنک
نیست جز روی تو درمان چشم گریان مرا
گرچه از سرپای کردم چون قلم در راه عشق
پا و سر پیدا نیامد این بیابان مرا
گر امید وصل تو در پی نباشد رهبرم
تا ابد ره درکشد وادی هجران مرا
چون تو می‌دانی که درمان من سرگشته چیست
دردم از حد شد چه می‌سازی تو درمان مرا
جان عطار از پریشانی است همچون زلف تو
جمع کن بر روی خود جان پریشان مرا

 

[golabi2]

پشت خط قرمز ترانه ها
عابر یه شهر گمشده تو دود
راوی خاطره های زخمی ام
پر نوستالوژی روزای کبود
پر بغضم پر بهت و انتظار
انتظاری عبس و پوچ و محال
انتظار با تو همسفر شدن
<<حسن علیشیری>>