داداشم، من قصد بحث ندارم، نظرت محترمه، ولی با توجه به شرایط خودت اینطوریه که میگی.
ببین من الان خونه پدر مادرم زندگی میکنم، غیر از مسکن که خونه خودمونه،غذا و دیگر خرج ها متوسط حدود 300-500 خرجم میشه ماهی(پرسیدم از خانواده قبلا). خرج اضافه هم نمیکنم.
من حدود 5 ساله که برنامه مینویسم(کد میزنم)، حالا شما اسم این کار رو بذار a، نذار برنامه نویس. نمیفهمم منظورتونو، مگه من افتخار کردم به اینکه کد میزنم؟ گفتم کاریه که انجامش میدم. فک میکنم تو تمام دنیا به کسی که اینکارو میکنه میگم برنامه نویس.
راجع به حقوق هم گفتم 1 به بالا، همین الان ترجمه تخصصی کامپیوتر هم انجام بدم با توجه به سرعت ترجمه و تایپ ام، حدود 1.5 تا 3 به نظرم میتونم در بیارم. برنامه نویسی هم بنظرم بعد از یک سال کار، راحت 3-4 بنظرم میتونم در بیارم(رنجی که دوستام که تو بازار کار میکنند همین حدوداست تاجایی که میدونم). نمیدونم 1 به بالا رو شما چجوری تفسیر میکنید فقط 1 میلیون.
راجع به اینکه درس چرا به دردم میخوره، جدای از ریاضی و ... که گاهی توی پروژه ها توی problem solving، توی design نرم افزار، توی visualization، توی فکر کردن، توی یادگرفتن سریع، و خیلی از مسائل دیگه، مدرسه و دانشگاه به کارم اومده. یه موقع هست که شما از یه چیزی که بلدی مستقیم استفاده میکنی، یه موقع هست غیر مستقیم. مثلا فرض کن یه نفر تاریخ خونده تو راهنمایی، شاید شما بگی تاریخ به کارش نمیاد، منم موافقم. ولی اینکه بچه یه کتاب رو حفظ کرده، حافظه اش تقویت شده. شاید شما بگی یه بازی میدادند بازی کنه واسه تقویت حافظه، چرا اینقدر اذیتش کردن، منم موافقم با اینکه **** آموزشی مشکل داره، ولی میگم یه درصدی به بچه کمک میکنه، مثلا من خودم حدود 20-30 درصد به نظرم غیر مستقیم بم کمک کرده و میکنه.
خلاصه:
1. من برنامه نویس ام، این افتخار نیست، این یعنی "برنامه مینویسم".
2. تاثیر درس و دانشگاه رو توی زندگی ام حس کردم، حالا شاید شما بگی که این حس هام مثل رویا غیر واقعی اند، در این صورت حرفی ندارم جز اینکه ممکنه، ولی ممکن هم هست که شما حسش نکرده باشین.
3.نفسم هم مسلما از جای گرمی در نمیاد، شما که گفتی با 1 تومن نمیشه زندگی کرد، من با 500 تومن دارم زندگی میکنم و از زندگی ام راضی ام.
4. اگه یه روزی هم بچه داشته باشم، چون اینقدر انرژی ندارم که زندگی اش رو یه نفره واسش دیزاین بکنم(مثل مادر انیشتین)، فکر میکنم که منطقیه به مدرسه بره. حالا شما که تفکرت اینه که درس به هیچ دردی ات نخورده(حتی نمیگی تو حوزه تخصصی ات)، منطقیه که بچه ات رو نذاری مدرسه. ایشالا اگه بچه دار شدی و بچه ات رو مدرسه نذاشتی یا گذاشتی، یاد بحثمون می افتی.
ممنون از اینکه خوب توضیح دادی
اما به کل منظور من رو متوجه نشدی و سریع جبهه گرفتی چند نکترو میگم :
اول اینکه درس کاملا هم به درد من خورد درسته اصلا ربطی به کارم نداره ( من خودم الکترونیک خوندم و بعدش تجربی ولی کارم به کل متفاوته ) تنها تاثیر درس توی زندگی من اعتماد به نفس بود که وختی اینور اونور میرم خودم رو مهندس فرض کنم
مورد دوم در مورد اینکه میگی برنامه نویس هستی گفتم که به شما نمیگن برنامه نویس شما کد زن هستی مثل خودم که با اینکه شاید تمام زبان هارو از php بگیر تا جاوا و پیتون و کاتلین و ... بلد باشم ولی هنوز نمیگم برنامه نویسم بلکه میگم کد زن هستم
در مورد بچه اگر ایران باشه آره نمیزارم نهایتش در حدی که بتونه خوندن نوشتن یاد بگیره و بعدش دنبال تخصصی که استعداد داره
ولی اگر اونور باشه آره
مورد بعدی در مورد حقوق هست
شمایی که خودتو برنامه نویس خطاب میکنه فرات شم برنامه نویس حقوقش 1 تومن و 5 تومن نیست بلکه 30 یا 50 تومن هست
بنده نگفتم بده ولی مشکل اصلی ما اینه که نمیدونیم چی میخوایم و حقمون رو نمیدونیم چیه
اگر قراره شمای برنامه نویس با یه راننده تاکسی حقوقت یکی باشه پس دیگه واویلا
بله با 1 تومن هم میشه زندگی کرد یا 5 تومن میشه زندگی کرد با 200 میلیون در ماه هم میشه زندگی کرد
به قول بابام که با یه پراید هم میشه اینور اونور رفت با یه بنز هم میشه رفت ولی این کجا و آن کجا
بنده هم نگفتم کار نیست یا کسی نمیتونه کار کنه چون اعتقاد دارم هرکسی میگه کار نیست از بی عرضگی خودشه
اما اینکه شما به حداقل ، قناعت کردی و باهاش کنار اومدی من با این مشکل داشتم
ببین چیکار کردن با جوون های ما که یه نفر خودش رو وقتی برنامه نویس میدونه به یه حقوق 5 تومنی در ماه راضیه در صورتی که یه برنامه نویس دست کمی از اون پزشکی که در ماه 200 میلیون در میاره نداره
من با این مشکل داشتم